Οι γιορτές φεύγουν τα κιλά έρχονται

Πάει κι ο παλιός ο χρόνος, πάνε κι οι γιορτές, μη σου πω πως πάει κι η ξεκούραση και σε απογοητεύσω, θα σου πω όμως πάει το φαί. Θα μου πεις «γιατί»; Θα σταματήσεις να τρως; Εννοείται πως όχι, το φαγητό είναι ευτυχία, είναι ηδονή, αλλά όταν τρως χωρίς τύψεις γιατί τρώνε κι όλοι οι άλλοι γύρω σου τότε είναι ακόμα καλύτερο, γιατί, βρε άνθρωπε, δε θα παχύνεις μόνο εσύ, θα παχύνετε όλοι μαζί κι όσο να ‘ναι αυτό είναι μια παρηγοριά.

Αλλά τώρα τι κάνουμε που οι γιορτές τέλειωσαν και μαζί με τα περισσεύματα απ’ τα φαγητά έμειναν και τα παραπανίσια κιλάκια για παρέα; Δεν πανικοβαλλόμαστε, απομακρύνουμε με απλές συνοπτικές διαδικασίες τις ζυγαριές για να μην μπαίνουμε σε πειρασμό να δούμε πόσα πια είναι αυτά τα κιλάκια που έμειναν για συντροφιά, όχι τίποτα άλλο να μη νιώθουμε και μόνοι μας.

Αφού, λοιπόν, έχουμε διώξει απ’ τη ζωή μας τις ζυγαριές, μετά και για κάποιο διάστημα αποφεύγουμε τα τζιν, γιατί τα τζιν είναι πάντα ειλικρινή. Εμείς δε θέλουμε αυτή τη σκληρή αλήθεια. Όχι, αγάπη μου, το ξέρουμε ότι τα μελομακάρονα μας έκατσαν στα ψωμάκια, δε χρειαζόμαστε το τζιν να μας το υπενθυμίσει.

Ξέρεις, όμως, ποιο είναι το πιο σημαντικό από όλα; Ότι την ώρα που τον τσάκιζα τον κουραμπιέ δεν ένιωθα τύψεις και ξέρεις γιατί; Γιατί ήταν γιορτές κι όλες αυτές οι μικρές παρασπονδίες τις γιορτές επιτρέπονται, είναι αυτό που κάνει αυτές τις μέρες να ξεχωρίζουν, γιατί αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο, δεν περιορίζεις ούτε καν τις λιγούρες σου.

Ειδικά, δε, όταν ξέρεις πως υπάρχει γλυκό κορμός στο ψυγείο κι εσύ ξυπνάς απ’ τον ύπνο σου γιατί στα ξαφνικά σου ήρθε στο υποσυνείδητο ότι πρέπει να τον εξολοθρεύσεις, αυτό είναι το καλύτερο, γιατί δε νιώθεις ενοχές, γιατί είναι γιορτές κι έχεις αφήσει τον εαυτό σου χωρίς περιορισμούς.

Ώρα, όμως, να προσγειωθούμε λίγο απότομα. Για πάμε. Οι γιορτές τέλειωσαν, τα γλυκά τέλειωσαν, η δουλειά αρχίζει ξανά και σιγά-σιγά οι τύψεις πλησιάζουν, περνάς απ’ τον ολόσωμο καθρέφτη –αυτόν που τόσο καιρό απέφευγες– και κοιτάζεσαι. Τα βλέπεις, είναι εκεί, τα βλέπω κι εγώ. Όλα όσα έφαγες είναι εκεί, έχουν γίνει κομμάτι σου.

Αχ, κάθε φορά τα ίδια. Έχουμε καταλήξει στην ντουλάπα μας να υπάρχουν δύο νούμερα ρούχων, αυτό που φοράμε το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου κι αυτό που φοράμε μετά απ’ το διάστημα τον γιορτών ή μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Ας το παραδεχτούμε, ψάχνουμε δικαιολογίες να φάμε, γιατί το φαγητό έκτος από απαραίτητο για την επιβίωση παίζει και μεγάλο ρόλο στη ζωή μας.

Μαζευόμαστε ως οικογένεια για να φάμε, μαζευόμαστε με την παρέα για να φάμε, καλούμε το ταίρι μας για φαγητό για να δεθούμε ως ζευγάρι, αλλά ακόμα κι όταν έχουμε τις μαύρες μας τρώμε, τρώμε για να νιώσουμε καλύτερα.

Όχι, δε θα στεναχωρηθώ για τα κιλά των γιορτών. Όχι, θα τα αγαπήσω όπως αγάπησα και τις στιγμές που πέρασα με την οικογένεια και τους φίλους, όπως ξεκουράστηκα αγκαλιά με τα πατατάκια βλέποντας ταινία χαλαρώνοντας στον καναπέ μου, όπως επιτέλους μαζευτήκαμε μετά από καιρό όλοι μαζί, κάτι που δύσκολα το κάνουμε σε διαφορετικές συνθήκες.

Αγαπάμε το φαγητό, αγαπάμε τα γλυκά, αλλά πάνω από όλα αγαπάμε τον εαυτό μας, όπως κι αν είναι με έξτρα κιλά ή όχι. Οι γιορτές είναι για να τις χαίρεσαι και πάντα πάνε πακέτο με το φαγητό, άρα αν πέρασες καλά αυτές τις γιορτές να χαίρεσαι και για τα δώρα που άφησαν πίσω.