Μη βιαστείτε να μείνετε μαζί

Ένα μεγάλο θέμα που πάντα ταλαντεύει απ’ την εισαγωγή μιας σχέσης μέχρι και την κατακλείδα μιας αγάπης είναι η συγκατοίκηση. Ανήκουμε πλέον σε αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας που τα μυστικά ενός ατόμου μερικές φορές είναι τόσο ευπρόσιτα που χαλάνε όλη τη μαγεία της γνωριμίας.

Οι σχέσεις ξεκινούν με μυστικά σημάδια που μια φωτογραφία προδίδει μόνο και μόνο απ’ τον πρόλογό της. Μυστικά συναισθήματα που ένα quote θα παρουσιάσει όταν οι λέξεις ακόμη δε βγαίνουν. Μυστικές επιθυμίες που οι στίχοι ενός τραγουδιού θα ρίξουν την αυλαία του κυρίως θέματος. Ακόμα και μυστικούς φόβους που μπορεί το σύνολο των παραπάνω να αφήνει να φαίνονται αμυδρά στον επίλογο αυτού το κεφαλαίου.

Στα πρώτα κεφάλαια του παρόντος βιβλίου κι αν αρχίσουμε να εμβαθύνουμε στο θέμα θα έρθουμε αντιμέτωποι με το ερώτημα «γιατί τα ζευγάρια συγκατοικούν;». Ένα ζευγάρι φτάνει στη συμβίωση γιατί θεωρεί πως έχει έρθει πια η ώρα να γνωρίσει τις καθημερινές συνήθειες του άλλου, ενώ έχει πειστεί πως εκείνος είναι ο άνθρωπός του.

Όλα γύρω μας μάς δείχνουν το γρήγορο μονοπάτι, όλα μας λένε «τρέξε να προλάβεις, η ζωή είναι μικρή». Φτάνουμε να νιώθουμε τέτοια πίεση που θεωρούμε ως δεδομένο ότι μια σχέση οφείλει να σημαίνει και συγκατοίκηση και μάλιστα άμεσα. Είναι αυτή η συναισθηματική μοναξιά, αυτή η λευκή σελίδα που τόσο θέλουμε να την δούμε γεμάτη με λέξεις συνηθισμένες, με χρώματα που σου τραβούν την προσοχή, αλλά και σε ηρεμούν ταυτόχρονα, αλλά ακόμα και με στίχους ενός τραγουδιού που να δηλώνει πως δεν είσαι πια μόνος.

Δεν πρέπει όμως να τα βάζουμε με το χρόνο και να μας πιέζουμε. Δεν υπάρχει λόγος να βιαστούμε για κανένα μας βήμα. Ναι, μπορεί να γνωρίσεις έναν άνθρωπο και να έρθει η στιγμή που οι δυο σας θα θελήσετε να χτίσετε το κοινό σας μέλλον, χωρίς όμως φούριες και προθεσμίες. Αν αφεθούμε κι αφήσουμε το ρεύμα του χειμάρρου, στον οποίο κολυμπάμε, να μας παρασύρει, θα φτάσουμε τόσο γρήγορα στον καταρράκτη που η πτώση κατά πάσα πιθανότητα θα μας πληγώσει σοβαρά.

Δε χρειάζεται ένα ζευγάρι να τρέχει να συγκατοικήσει, απ’ τον πρώτο κιόλας καιρό, γιατί έτσι χάνεται το μυστήριο. Μια σχέση γεννιέται στα κοινά και τρέφεται απ’ τις διάφορες. Μα δεν μπορείς ένα τέτοιο θηρίο να το αφήσεις ανεξέλεγκτο. Αν ποτέ κρατήσεις μια αλυσίδα με αδύναμους κρίκους στα χέρια και θελήσεις να μοιραστείς την άλλη άκρη με κάποιον, τι νομίζεις πως θα γίνει αν σε κάποια στιγμή διαλέξετε διαφορετικά μονοπάτια; Ο εγωισμός αν δε φέρει δεσμά γίνεται ο αδύναμος κρίκος αυτής της αλυσίδας.

