Η σερενάτα της σεξουαλικής απουσίας

Ο πειρασμός ξέρεις τι μάστορας είναι; Τα ελάχιστα τα κάνει μεγάλα. Μεταχειρίζεται μεγάλη πολιτική. Εκεί να σε δω, όμως, άνθρωπέ μου που με περισσή υπεροψία καυχιέσαι για την ανωτερότητα του είδους σου.

Δεν είσαι ζώο εσύ. Είσαι όν προικισμένο με «λόγο». Το γνώθι το αποζητάς κι όταν το αποκτάς κλείνεις υπαινικτικά το μάτι, στοχάζεσαι, αποφασίζεις και καταλήγεις στο πράττειν.

Εκμεταλλεύεσαι το δικαίωμα της επιλογής στο έπακρο δικαίως. Καλείσαι από μικρό παιδί να επιλέξεις τους φίλους σου στο νηπιαγωγείο, τα ενδιαφέροντά σου στο δημοτικό, την κλίση σου στο γυμνάσιο, τον επαγγελματικό σου προσανατολισμό στο λύκειο και την επαγγελματική και ερωτική σου αποκατάσταση ως ενήλικας.

Ο κύκλος των αποφάσεων κλείνει για εσένα με τον ερχομό ενός παιδιού. Εκεί παύεις να αποφασίζεις κι αρχίζει ς να διδάσκεις όσα διδάχτηκες. Την τέχνη της ορθής λογικής μεταλαμπαδεύεις και την αρετή της ηθικής πρεσβεύεις εσύ ο νέος γονέας.

Σε όλη αυτή την πορεία, αυταπατάσαι πως ο σημερινός σου εαυτός είναι απόρροια μίας αλληλουχίας συνειδητών επιλογών με γνώμονα το συμφέρον πράττειν. Αρνείσαι να δεχτείς ότι συμβιβάστηκες. Όσο πιο συμβατική είναι η ζωή σου τόσο μεγαλύτερη είναι η πλάνη σου.

Έκανες την επανάστασή σου, λες, στα νιάτα σου. Αποποιήθηκες των προκαταλήψεων της προηγούμενης γενιάς. Υπηρέτησες το σύμβολο της απελευθέρωσης. Αυτή την ηθική απελευθέρωση που ήρθε να σφραγίσει η σεξουαλική σου προοδευτικότητα έκανες παντιέρα σου στη προσυμβατική ζωή σου και εφησύχασες έτσι το ανήσυχο πνεύμα που επίτασσε το νεαρό της ηλικίας σου.

Υπήρξες ηθικός κι ανήθικος μαζί. Τις επιλογές σου οδηγούσε μία ορμή. Αυτή ήταν άλλοτε σεξουαλική κι άλλοτε κοινωνική. Ενίοτε και τα δύο μαζί. Ξεχνάς ή μάλλον δεν έχεις μάθει  ακόμα στα νιάτα σου ότι είσαι Άνθρωπος. Πολύ του μοιάζεις του ζώου και δη αυτού σε αγέλη. Όχι του άγριου και του ελεύθερου αλλά του εγκλωβισμένου μέσα στο κοπάδι.

Εξιδανικεύεις το κορμί σου και τις απολαύσεις που δύναται να σου προσφέρει. Δεν έχεις άδικο. Πειραματίζεσαι και αρέσκεσαι στο καινούριο. Το απαγορευμένο σε διαολίζει και πού να βρεις τη δύναμη να το απορρίψεις. Το δοκιμάζεις κι αυτό. Όλα τα γεύεται το κορμί σου και το αίσθημα του ανικανοποίητου δε λέει να σου αδειάσει τη γωνιά.

Ερωτεύεσαι, απογοητεύεσαι, πειραματίζεσαι και στο τέλος συμβιβάζεσαι. Τα έζησες όλα λες.

Βρίσκεις έναν καλό άνθρωπο, τον παντρεύεσαι και αυτόματα διαγράφεται ο πρότερος βίος σου. Είσαι πλέον ένας άξιος σεβασμού γονέας  που θα γαλουχήσει την επόμενη γενιά, η οποία θα επαναλάβει τη δική σου πορεία ενταγμένη στην κοινωνία του αύριο.  

Δε λυπάμαι εσένα ούτε για εσένα. Λυπάμαι τη μάταιη προσπάθειά σου να αποδείξεις στην προηγούμενη γενιά ότι είσαι ένα παιδί της δύσης.

Λυπάμαι τα βράδια που σπατάλησες στην προσπάθειά σου να ικανοποιήσεις την ερωτική σου δίψα. Πάλι διψασμένος ξυπνούσες. Για κάτι άλλο διψούσες, έλεγες, που αργά ή γρήγορα θα το έβρισκες.

