«Η νοστιμιά στο φαγητό βρίσκεται στην εναλλαγή γεύσεων» λένε οι καλοφαγάδες. Εκεί λοιπόν, που εναλλάσσεται το γλυκό με το ξινό ή το πικρό με το πικάντικο κρύβεται όλη η νοστιμάδα. «Το αυτό ισχύει και δι ημάς» λένε οι σεφ του έρωτα.
Όπως ο ουρανίσκος ορέγεται εναλλαγές για να μείνει ικανοποιημένος, έτσι και μία σχέση αποζητά εναλλαγές για να επιβιώσει γευόμενη μια κάποια ικανοποίηση. Με άλλα λόγια η συνταγή μιας νόστιμης σχέσης έχει ως βασικό συστατικό της ένα κράμα από ξινές, πικρές, γλυκιές, αλμυρές γεύσεις που μπερδεύονται και φτιάχνουν έναν γευστικό οργασμό.
Οι γεύσεις, στην πραγματικότητα, δεν είναι κάτι άλλο από το ρόλο που ενσαρκώνουν οι σύντροφοι.
Ας πάρουμε για παράδειγμα μία σχέση άνοστη. Σε αυτή την περίπτωση ο καθένας έχει αναλάβει εξαρχής το δικό ρόλο ή προσδίδει μία μονάχα συγκεκριμένη γεύση. Αυτή η συνταγή αποτελεί κλασικό παράδειγμα άνοστου ζευγαριού.
Μία τυπική περίπτωση είναι όταν ο ένας από τους δύο έχει αναλάβει να είναι ο γλυκός και συγκαταβατικός τύπος και ο άλλος ο πικάντικος και αλμυρός με τις εκρήξεις και τους παροξυσμούς του.
Μία άλλη κλασική συνταγή θέλει τον έναν ξινό και απόμακρο και τον άλλον γλυκανάλατο.
Στις περιπτώσεις όπου ο καθένας παίζει ξεκάθαρα και χωρίς αποκλίσεις ή εκπλήξεις τον ίδιο και αυτό ρόλο σε όλη τη διάρκεια της σχέσης μια αναμενόμενη κατάληξη είναι η απόλυτη πλήξη και μία φαινομενικά αρμονική σχέση που ουσιαστικά έχει πέσει σε χειμερία νάρκη.
Θα είχε ποτέ ελπίδες αναζωπύρωσης μία κλινικά νεκρή σχέση; Η απάντηση είναι σαφώς καταφατική.
Η Emily Dickinson είπε χαρακτηριστικά «Κάθε φορά που ένα πράγμα γίνεται για πρώτη φορά, απελευθερώνει έναν μικρό δαίμονα». Αυτό είναι το μυστικό της συνταγής. Να απελευθερώσουμε τους δαίμονές μας προκαλώντας έτσι την ανατροπή, την εναλλαγή, την έκπληξη, το απρόσμενο.
Πόσο εύκολο, όμως, φαντάζει να αποτινάξουμε από επάνω μας το ένδυμα της συνήθειας και να φορέσουμε μία συμπεριφορά που μοιάζει ξένη επάνω μας;
Τη νοστιμιά που επιθυμούμε να δώσουμε στη σχέση μας δεν θα τη φέρει σε καμία περίπτωση η αλλαγή του χαρακτήρα μας, πράγμα εκ φύσεως αδύνατο να υλοποιηθεί. Η (εν)αλλαγή ρόλων όμως, είναι ό, τι ακριβώς χρειαζόμαστε.
Αντί να προσποιηθούμε κάτι που ούτε είμαστε, ούτε μας ταιριάζει και φυσικά θα μας γελοιοποιούσε η απόπειρα να το υποστηρίξουμε θα μπορούσαμε απλά να παίξουμε το παιχνίδι αλλαγής ρόλων – μην πονηρεύεστε δεν υπάρχει κανένα σεξουαλικό υπονοούμενο κρυμμένο στην παραπάνω πρόταση.
Αν το θέσουμε σε πρακτική βάση μιλάμε για εναλλασσόμενους ρόλους εξουσίας και υποταγής.
Δε νοείται ο ρόλος του ισχυρού να ανήκει μονίμως στον έναν από τους δύο ενώ ο άλλος υπομένει μία υποτακτική συμπεριφορά. Δε νοείται ο ρόλος του δυνατού να ενσαρκώνεται κατ’ αποκλειστικότητα από τον έναν ενώ ο άλλος επαναπαύεται στη θαλπωρή που του προσφέρει ο ρόλος του αδύναμου, ευαίσθητου και ανυπεράσπιστου. Δε νοείται το λεγόμενο «πάνω χέρι» να αποτελεί προνόμιο του ενός στη διάρκεια μίας σχέσης. Η σχέση θέλει νοστιμάδα. Ουδείς χόρτασε με το μέτριο κι όποιος έχει δοκιμάσει το γλυκόπικρο, το γλυκανάλατο και το καυστικά πικάντικο είναι πραγματικός καλοφαγάς. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν να τρέφονται με ψίχουλα.
Συντάκτης: Χριστίνα Πέσιου