Όταν θέσουμε, λοιπόν, τη συγκατοίκηση σε βραχυπρόθεσμο σημείο της σχέσης κι υπό ελεύθερους όρους, γνωρίζουμε την καθημερινότητα του άλλου που δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να την δεχτούμε. Και τα βήματα που κάνουμε πίσω στα μικροπράγματα μοιάζουν με λιθάρια που μαζεύουμε στο σακί που κουβαλάμε στην πλάτη μας. Κάποια στιγμή το σακί γίνεται τόσο βαρύ που αν δεν αντέχεις να υπομείνεις άλλο αυτό το βάρος, το «φεύγω» κάνει τόσο κρότο όταν το παρατάς, σαν ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται. Μη βιαζόμαστε λοιπόν να την ζήσουμε αυτήν την καθημερινότητα.

Ύστερα, είναι κι αυτή η μαγεία του αγνώστου που ίσως δεν την θεωρείς επιχείρημα, αλλά είναι μια τόσο μεγάλη πηγή να επιχειρηματολογείς για ώρες. Το άγνωστο είναι αυτό που κινεί τον τροχό της περιέργειας. Κι όσο σε κρατάει σε εγρήγορση, τόσο ζωντανή κρατάει και τη φλόγα του ενδιαφέροντος. Αν πέσουμε στην παγίδα κι επιλέξουμε να κάνουμε ταχέα βήματα προς τη συγκατοίκηση, δε μένουν και πολλά να ανακαλύψουμε στο μέλλον για τον άλλο.

Κι όπως ακολουθεί την Ύβρη η Νέμεσις κι εν τέλει επέρχεται η Τίσις, έτσι κι όταν βιαστεί κάνεις να γνωρίσει την καθημερινότητα του άλλου και μάθει τα πάντα για κάθε άγνωστη πτυχή του, θα καταλήξει και πρόωρα να γνωρίσει τη ρουτίνα. Εκείνο το αδάμαστο τέρας που μόνο οι βετεράνοι της καθημερινότητας μπορούν να αντιμετωπίσουν. Αν δεν ψηθεί κάνεις στη φωτιά της καθημερινότητας κι υπερεκτιμήσει τον εαυτό του, θα βρεθεί να γίνει ένας φοβισμένος στρατιώτης που λιποτακτεί. Όλα θέλουν το χρόνο τους.

Δεν πρέπει να συγκατοικεί ένα ζευγάρι απ’ τις πρώτες του στιγμές. Δεν πρέπει τα βήματα να ‘ναι βιαστικά. Οι συνήθειες (αθέμιτοι κανόνες) έγιναν για κάποιο λόγο παραδόσεις. Ναι, ένα ζευγάρι θα φτάσει κάποια στιγμή να μείνει μαζί στον ίδιο χώρο, αλλιώς δε χτίζει δικό του κοινό μέλλον αλλά όχι απ’ το πρώτο βήμα.

Θεωρούμε πως είναι τόσο εύκολο να βρεθεί ο επόμενος σύντροφος αν η παρούσα προσπάθεια αποτύχει που χάνουμε το μεγαλύτερο δίδαγμα που οι παλαιότερες γενιές μας δώσανε. Έτυχε να ακούσω τα λόγια ενός ανθρώπου που ενώ πέρασαν χρόνια και παρά τις ρυτίδες φωνάζει ακόμη τη γυναίκα του «αγάπη μου» και το εννοεί: Εμείς, αγόρι μου, ό,τι χαλούσε το φτιάχναμε, εσείς αγοράζετε καινούριο.

Να μην παίρνει την απόφαση να συγκατοικήσει ένα ζευγάρι αν ο λόγος που το κάνει  δεν είναι σοβαρός, δεν είναι βαθύς, δεν είναι ουσιώδης, όπως και τα συναισθήματά τους. Μοιάζει βάση στην επιθυμία του άλλου ο περισσότερος χρόνος μόνο μαζί του, μα άσ’ τον να σου λείψει και λίγο. Μη βιάζεσαι να τον μάθεις, να τον ζήσεις στο έπακρον απ’ το πρώτο λεπτό. Δίνεις αξία στις κινήσεις σου όταν τις χτίζεις σε γερά θεμέλια κι ένα καλό οικοδόμημα θέλει χρόνο.

Μη βιάζεσαι να ρουτινιάσεις, θα φτάσει κι αυτό να γίνει κομμάτι απ’ το μονοπάτι σας, μόνο που πρέπει να είσαι σίγουρος ότι τα κρατάτε γερά ο ένας το χέρι του άλλου.