Η πολιτική σκηνή της χώρας δείχνει να ακροβατεί. H οικονομική κρίση μας συστήνει τη φίλη της από τα εξωτερικά ονόματι capital control και όλοι χορεύουν στους ρυθμούς της.
Από την άλλη βλέπεις τη Χαλκιδική να συνεχίζει να βουλιάζει από κόσμο τα Σαββατοκύριακα. Κουνάς το κεφάλι και συνειδητοποιείς πως κάτι δεν πάει καλά. Δύο είναι τα ενδεχόμενα. Είτε η δική σου λογική κάπου μπάζει ή όλοι αυτοί που δεν αφήνουν ανεκμετάλλευτο Σαββατοκύριακο κάπου το’ χουν χάσει και θαρρούν πως ζουν ακόμα στην Ελλάδα του μιλένιουμ.
Να μου επιτρέψουν οι απανταχού μίζεροι αυτής της χώρας να επικροτήσω αυτούς που συνεχίζουν να μην το βάζουν κάτω και να αρπάζουν αποφασιστικά το Σαββατοκύριακο από το χέρι για να το παρασύρουν εκτός καθημερινότητας.
Να μου επιτραπεί να επικροτήσω την κάστα των ανθρώπων που ξελογιάζουν τα Σαββατοκύριακα και χαρίζουν την ανεμελιά και την χαλαρότητα που στερεί η εβδομάδα. Ανάμεσα στα 10.000.000 σε μεγαλύτερο ποσοστό θα δεις αυτούς που οι Αμερικάνοι αποκαλούν couch potatoes.
Χαρακτηριστικό γνώρισμά τους είναι ότι η πλήξη του σπιτιού αποτελεί γι’ αυτούς διασκέδαση. Με άλλα λόγια, προτιμούν να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους στο σπίτι μπροστά στον υπολογιστή ή σε μία τηλεόραση. Τα δε Σαββατοκύριακα ουδεμία διαφορά δεν έχουν από τις καθημερινές. Πού τους χάνεις πού τους βρίσκεις αραχτοί μπροστά σε μία οθόνη.
Κι αν είσαι Αμερικάνος και ζεις στο NYC να το δικαιολογήσω. Πού να ταλαιπωρείσαι με τόση κίνηση. Άσε που θέλεις μια περιουσία για να διασκεδάσεις ή εν πάση περιπτώσει να κάνεις κάτι διαφορετικό ένα Σαββατοκύριακο.
Μα να είσαι στην Ελλαδίτσα και να μουχλιάζεις σε έναν καναπέ; Επιεικώς αδιανόητο. Δεν είπε κανείς να πας στο Super Paradise και να κλείσεις δωμάτιο σε πεντάστερο ξενοδοχείο της Μυκόνου.
Μπορείς αν υπάρχει διαθέσιμο 50ρικο στον λογαριασμό σου να πας στον κοντινότερο προορισμό είτε βουνό είτε θάλασσα. Δεν μπορεί να μην υπάρχει τίποτα από τα δυο όπου και να βρίσκεσαι.
Να κλείσεις επιτέλους τη ριμάδα την οθόνη και να απολαύσεις την κάθε στιγμή που σου προσφέρει η πραγματική ζωή. Να βγεις έξω. Δεν είσαι φυλακισμένος, άνθρωπέ μου. Μη διάγεις βίο κατάδικου, λοιπόν.
Να φορέσεις κάτι πρόχειρο και απλά να κάνεις μία βόλτα στην πόλη σου. Να την περπατήσεις να δεις πώς την παλεύει κι αυτή χειμώνα καλοκαίρι στο ίδιο σημείο.
Να συναντήσεις φίλους. Να πεις καμιά σαχλαμάρα και ανταλλάξεις καμιά κουβέντα. Να πιεστείς αν χρειαστεί αλλά μην το καθυστερείς κι αφήνεις τη ζωή να περνάει από μπροστά σου.
Να τα τιμάς τα Σαββατοκύριακα σαν να πρόκειται για ένα είδος ιεροτελεστίας. Να τα αφιερώνεις σε ό, τι αδειάζει τη σκέψη σου και γεμίζει την ψυχή σου.
Αν είσαι μάγκας μπορείς να παρασύρεις κι άλλους couch potatoes να βγουν από τη φωλιά τους. Εκεί θα σε παραδεχτώ. Μπορείς να ξεκινήσεις άμεσα. Όχι το επόμενο Σαββατοκύριακο αλλά ετούτο.
Κάνε μία γρήγορη έρευνα για να βρεις τον τόπο της πρώτης σου ιεροτελεστίας. Πάρε τηλέφωνο τους ομοίους σου και κάνε επίκληση σε κάθε μέσο μέχρι να τους πείσεις να ξεσηκωθούν κι αυτοί.
Αρκεί μονάχα από αυτό το Σαββατοκύριακο και κάθε επόμενο να αρχίσετε να (ξε)φεύγετε.
Ο χρόνος σου μετράει αντίστροφα. Έχεις μονάχα 30’ για να εξερευνήσεις μπροστά στην οθόνη την πρώτη σου απόπειρα.
Έπειτα πηγαίνεις «Έναρξη» → «Τερματισμός Λειτουργίας». Στο ερώτημα: «Είστε σίγουροι πως θέλετε να τερματίσετε τη λειτουργία του υπολογιστή;» η απάντηση πρέπει να είναι «Ναι» χωρίς ενδοιασμούς.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Συντάκτης: Χριστίνα Πέσιου
