Όχι άλλες δουλειές του σπιτιού

Είναι πρωί, ώρα εννιά, γυρίζουν σκέψεις και δουλειές μες στο κεφάλι, φτάνει σου λέω, αρκετά. Αρνούμαι, ρε παιδί μου, να αντιμετωπίσω τα στοίβα με τα ασιδέρωτα, αρνούμαι πεισματικά να πείσω τον εαυτό μου να ότι πρέπει να περάσω τις επόμενες 2-3 ώρες απ’ τη ζωή μου πάνω απ’ τη σιδερώστρα. Όχι, δεν μπορώ. Όχι, δε θέλω. Ορισμένες φορές εύχομαι να είχα τόσα λεφτά ώστε να μπορούσα να αγοράσω το μηχάνημα που βάζεις τα ρούχα μέσα μετά το πλυντήριο και σου τα βγάζει σιδερωμένα και σε κρεμάστρες. Τι ελικόπτερα και πισίνες, αυτή είναι καλή ζωή.

Δουλειές του σπιτιού∙ ο μόνιμος εφιάλτης μας. Ανοίγουμε τα μάτια μας το πρωί κι αμέσως σκεφτόμαστε πόσες δουλειές προλαβαίνουμε να κάνουμε μέχρι να πάμε για δουλειά, αλλά ξέρεις κάτι; Πότε δεν είναι αρκετές, πάντα υπάρχουν κι άλλες, ποτέ δεν τελειώνουν. Μα πώς είναι αυτό δυνατόν; Τα λεφτά γιατί τελειώνουν αμέσως κι οι δουλειές ποτέ; Μα τι κατάφορη αδικία είναι αυτή. Τι αμαρτίες πληρώνουμε, δηλαδή;

Μια μέρα ρεπό από όλα, χωρίς δουλειές σπιτιού, χωρίς δουλείες κανονικές, μακριά από σκόνες, απορρυπαντικά, προβλήματα και καβγάδες. Απλά να αράξουμε σπίτι μας και να ξεκουραστούμε. Δε ζητάμε καν την πολυτέλεια να πάμε κάπου αλλού, μας φτάνει το σπιτάκι μας, το κρεβατάκι μας, μια σειρούλα και κανένα σουβλάκι κι είμαστε κομπλέ. Κι όμως, ρε γαμώτο, ακόμα κι αυτά μοιάζουν τρελή πολυτέλεια, όταν σου κλείνουν το μάτι τα άπλυτα στο νεροχύτη.

Αχ κι ακόμα δεν κάναμε παιδιά, τι θα γίνει τότε; Ούτε να κατουρήσουμε δε θα μπορούμε; Αυτά ονειρευόμασταν εμείς απ’ τη ζωή μας; Έτσι φανταζόμασταν την ανεξαρτησία μας; «Μείνε μόνος σου», μας έλεγαν. «Θα ‘ναι ωραία», μας έλεγαν. Για τις δουλειές δε μας έλεγαν.  Όχι, τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν στα σχέδιά μας. Αν εξαιρέσεις, βέβαια, την κούραση κι ότι θέλουμε να δούμε μια ταινία και δεν προλαβαίνουν να παίξουν καλά-καλά οι τίτλοι κι εμείς κοιμόμαστε ήδη, αγκαλιά με τη σκούπα, δε θα αλλάζαμε τίποτα, όσο κι αν γκρινιάζουμε.

Μας αρέσει να επιστρέφουμε σπίτι και να μυρίζει καθαριότητα. Να φοράμε τα ρούχα μας και να μυρίζουν μαλακτικό. Καμαρώνουμε τα φρεσκοσιδερωμένα. Ξέρεις, ποτέ δεν πιστέψαμε ότι θα μας ικανοποιούσαν τέτοια πράγματα, ποτέ δεν το περιμέναμε ότι θα ανοίγαμε τα μάτια μας το πρωί και θα σκεφτόμασταν να κάνουμε φασίνα. Μωρέ, λες να μην είμαστε καλά; Λες να αρχίσαμε να το χάνουμε;

Εννοείται ότι αυτό το γενικό ρεπό το θέλουμε και το χρειαζόμαστε. Ένα διάλειμμα είναι πάντα καλό, όλοι μας έχουμε ανάγκη μια διαφυγή απ’ την καθημερινότητά μας, για να φορτίσουμε τις μπαταριές μας και να επιστρέψουμε δυναμικότερα, χωρίς να καταβάλουν την ψυχολογία μας ψιλοπράγματα, όπως το σιδέρωμα, ή κανένας μικρό καβγάς, ή ότι δεν έχουμε λεφτά -γιατί, στην τελική, ποιος έχει;

Υπομονή, συνοδοιπόροι της ζωής, θα περάσουν τα δύσκολα, όποια κι αν είναι αυτά, θα πλυθούν τα πιάτα, θα σφουγγαριστεί το πάτωμα. Πάμε γερά και δυναμικά να χαθούμε στη στοίβα με τα ασιδέρωτα, που σχηματίζουν ένα μικρό επιβλητικό κάστρο πάνω στο κρεβάτι και μας περιμένουν. Δώστε τα όλα στη ζωή, πέστε με τα μούτρα, παλέψτε με τα πάντα για να είστε ικανοποιημένοι και με το αποτέλεσμα, αλλά και με την προσπάθεια.

Είναι δύσκολο να παλεύεις κάθε μέρα με τα ίδια προβλήματα, σοβαρά ή όχι δεν έχει σημασία. Για να τα αντιμετωπίσεις χρειάζεται θέληση κι υπομονή. Θα τα καταφέρουμε!