Ρατσισμός· το μέγιστο μίσος για τον ελάχιστο λόγο

«Οι ξένοι βρομίζουν τον τόπο μας». «Δε θα λέμε και τις αδερφές παλικάρια». «Απειλούν τη ζωή μας, τις δουλειές μας και τα σπίτια μας». «Κακά τα ψέματα, η ομοφυλοφιλία είναι ανωμαλία». «Βρε όπου τους βρεις τρώγε τους να καθαρίσει κι ο τόπος!». «Ένα μαύρο σκυλί λιγότερο». «Μην αφήνετε κανέναν τους όρθιο». «Πολλοί είναι δε θα λείψουν σε κανέναν». «Ε, ρε ένα Χίτλερ που χρειάζεστε όλοι σας».

Χωρίς να έχω επινοήσει οποιοδήποτε από τα παραπάνω, παραθέτω αυτούσια μερικά απ’ τα σχόλια που έχει τύχει να διαβάσω τις τελευταίες μέρες. Να σημειωθεί ότι δεν επέλεξα τα συγκεκριμένα με σκοπό την ανάδειξη του μίσους που μπορεί να προβάλλει ένας άνθρωπος, αλλά το έκανα διότι ήταν απ’ τα ελάχιστα που δεν περιείχαν χυδαιότητες.

«Μην παύεις να ελπίζεις σ’ ένα καλύτερο κόσμο», λέει η πλειοψηφία, μα εγώ έχω πάψει ήδη να το κάνω. Ομολογώ ότι χρόνια τώρα είχα επιλέξει να κλειστώ στη «φούσκα» μου, στο δικό μου τέλειο κόσμο, εκεί που όλα τα προβλήματα μπορούν να διορθωθούν. Μα πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι το οξυγόνο στη φούσκα αυτή λιγοστεύει· είναι αδύνατο να επιβιώσεις σ’ έναν τέτοιο κόσμο. Πλέον έχω αποδεχτεί την ύπαρξη των προβλημάτων χωρίς λύση, όχι γιατί είμαι απαισιόδοξη, ούτε και ρεαλίστρια είμαι, αλλά γιατί πρωτίστως αποδέχτηκα την αδυναμία των ανθρώπων.

Γιατί τελικά, θέλει μεγάλη δύναμη να ξεπεράσεις το φόβο της κατάρρευσης του φαινομενικά τέλειου κόσμου σου. Ενός κόσμου, ο οποίος είναι αδύνατον να υπάρξει πρακτικά αλλά και θεωρητικά. Ακόμη μεγαλύτερη δύναμη, χρειάζεται να διαφύγεις απ’ τα καλούπια που σε έχουν κλείσει και να στερηθείς την ασφάλεια που σου προσφέρουν. Γιατί θα πεις «Με μάθανε να τους μισώ», αυτή είναι η κοινωνία μας.

Πόσο ωραίο είναι να θεωρείσαι ανώτερος των «διαφορετικών» ε; Πόσο ωραία η ύπαρξη στόχων για να ξεσπάσεις, εξαιτίας των αδιεξόδων της κοινωνίας μας. Φυσικά κι είναι ωραία, όταν αδυνατείς ν’ αναγνωρίσεις την πραγματική γεννήτρια προβλημάτων ή ακόμη κι αν καταφέρεις να την αναγνωρίσεις, αδυνατείς να την στοχοποιήσεις, κι έτσι επιστρέφεις και πάλι στον εύκολο στόχο σου.

Αν είσαι ένα απ’ τα άτομα που έγραψε τα παραπάνω, συγγνώμη για το πλήγμα ανθρωπάκο, αλλά ο κόσμος δεν αλλάζει. Δεν πρόκειται να γίνει «φυσιολογικός». Εξάλλου, ποιος είναι ο ορισμός του φυσιολογικού; Εμένα όλα φυσιολογικά μου φαίνονται, απ’ τη στιγμή που όλα προέκυψαν από συγκεκριμένους παράγοντες. Είτε απ’ το φόβο είτε απ’ τη φτώχεια, την απληστία, την ίδια τη φύση κι όλα τα συναφή. Επομένως ναι, ακόμη κι εσύ ο ίδιος μου φαίνεσαι φυσιολογικός, γιατί πίσω από κάθε συμπεριφορά κρύβεται ένα παρελθόν.

Δε σου ζητάω ν’ αλλάξεις και δεν πρόκειται να προσπαθήσω να επηρεάσω τα πιστεύω σου, γιατί αναγνωρίζω ότι θα αποτύχω. Σου ζητάω απλώς να περιορίσεις αυτή σου την αδυναμία. Να την κρατήσεις λίγο παραπάνω για τον εαυτό σου, γιατί εκτός του ότι πληγώνεις ανθρώπους σωματικά και ψυχικά, ταυτόχρονα καταπατάς και τα δικαιώματά τους.

Μπορείς, λοιπόν, να είσαι όσο ρατσιστής χρειάζεται για να ικανοποιήσεις το «εγώ» σου, μπορείς να αηδιάζεις όσο θέλεις με την παρουσία κάποιου ξένου δίπλα σου ή με την εικόνα δυο ομοφυλόφιλων που κρατιούνται απ’ το χέρι, αλλά ταυτόχρονα είσαι υποχρεωμένος ν’ αποδεχτείς την παρουσία τους με τον ίδιο τρόπο που οι ίδιοι αποδέχονται τη δική σου.

Τελικά ποιος είναι πιο επικίνδυνος; Ο ξένος που προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή του ή αυτός που θα ξεπεράσει τα όρια προκειμένου να επιβάλλει τα πιστεύω του; Τι θεωρείται ανωμαλία; Η αποδοχή της φύσης μας ή η τάση του ανθρώπου να εναντιωθεί σ’ αυτή;