Ξένα συγκροτήματα που μας σύστησαν τη ροκ

Κατά τον Δαρβίνο ο άνθρωπος έχει ως πρόγονο τον πίθηκο,  η ροκ μουσική έχει πρόγονό της τα σκαθάρια. Οι Beatles δώσανε το έναυσμα για τη γέννηση μιας μουσικής παιδείας που ξέφυγε απ’ τα καθιερωμένα της εποχής.  Οι Rolling Stones έκαναν τον τροχό να κυλήσει κι οι Led Zeppelin ύψωσαν το δικό τους θηρίο στον ουρανό της ροκ.

Οι Doors άνοιξαν καινούρια μονοπάτια έκφρασης ενώ οι Pink Floyd κι οι Deep Purple δώσανε το δικό τους χρώμα σε ένα σκηνικό που πριν απ’ τη ροκ έμοιαζε με ασπρόμαυρη ταινία του Charlie Chaplin. Ο Santana με την μπάντα του χόρεψε τη ροκ επάνω στους ρυθμούς του πάθους κι οι Scorpions κι οι AC/DC δώσανε στις λέξεις εκρηκτικό χαρακτήρα. Θα μπορούσε κανείς να μιλάει για ώρες για τα συγκροτήματα της ροκ που μείνανε διαχρονικά στις ζωές μας.

Η ουσία στο να κατανοήσει κάποιος τι εστί ροκ μουσική βρίσκεται στο πώς και πότε αρχίζει να την γνωρίζει. Αν ανήκεις στη γενιά της αλλαγής τότε γεννήθηκες με το μικρόβιό της μέσα σου. Σίγουρα, λοιπόν, θα έχεις δει και τα πρώτα βήματά της, θα έχεις νιώσει στο πετσί σου τα συναισθήματα της ενηλικίωσής της, δίνοντας τη σκυτάλη στις επόμενες γενιές.

Αν τώρα ανήκεις σε αυτούς που την γνώρισαν λίγο αργότερα, στα πρώτα παγκόσμια βήματά της, εκεί που το βινύλιο παρέδωσε τα ηνία στο cd, τότε λογικά θα έχεις προλάβει λίγη απ’ τη μαγική αστερόσκονη του πριν, όσο γνώριζες το απρόσμενα ξέφρενο μέλλον που ακολουθούσε, θα είσαι κι απ’ τους τελευταίους ικανούς να καταλάβουν τι κατάφεραν να μας δώσουν αυτά τα συγκροτήματα και τι τα καθιστά διαχρονικά και κλασικά.

Τώρα αν είσαι μεταγενέστερος και γνώρισες αυτόν τον κόσμο μέσα από μια οθόνη, τότε έχεις πολλά να μάθεις. Αν με ρωτούσες τι τα καθιστά διαχρονικά και κλασικά, θα σου απαντούσα… Βασικά, μακάρι να ήξερα για να σου απαντούσα. Μαγεία, όλα τόσο χαλαρά και τόσο τσίτα, στην ίδια νότα. Κι όσο προσπαθώ να εκλογικεύσω την επιτυχία τους έφτασα σε τρία βασικά συμπεράσματα.

Ο πρώτος λόγος είναι το timing, η κατάλληλη στιγμή που λέμε. Όταν πρωτοδημιουργήθηκε η ροκ μουσική ήταν κι η εποχή που άρχισε να περπατά κι η τεχνολογία. Οπότε μπορούσε μια μπάντα, που υπό άλλες συνθήκες θα ανήκε στην πόλη της και μόνο, να ταξιδέψει με ένα βανάκι και να δώσει τον ήχο της και σε άλλες πόλεις.

Δεύτερον, όλα άρχισαν σε μια εποχή που το ανθρώπινο είδος προσπαθούσε να βρει μια σωσίβια λέμβο για να διαφύγει απ’ το χάος των πολέμων. Η μουσική που πρόσφερε η νεογέννητη τότε ροκ μέσα απ’ τις μπάντες της ήταν ο φρέσκος αέρας που ζητούσε, η δέσμευση για κάτι καινούργιο.

Ο τρίτος λόγος είναι και κάτι που δύσκολα εξηγεί κανείς. Είναι αυτό το κάτι που ψάχνουμε όλοι σε ένα κομμάτι. Η παρθενογένεση τότε δεν ήταν ουτοπία κι η αρχή της παγκοσμιοποίησης της μουσικής έδινε σε κάθε κομμάτι αυτό το κάτι. Γιατί τότε δεν κατεβάζες απλά ένα κομμάτι, αλλά αγόραζες το βινύλιο και κάθε βινύλιο είχε έστω κι ένα τραγούδι ικανό να σου γεννήσει αυτή τη σπίθα.

Ο συνδυασμός των παραπάνω μαζί με τη μοναδικότητα και την πρωτοτυπία των λίγων τότε συγκροτημάτων βάλανε γερά θεμέλια στα μυαλά των ανθρώπων, δημιουργώντας τις πιο δυνατές κι εκρηκτικές αναμνήσεις.

Αν μπορούσα να καταχωρήσω τον εαυτό μου σε μια κατηγορία μουσικής θα έλεγα πως είμαι ένας ταξιδευτής που περνάει απ’ το τρένο της ροκ πότε-πότε. Σίγουρα κι εσύ ένιωσες αυτή την έκρηξη οργής όταν κατάλαβες για τι πράγμα μιλούν οι Pink Floyd στο “Another brick in the wall”. Στάνταρ μελαγχόλησες προσπαθώντας να κατανοήσεις τη δύναμη που μεταδίδουν οι Metallica στο “Nothing else matters”. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ένιωσες το μεγαλείο της αφοσίωσης ενός ανθρώπου στο “Every breath you take” των The Police.

Όσο υπάρχουν καταστάσεις που μας κάνουν να θέλουμε να ξεφύγουμε απ’ τα καθιερωμένα, θα βρίσκουμε διέξοδο σε αυτή τη μουσική. Θα ζητάμε εκείνη τη μικρή ομάδα «φίλων», όπως τους νιώθουμε, που βάλαμε στο σπίτι μας να μας τραγουδούν, με την αυθεντικότητα εκείνων των καιρών. Θα ζητάμε τον έρωτα που δεν έφτασε εκεί που θέλαμε να τον ηρεμήσουμε με ένα «I’m still loving you» και θα καταλαγιάζουμε την απουσία με ένα «I don’t wanna miss a thing». Κι όλα αυτά γιατί;

Γιατί το κλασικό πάντα θα είναι πιο δυνατό μέσα μας, η ανάμνησή του δε σβήνει.

Γιατί, εν τέλει, αυτό είναι που τα κάνει κλασικά, η δύναμη και τα συναισθήματα που χωράει κάθε νότα, κάθε στίχος, κάθε χαρακιά του βινυλίου. Γιατί εκείνα τα κομμάτια που γράφτηκαν τότε είναι αληθινά δικά τους κι είναι αληθινά δικά μας.