Τελικά το παραμύθι είχε κακιά μάγισσα

Στο παραμύθι μας ήμασταν εμείς, εγώ κι εσύ, τα δυο μας. Πρωταγωνιστούσαμε και παλεύαμε να τα βγάλουμε πέρα σαν Σαιξπηρικοί ήρωες κι εμείς ενός πιο σύγχρονου παραμυθιού. Έτσι εσύ πάντα ήσουν ο πρίγκιπάς μου, απ’ τη στιγμή που αποφάσισα να το τολμήσω μαζί σου, απ’ την πρώτη αγκαλιά.

Ένας ιππότης, ευγενικός, τρυφερός, καλόκαρδος, το μόνο που σου έλλειπε ήταν το άλογο, διαφορετικά άνετα θα πίστευα ότι ήσουν πρίγκιπας που κατάφερε να δραπετεύσει από κάποιο παραμύθι στον πραγματικό κόσμο. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες γυναίκες γύρω μου, γνωστές και φίλες, αναρωτιόντουσαν πώς κατάφερα και σε ανακάλυψα ανάμεσα σε τόσους βατράχους.

Σαφέστατα και πέρασαν απ’ τη ζωή μου αρκετά βατράχια, που έκαναν τη δουλειά τους∙ πλήγωσαν, απογοήτευσαν, μέχρι και να σταματήσω να πιστεύω στην αγάπη με κατάφεραν. Μέχρι που ήρθες εσύ και με ένα σου βλέμμα με έκανες να αναθεωρήσω.

Αυτό με έκανε να σε εμπιστευτώ και να αφεθώ, το βλέμμα σου, ο τρόπος που με κοίταζες. Έβλεπα την ειλικρίνεια πίσω απ’ τα μάτια σου, σπάνιο εξαιρετικά αυτό. Μετά, ήταν κι η αγκαλιά σου, εκεί που αισθανόμουν μικρό παιδί που βρήκε την καλύτερη κρυψώνα για να ξεφύγει από όλο τον κόσμο.

Στην αγκαλιά σου ένιωσα και νιώθω ασφαλής, όχι όμως επειδή θα με προστατεύσεις απ’ τους άλλους, αλλά γιατί θα με προστάτευες από σένα. Δε θα με πληγώσεις, δε θα το κάνεις ποτέ εσκεμμένα κι αυτό το πιστεύω δυνατά. Γι’ αυτό το λόγο και σου εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου, σου παρέδωσα τα κλειδιά και δεν κράτησα καν αντικλείδια.

Το παράπονό μου, όμως, είναι γιατί εγώ δεν έγινα ποτέ η πριγκίπισσά σου.Σαν κοριτσάκι κι εγώ το ονειρευόμουν, το ζητούσα, μέχρι που το αποδέχτηκα, δεν πάει όμως αυτό να πει ότι σταμάτησε να είναι και το παράπονό μου. Δεν είμαι η πριγκίπισσά σου, όχι, είμαι κάτι άλλο. Μια πολεμίστρια; Μπορεί! Γιατί όλο αυτό το διάστημα εγώ παλεύω με τους δαίμονές μας και την κακιά μάγισσα του παραμυθιού, που προσπαθεί να δηλητηριάσει τα αισθήματά μας.

Για πόσο όμως θα παλεύω μόνη μου; Και τι δε θα ‘δινα για να γίνεις σύμμαχός μου σε αύτη τη μάχη, να παλέψεις δίπλα μου, να με υποστηρίξεις και να με υπερασπιστείς, όπως κι εγώ εσένα.

Εννοείται πως κάθε παραμύθι έχει και τον κακό του, το δικό μας δε θα είχε; Τι σόι παραμύθι θα ήταν χωρίς κακό; Μάλλον ένα ανούσιο και συνηθισμένο παραμύθι. Απ’ την άλλη, δεν κουράστηκες να παλεύεις; Γιατί εγώ κουράστηκα. Θα ήθελα να λίγη ηρεμία στη ζωή μας, να απολαύσω το love story μας χωρίς να φοβάμαι για κάθε τηλέφωνο που χτυπάει ή να είμαι αναγκασμένη να ανέχομαι καταστάσεις κι ανθρώπους, μόνο και μόνο για να μη σε πληγώσω. Και γιατί μόνο εγώ να σκέφτομαι να μην πληγώσω εσένα κι όχι το αντίστροφο; Γιατί είπαμε, εσύ είσαι ο πρίγκιπας κι εγώ η πολεμίστρια.

Οι δικοί μας τίτλοι τέλους δεν έχουν πέσει ακόμα και μέχρι να γίνει αυτό εγώ θα ελπίζω πως το δικό μας παραμύθι ανήκει στα κλασικά. Ξέρεις,  αυτά που στο τέλος έχουν happy end και πάντα κερδίζει η αγάπη. Γιατί τόσες μάχες δώσαμε όλο αυτά τα χρόνια, είναι κρίμα να αφήσουμε τους κακούς να κερδίσουν και να καταστρέψουν την ιστορία μας.