Ουκ ολίγοι είναι αυτοί που εν ‘όψει της Πρωτοχρονιάς νιώθουν να τους βαραίνει το αίσθημα της μελαγχολίας για τον παλιό χρόνο. Για να απαλλαγούν από αυτό το φορτίο ανακαλούν το πρωτοχρονιάτικο άσμα που ανάθρεψε γενιές και γενιές και σιγοτραγουδούν
«Γέρε χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθε ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια με χαρά».
Οι ετοιμασίες πάνε σύννεφο, η μουσική στη διαπασών, το τραπέζι στρωμένο με το καινούριο σερβίτσιο, καλεσμένοι και οικοδεσπότες ντυμένοι με τα καλά τους και με ένα πλατύ χαμόγελο να στολίζει τα χείλη τους. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινάει και στο μηδέν οι αγκαλιές και τα φιλιά πλημμυρίζουν δωμάτια, σπίτια, διαμερίσματα, πόλεις ολόκληρες.
Για μία στιγμή που ίσως να διαρκέσει μέχρι και κάποια λεπτά ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ό,τι προηγήθηκε το περασμένο έτος και θέτει στόχους για τον επόμενο. Είναι ίσως, από τις ελάχιστες στιγμές του χρόνου που ο άνθρωπος συνηθίζει να κάνει έναν απολογισμό.
Είναι η στιγμή που αφήνει για λίγο τις παρωπίδες του εγωισμού του επάνω στο γιορτινό τραπέζι και αναγνωρίζει τα καλώς και κακώς πεπραγμένα. Είθισται να ζητάει και συγγνώμη καμιά φορά για να εξιλεωθεί. Θα πρέπει ο καινούριος χρόνος να τον υποδεχτεί χωρίς μνησικακίες και μικροπρέπειες, άλλωστε.
Η διαδικασία έχει ως εξής: «τι χρονιά κι αυτή… καλά λέω κάθε πέρσι και καλύτερα. Δε γαμιέται, μωρέ, καλά να’ μαστε κι όλα θα γίνουν. Έχω την υγειά μου, την οικογένειά μου, τη δουλίτσα μου, το σπιτάκι μου, τα φιλαράκια μου και λέω δόξα το Θεό για όλα αυτά.
Μιας και θυμήθηκα τα φιλαράκια μου, να ζητήσω κι ένα συγγνώμη από τον Κώστα που του μιλάω άσχημα κάθε φορά που με παίρνει στη δουλειά και του κλείνω το τηλέφωνο κατάμουτρα.
Και στην Κατερίνα, το γυναικάκι μου, ένα συγγνώμη να ζητήσω που όλο μου κάνει παράπονα ότι είμαι μουτρωμένος και μίζερος. Με παρασύρει η καθημερινότητα και ξεχνάω να της χαμογελάσω κι αυτή είναι πάντα τόσο γλυκιά.
Την κυρά Τασία, να μην ξεχάσω. Δε λέω μάνα είναι κι έκανε θυσίες για να με μεγαλώσει αλλά δεν μπορώ να έχει την αξίωση να της μιλάω θαρρείς και είναι η Ελισάβετ της Αγγλίας. Συγγνώμη, θα της πω, ρε μάνα αλλά ξέρεις πως είμαι τώρα. Τρέχω και δε φτάνω. Οι τυπικούρες μας λείπανε. Ας είναι… τουλάχιστον σήμερα πρέπει να της ζητήσω συγγνώμη.
Και τώρα που είπα τυπικούρες καμιά φορά γίνομαι λίγο αγροίκος με τον καημένο τον Αχιλλέα στη δουλειά. Μ’ έχει μάθει, δε με παρεξηγεί αλλά τα βλέπω τα μούτρα του που πέφτουν όταν θα βάλω τις φωνές. Τέλος! Πρέπει να του πω πως είμαι άδικος μαζί του και ότι θα προσπαθήσω να συγκρατώ τα νεύρα μου στο εξής. Άλλωστε μικρός είναι ακόμα, κρίμα είναι να του κόβω τα φτερά. Θα μάθει σιγά σιγά».
Η διαδικασία του απολογισμού δρομολογείται και μέχρι την αντίστροφη μέτρηση οι συγγνώμες έχουν μοιραστεί κατά πως πρέπει. Το ρεβεγιόν κυλάει σε κλίμα ευχάριστο με νότες αισιοδοξίας να ντύνουν τους χορούς και τα τραγούδια. Η πρώτη μέρα του χρόνου υποδέχεται τους μετανοούντες με ανοιχτές αγκάλες και τους έχοντες δώσει άφεση αμαρτιών, με εκείνο το χαμόγελο που σβήνει τη μιζέρια και τη γκρίνια μιας ολόκληρης χρονιάς.
Οι μέρες κυλάνε και πολύ γρήγορα η νέα χρονιά έχει πάρει τη θέση της παλιάς με τα όλα της.
Ο Κώστας, η Κατερίνα, η κυρά Τασία κι ο Αχιλλέας παραδίδουν το γιορτινό χαμόγελο που τους χάρισε η συγγνώμη του Αργύρη. Το τηλέφωνο πάλι κλείνει βιαστικά στον φίλο, η μιζέρια μπαίνει ανάμεσα στο ζευγάρι, η μητέρα δικαιολογεί την ευέξαπτη συμπεριφορά του μοναχογιού κι ο συνεργάτης υπομένει, ως νεότερος, την επιβλητική συμπεριφορά του Αργύρη ωσότου έρθει και πάλι η 31η Δεκεμβρίου 2015 όπου και θα γίνει ο καθιερωμένος απολογισμός.
Αντί λοιπόν, να επιτρέπουμε στους Αργύρηδες του στενού μας περιβάλλοντος να μολύνουν το χαμόγελό μας τις 364 ημέρες τον χρόνο περιμένοντας καρτερικά την 365η για να το στολιστούμε με μια υποτυπώδη ανακούφιση, ας κάνουμε φέτος μία ανατροπή.
Ας προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε εμείς το χαμόγελο στους Αργύρηδες.
Ποιός δε θέλει να χαμογελάει, άλλωστε; Καλή χρονιά και αντι-μίζερος ο νέος χρόνος.
Συντάκτης: Χριστίνα Πέσιου
