Της μόδας τώρα είναι, λέει, να το παίζει η γυναίκα ελεύθερη κι ωραία μέχρι τα πρώτα «άντα» της. Ένα είδος σύγχρονης χίπισσας με μια δόση καριερίστας.
Αυτό το μοντέλο που έχει κάνει πάταγο στις δυτικές κοινωνίες της εποχής μας έχει στο αίμα του την πλήρη ανεξαρτησία και απέχθεια από καθετί παραπέμπει σε δέσμευση, υποχρέωση ή υποχώρηση των αναγκών της. Κοιτάζει αφ ̓ υψηλού ένα παραδοσιακό πρότυπο τύπου «Θέλω να γίνω από μικρή μητέρα» και φυσικά ρουφάει τη ζωή μέχρι το μεδούλι πριν οι πρώτες ρυτίδες κάνουν την πανηγυρική τους εμφάνιση.
Καθότι λοιπόν, ποσώς δε με απασχολεί να χειροκροτηθώ από τον κοινωνικό μου περίγυρο ή να αφομοιωθώ σε αυτόν για την κοσμοθεωρία μου, να μου επιτραπεί να δηλώσω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτήν που προσφέρει η μητρότητα στη γυναίκα, ειδικότερα όταν αυτό προηγηθεί της ρυτίδας.
Αν και ποτέ ως κοριτσάκι ή ως έφηβη δε φανταζόμουν τον εαυτό μου μητέρα ή νυφούλα σε κάποιο ειδυλλιακό ξωκλήσι, ενστερνίζομαι την άποψη πως όσο μικρότερη είναι η ηλικιακή διαφορά ανάμεσα σε γονέα και παιδί, τόσο πιο απολαυστική και ξεκούραστη είναι η μητρότητα ή αντίστοιχα η πατρότητα.
Ιδανικά λοιπόν, θα ήθελα όταν θα αποκτήσω αυτό το ρόλο να είμαι ακόμα ξέγνοιαστη, ξεκούραστη -ψυχικά και σωματικά- και με δίψα για ζωή.
Ο χρόνος είναι ύπουλος συνοδοιπόρος μας και όσο γεμίζει τις ντουλάπες μας με εμπειρίες τόσο μας ρουφά την αγνότητα, την αθωότητα και τη ζωντάνια.
Τι να την κάνω την εμπειρία, όταν η φαντασία μου θα έχει πια γεράσει και τα αποθέματα υπομονής μου θα έχουν πια εξαντληθεί;
Θέλω να προλάβω τον χρόνο που απειλεί να μου αρπάξει τις πιο σημαντικές αρετές που οφείλει να έχει ο γονιός. Θέλω να είμαι ακόμα φλόγα που φωτίζει, ζεσταίνει και κρατάει σε εγρήγορση το γιο μου ή την κόρη μου. Θέλω να έχω ακόμα όρεξη για να ασχοληθώ με το παιδί μου και όχι αντοχή ή υπομονή.
Θέλω να έχω ακόμα φαντασία και διάθεση για να αφηγούμαι παράξενες ιστορίες και παραμύθια, αντί να βολεύομαι στην αναπαραγωγή τους στο ίντερνετ ή στην τηλεόραση.
Θέλω έστω και λίγα δείγματα ξεγνοιασιάς να κατοικούν ακόμα στην ψυχή μου, όταν θα γίνω μάνα.
Δε θέλω να έχω ωριμάσει τόσο που το παιχνίδι θα μου φαίνεται καταναγκαστικό έργο. Θέλω να το αποζητώ το παιχνίδι ως γονιός.
Θέλω να έχει μείνει η φλόγα της αγνότητας μέσα μου και ως γονιός να χτίζω με το παιδί μου όνειρα. Δε θέλω να γίνω μία καθώς πρέπει μαμά, η οποία όμως έχει πάψει να ονειρεύεται και εν αγνοία της θα προσποιείται πως ακούει τις φανταστικές ιστορίες του παιδιού της ενώ την πραγματικότητα τη βασανίζουν έγνοιες ενηλίκων.
Θέλω να παίρνω αυτό το μικρό πλασματάκι, να καβαλάμε τα ποδήλατά μας και να πηγαίνουμε βόλτες στο πάρκο όσο ακόμα μπορώ να κάνω πηδάλιο χωρίς να λαχανιάζω.
Σιχαίνομαι τις μαμάδες που συχνάζουν στον παιδότοπο για να συνδυάσουν τσιγαράκι, κουβεντούλα και παιδί.
Θέλω να κολλάει όλη η άμμος επάνω μας το καλοκαίρι που θα φτιάχνουμε πύργους και παράξενα θαλάσσια πλάσματα. Δε θέλω να είμαι η υστερική μαμά που σκέφτεται ώριμα και προνοητικά για το μικρό και είναι λες και κάποιος την κόλλησε επάνω στην ξαπλώστρα εφόσον όλο το χρόνο περίμενε αυτές τις μέρες για να ξεκουραστεί η καημένη.
Θέλω, με λίγα λόγια, ως μητέρα να κατέχω έστω και λίγη από τη δική μου παιδικότητα.
Τέλος, για να προλάβω όσους βιαστούν να μου κουνήσουν το δάχτυλο και να μου υπενθυμίσουν ότι η ωριμότητα αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει κάποιος γονιός και η ωριμότητα προϋποθέτει εμπειρίες και αυτό συνεπάγεται μία κάποια ηλικία αρκεί να τους θυμίσω πως η ίδια η μητρότητα/πατρότητα είναι από μόνη της μία εμπειρία που ωριμάζει το γονέα.
Συντάκτης: Χριστίνα Πέσιου
