Μα εγώ θέλω την ευτυχία σου με ή χωρίς εμένα

«Παιδικό έρωτα», έτσι θα ονομάσω αυτό που είχαμε. Όχι γιατί θέλω να τον υποτιμήσω ούτε γιατί ήμασταν παιδιά όταν τον βιώσαμε. Θα τον χαρακτηρίσω έτσι γιατί τα συναισθήματα που τον συνέθεταν ήταν έντονα, αυθόρμητα και κυρίως πρωτόγονα.

Δεν ήταν ένας ώριμος έρωτας, ήταν ένας έρωτας γεμάτος πάθος, εγωισμό κι αντίδραση. Δεν τον αφήσαμε να ωριμάσει αρκετά, βιαστήκαμε να τον γεμίσουμε με συναισθήματα τόσο μεγάλα, που δεν μπορούσε να τα αντέξει· εξερράγη.

Και τώρα βρισκόμαστε εδώ. Η έκρηξή του μας έκανε να πιστέψουμε ότι η αγάπη μετατράπηκε σε μίσος κι απέχθεια, πράγμα που δε συνέβη. Ήταν αγάπη παιδική και μια αγάπη σαν κι αυτή μένει αλάβωτη μετά από κάθε είδους έκρηξη, κάθε είδους καταστροφή. Όπως κάθε είδους αγάπη, έτσι κι αυτή πρέπει να διακατέχεται απ’ την ανάγκη του να βλέπεις τον άλλο ευτυχισμένο. Θέλω να σε βλέπω ευτυχισμένο και το εννοώ με κάθε κύτταρό μου.

Γι’ αυτό μην πιστεύεις πως η δυστυχία σου με ευχαριστεί, όπως ίσως θα έπρεπε μετά απ’ τη προκειμένη έκρηξη. Δεν πληγώνομαι εγώ βλέποντάς σε να προχωράς. Πληγώνεται μονάχα αυτό το μικρό κομμάτι του εγωισμού μου, που έμεινε ανέπαφο μετά την καταστροφή. Αυτό το κομμάτι εγωισμού το οποίο σε θέλει ακόμα δίπλα μου, παρά την άρνηση όλου μου του είναι. Γιατί εκτός από αυτό, κανένα άλλο κομμάτι μου δε σε έχει πια ανάγκη κι αυτό το βλέπω πλέον ξεκάθαρα.

Πρέπει να αποδεχτούμε, μάτια μου, ότι αυτά τα κομμάτια του εγωισμού μας είναι ασήμαντα μπροστά στην προσωπική μας ευτυχία. Αν η ευτυχία σου δε βρίσκεται μαζί μου, τότε δε θέλω να ‘ρθεις. Θέλω να βρίσκεσαι εκεί που βρίσκεται κι αυτή, όσο και αν πληγώνω τον εγωισμό μου. Προτιμώ να καταστρέψω το κομμάτι του αυτό, σε σημείο όπου θα το αποβάλλω, παρά να το τρέφω με την παρουσία σου, την οποία δεν έχω πλέον ανάγκη.

Δεν ξέρω αν με πιάνεις, αλλά όλα τα παραπάνω σημαίνουν πάλη. Πάλη με τους ίδιους μας τους εαυτούς, στην οποία αν νικήσουμε, θα έχουμε καταφέρει να αφήσουμε μονάχα τα αγνά συναισθήματα που προκλήθηκαν απ’ την όλη ιστορία μας. Τι πιο όμορφο από μια ιστορία με αίσιο τέλος;

Γι’ αυτό, αγάπη μου, ξεκόλλα. Εναντιώσου για λίγο στον εγωισμό σου, γνωρίζω ότι έχεις τη δύναμη. Άσε κατά μέρος τις κόντρες και τις εκδηλώσεις απέχθειας, γιατί κι οι δύο ξέρουμε ότι δεν είναι αληθινές. Αποτελούν μονάχα αντίδραση σε συναισθήματα που δεν έχουμε την ικανότητα να ερμηνεύσουμε.

Ρώτα με πώς είμαι, αν νιώσεις ποτέ την ανάγκη να γνωρίζεις. Δώσε μου αυτή την καταραμένη αγκαλιά, αν σου βγει κάποια στιγμή. Κυρίως επίτρεψέ μου να κάνω τα αντίστοιχα, όταν κι εγώ το νιώσω.

Κι αν δεν το νιώσεις ποτέ, αλλά το κάνω εγώ; Μη φοβηθείς ότι θα σε ερωτευτώ ξανά. Τα είπαμε αυτά, ο έρωτας αυτός εξερράγη, δε συντίθεται ξανά όσες προσπάθειες κι αν καταβάλουμε. Μένει μονάχα η αγάπη η παιδική, χωρίς εγωισμούς και θέλω. Ας της δώσουμε μία ευκαιρία να μας κάνει λίγο πιο ευτυχισμένους. Μπορεί να υπάρξει, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει το «εμείς».