Καταπιεστικοί γονείς μεγαλώνουν καταπιεσμένα παιδιά

Είναι ωραίο μεγαλώνοντας να θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια και να τα νοσταλγείς, να νιώθεις μια γλυκιά θέρμη να απλώνεται στο σώμα σου κι ασυναίσθητα να χαμογελάς. Η οικογένεια είναι η πρώτη μορφή κοινωνίας στην οποία εντάσσεται ένα παιδί, μέσα από αυτή μαθαίνει τους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς και προετοιμάζεται να περάσει στο επόμενο κοινωνικό στάδιο το οποίο είναι το σχολείο.

Μέχρι εκεί λογικά τα πράγματα είναι καλά, οι τριβές κι οι διαφωνίες μεταξύ παιδιού και γονιού συνήθως γίνονται όταν το παιδί αρχίζει να θέλει να απομακρυνθεί απ’ τον κλοιό της οικογένειας και να δημιουργήσει τις πρώτες του φιλίες ή ακόμα και σχέσεις. Εκεί οι γονείς ξεκινάνε να απαιτούν μεγαλύτερο έλεγχο της ζωής του παιδιού γιατί δεν μπορούν να αποδεχτούν πως το παιδί μεγάλωσε και πρέπει να κάνει τις δικές του επιλογές και λάθη για να αποκτήσει από νωρίς αντισώματα για τη ζωή και τις δυσκολίες της.

Είναι γεγονός πως όλοι οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν σε ένα λευκό κι αμόλυντο προστατευμένο περιβάλλον, είναι όμως αυτό σωστό; Ωφελεί πραγματικά κάτι τέτοιο το παιδί; Η κοινωνία είναι σκληρή, η ζωή είναι ακόμα πιο σκληρή και δεν μπορείς να την ελέγξεις, δε θα μπορείς να προστατεύεις το παιδί σου για πάντα κι από τα πάντα. Θα είναι χειρότερο να μεγαλώσει ένα παιδί σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον με φιλτραρισμένες επιλογές και μετά στα ξαφνικά να του επιτεθεί η μαυρίλα της κοινωνίας.

Οκ, ίσως να είναι λίγο κατανοητή η περίπτωση του να θέλεις να παρέχεις τα καλύτερα στο παιδί σου. Η περίπτωση, όμως, του να προσπαθείς να ελέγχεις τα πάντα γύρω σου και να μην αφήνεις περιθώρια επιλογών είναι η χείριστη των περιπτώσεων.

Είναι καθαρά εγωιστική συμπεριφορά κι άκρως τοξική. Πώς μπορείς να έχεις την απαίτηση να έχεις τον τελευταίο λόγο στις αποφάσεις κάποιου; Είναι απαράδεκτο αυτό, φέρνουμε παιδιά στον κόσμο για να τα αγαπάμε άνευ όρων, να μας αγαπάνε κι αυτά εννοείται, αλλά όχι για να κοντρολάρουμε τη ζωή τους.

Αναπόφευκτα αυτό το παιδί θα θέλει να κάνει δική του οικογένεια, τι θα γίνει στην περίπτωση που η επιλογή του δε συνάδει με τα δικά σου μέτρα και σταθμά; Θα δημιουργηθεί καινούριος κύκλος αντίδρασης. Κρίμα, πολύ κρίμα. Καβγάδες, στεναχώρια κι αν το παιδί αποφασίσει να μεγαλώσει ξαφνικά και να γίνει ο ενήλικας που προοριζόταν να γίνει τότε ως γονιός έχασες το παιχνίδι.

Πρέπει να κάνεις πίσω, έγκαιρα, γιατί αλλιώς θα απομακρυνθείς από το παιδί πάρα πολύ. Το παιδί σου λόγω αγάπης μπορεί κάποια στιγμή να σε συγχωρήσει, το ταίρι όμως του παιδιού σου είναι άλλο κεφάλαιο. Όταν ως γονιός επιλέγεις να εναντιωθείς στην επιλογή του παιδιού σου δεν πληγώνεις μόνο το δικό σου το παιδί, αλλά και το άλλο παιδί και εκείνο μπορεί να μη σε συγχωρήσει τόσο εύκολα.

Το χειρότερο πιθανό σενάριο είναι να έχεις τσαλακώσει τόσο πολύ τον χαρακτήρα του παιδιού που να ψάχνει για σύντροφο ένα τόσο αυταρχικό και καταπιεστικό άνθρωπο όσο ήσουν εσύ γιατί έχει μάθει να ελέγχει πάντα κάποιος τη ζωή του και τις αποφάσεις του με αποτέλεσμα να νιώθει άβολα να το κάνει αυτός για τον εαυτό του και πρέπει να το κάνει κάποιος άλλος για εκείνον. Τότε τι κάνεις; Πώς θα ξέρεις ότι αυτός που παίρνει τώρα τις αποφάσεις για το παιδί σου το κάνει με όση αγάπη το έκανες εσύ; Το κάνει για το καλό του; Βάζει πάνω από όλα την ευτυχία του; Δεν ξέρεις και δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα έτσι όπως τα έκανες.

Το να είσαι γονιός είναι πολύ δύσκολη δουλειά γιατί πρέπει πάντα να βάζεις το παιδί σου πάνω από σένα, όχι μόνο στα θέλω σου, αλλά να κοιτάς να του παρέχεις και τα καλύτερα ακόμα κι αν εσύ στερείσαι -και πάλι μόνο αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει να μάθεις να υποχωρείς να μάθεις να το αφήνεις ελεύθερο να κάνει τα δικά του λάθη και να είσαι εκεί να το παρηγορήσεις όταν φάει τα μούτρα του, γιατί έτσι θα γίνει δυνατό κι ανεξάρτητο γιατί έτσι θα γίνει κι εκείνο καλός γονιός και θα είναι περήφανος για τους γονείς του. Όλες οι σχέσεις θέλουν ισορροπία πόσο μάλλον οι οικογενειακές σχέσεις που θέλουν αυταπάρνηση κι ανιδιοτέλεια.