Οι ορμές ικανοποιούνταν , τα συναισθήματα χάνονταν, η ηθική αποτελούσε πλέον ταμπού και τα βράδια σου γέμιζαν με σώματα χωρίς ψυχή. Έχασες ακόμα και τη δική σου ψυχή μέσα σε σκοτεινά δωμάτια γεμάτα από ηδονή. Την παραμέλησες την ψυχούλα σου. Την κλείδωσες σε εκείνο το παλιό ντουλάπι μαζί με την αθωότητα των παιδικών σου χρόνων.  

Μαζί με την αθωότητά σου έχασες και τις αξίες σου. Πίστευες κάποτε ότι ο καλός θεούλης που μας βλέπει από εκεί ψηλά μας προσέχει, μας φυλάει, βλέπει τις αμαρτίες μας και θα μας τιμωρήσει αν δεν είμαστε καλά παιδάκια. Έτσι φρόντιζες να είσαι καλό παιδάκι.

Ζητούσες συγγνώμη από τον φίλο σου όταν καταλάβαινες ότι τον είχες αδικήσει ή πληγώσει. Αναρωτιόσουν λίγο πριν την πρωτοχρονιά αν ήσουν αρκετά καλό παιδί, ώστε να αξίζεις δώρο από τον Άη Βασίλη. Έστηνες στον τοίχο το μικρό εκείνο πλασματάκι και του ασκούσες κριτική ή απλά δεχόσουν την κριτική των μεγάλων και τη σεβόσουν.

Έτσι είχε μάθει να λειτουργεί το παιδί που φέρνει κάτι από το εσένα του σήμερα.

Την Ελένη που καθόταν στο πρώτο θρανίο σε όλες τις τάξεις, ως επί το πλείστον μόνη της, τη θυμάσαι; Είχε πολύ όμορφα χαρακτηριστικά και ανάστημα που εξέπεμπε μία υποβόσκουσα αρχοντιά. Αυτές οι τάσεις απομόνωσης και μοναχικότητας που τη χαρακτήριζαν όμως, δεν σου άφηναν πολλά περιθώρια κοινωνικοποίησης.

Μεγαλώνοντας έβλεπες την ομορφιά της Ελένης να χάνεται στην ασχήμια των στιλιστικών της επιλογών ώσπου τελικά χάθηκε και η ίδια από το οπτικό σου πεδίο. Μα τόση φλωριά που να τη δεις… Απαρατήρητη έφηβη η Ελένη ώσπου φοιτήτρια ήρθε κι απόγινε.

Με τόσα ερεθίσματα άλλωστε σε μία άλλη πόλη φοιτητής με την Ελενίτσα θα ασχολείσαι;

Η φοιτητική εξαλλοσύνη προείχε και εσύ δεν έχανες ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Κι ενώ εσύ επιδιδόσουν σε κάθε είδους ηδονιστική πρόκληση η Ελενίτσα καλλιεργούσε την ιδέα να ενηλικιώσεις το παιδί μέσα της.

Τα κατάφερε και είναι περήφανη.

Δε λησμόνησε τα ιδανικά της για να κάνει μία δήθεν επανάσταση καταλήγοντας μια μικροαστή νοικοκυρά.

Δε φυλάκισε την ψυχή της μέσα σε μια σάρκα χιλιοφορεμένη.

Τίμησε το είδος της και απέδωσε το σεβασμό που αρμόζει στο φύλο της.

Η φθήνια της εποχής τής υπενθύμιζε την αξία της. Έναν άνθρωπο αποζητούσε.

Δεν τον βρήκε.

Συνειδητοποιώντας τη ματαιότητα μιας προσπάθειας να επαναστατήσει ενάντια στο κατά το δοκούν ρεύμα της εποχής της, ησύχως αποσύρθηκε.

Τα εγκόσμια της προκαλούν μία θλίψη που σε λόγια δε χωρά. Προσευχή γίνονται και παίρνουν μία μορφή εξαγνιστική.

Τη θαυμάζω την Ελένη κι ας μην της το ‘χω πει τόσα χρόνια εδώ μέσα.

Ζηλεύω τη δύναμη της ψυχής της, την ωριμότητα της λογικής της, το σθένος της αποφασιστικότητάς της.

Μα πάνω απ’ όλα ζηλεύω την αυτοσυγκράτησή της.

Αν δε με παρατούσε ο Διονύσης στα σκαλιά της εκκλησίας και γινόταν εκείνος ο γάμος θα ήθελα η κόρη μου να έμοιαζε στην Ελένη κι ας γινόταν καλόγρια.

Τι τον θυμήθηκα τον Διονύση τώρα κι αναστατώθηκα εν μέσω νηστείας;

Ας είναι θα κάνω πέντε μετάνοιες κι ας με συγχωρέσει ο Θεός.

Άνθρωπος είμαι.