Η τελευταία λέξη της μόδας για την κοσμοθεωρία των ημερών μας δεν είναι άλλη από την φράση YOLO (you only live once = ζεις μονάχα μια φορά).
Άλλοι την χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Άλλοι για να τολμήσουν ό, τι πρωτύτερα φάνταζε απαγορευμένο ή ανήθικο. Οι πιο ρομαντικοί δε, έχουν βρει τη χαρά τους εφόσον αυτή είναι η φράση που ξεκλειδώνει τον ρομαντισμό τους ο οποίος από τη σφαίρα της φαντασίας ανάγεται στη σφαίρα της πραγματικότητας.
Σε κάθε περίπτωση εφευρέθηκε επιτέλους το όπλο που σκοτώνει τις αναστολές, τους φόβους, τους ενδοιασμούς και τη δειλία για να τολμήσουμε να αφουγκραστούμε τα θέλω μας και να σηκωθούμε μια ωραία πρωία να τινάξουμε τη βολεμένη ζωή μας στον αέρα ∙ για να εφαρμόσουμε εν τέλει αυτό που τόσο εύστοχα έχουμε δει γραμμένο σε τοίχους και πάντα γαργαλά τη σκέψη μας: «Άσε τη ζωή που κάνεις και ψάξε τη ζωή που χάνεις».
Κάποιος, για παράδειγμα, που αναγκάζεται να καταπιέζεται στη δουλειά του αρκεί να επεξεργαστεί για λίγο τη θεωρία YOLO για να πάρει τη μεγάλη απόφαση να παραιτηθεί και να κυνηγήσει το όνειρό του. Μαζεύει τα μπογαλάκια του και αποχαιρετά με ανακούφιση τον εργοδότη του. Επιδίδεται, έτσι, στην ανεύρεση εργασίας βάσει των ενδιαφερόντων του. Είναι πολύ βάρβαρο άλλωστε να σπαταλάς δέκα και πλέον ώρες την ημέρα κάνοντας κάτι το οποίο όχι απλά δε σε γεμίζει αλλά αντιθέτως σου τρώει τα σωθικά.
Ένα άλλο κλασικό παράδειγμα αποτελεί κάποιος που ζει μια ζωή που δεν επέλεξε. Αυτός μπορεί να είναι ένας ομοφυλόφιλος μέσα σε μία άκρως συντηρητική κοινωνία. Μία παντρεμένη γυναίκα μέσα σε έναν γάμο συμβατικό. Ένας φοιτητής σε μία σχολή χωρίς ενδιαφέρον. Ένας σεξουαλικά απελευθερωμένος ενήλικας σε μία μακρόχρονη σχέση απόλυτα ανιαρή. Μία μητέρα εγκλωβισμένη στη συζυγική στέγη για χάρη των παιδιών. Ένας γιος απαγκιστρωμένος στην οικογενειακή εστία για χάρη των ανώριμων γονιών. Με άλλα λόγια ένας άνθρωπος δυστυχισμένος ή συμβιβασμένος που (υπο)μένει.
Άραγε ποιος δεν έχει βρεθεί σε διλήμματα που θέτουν το πρέπον από τη μία και το επιθυμητό από την άλλη; Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούμε ότι στην πραγματικότητα ζούμε μονάχα μία φορά και οφείλουμε στον εαυτό μας να του χαρίσουμε τη ζωή που λαχταρά; Γιατί παρ όλο που ίσως καμιά φορά περνάει φευγαλέα από το μυαλό μας η σκέψη να τα διαλύσουμε όλα και να χτίσουμε μια νέα ζωή είναι τόσο δύσκολο να το πραγματοποιήσουμε;
Η απάντηση είναι απλούστατη και την έχουμε επικαλεστεί όλοι όσοι επιθυμήσαμε αλλά δεν τολμήσαμε. Είναι μια διαδικασία δύσκολή κι επίπονη. Θέλει κότσια για να διαλύσεις ό, τι δε γουστάρεις. Θέλει δύναμη ψυχής για να διεκδικήσεις τα θέλω σου.
Μα πάνω απ’ όλα θέλει θράσος. Αυτό μας λείπει και κουρνιάζουμε στο βόλεμά μας. Άντε να το βρεις, όμως, τόσο θράσος, άνθρωπέ μου.
Τα υπολογίζεις όλα και λογαριάζεις τα θύματα που θα παρασύρει η απόφασή σου να γκρεμίσεις ό, τι σε βαραίνει. Λυπάσαι εκ των προτέρων να πληγώσεις, να απογοητεύσεις, να πικράνεις ή ακόμα και να εγκαταλείψεις τους ανθρώπους σου παίρνοντας μία απόφαση που ίσως να ταράξει και το δικό τους βόλεμα.
Το σκέφτεσαι δυο και τρεις φορές μέχρι να πάρεις την απόφαση να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου. Υπολογίζεις και το κόστος. Καταλήγεις στον απολογισμό και βλέπεις πως η απόφασή σου θα κοστίσει πολύ περισσότερα στην πράξη. Καλά τα σκέφτεσαι στη σφαίρα της φαντασίας σου. Μια χαρά ρομαντικά σου φαντάζουν. Όταν αναλογίζεσαι, όμως, το κόστος η ρομαντζάδα πάει περίπατο.
Τι ωραία που ήταν να ήσουν λίγο πιο σκληρός διαπραγματευτής της ζωής σου και να μην υπολόγιζες τις παράπλευρες απώλειες; Όνειρο θα ήταν, άνθρωπέ μου, κι όνειρο θα μείνει. Μην μου στεναχωριέσαι! Δεν είσαι ο μόνος.
Ζεις σε έναν κόσμο που ο συμβιβασμός είναι ο κανόνας και η επανάσταση είναι η εξαίρεση. Εδώ που τα λέμε, μήπως να αρχίσεις να στεναχωριέσαι;
Συντάκτης: Χριστίνα Πέσιου
