Υπάρχουν μέρες που δεν αντέχεις να σηκωθείς απ' το κρεβάτι

Υπάρχουν μέρες που απ’ την πρώτη στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου ξέρεις ότι θα είναι δύσκολες, δε θα ‘ναι εύκολο ούτε καν να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι σου. Πολλές φορές είναι δύσκολο, άλλες γιατί είναι ωραία στο κρεβάτι, η ζέστη τα απαλά σκεπάσματα κι αυτή η αίσθηση της χαλάρωσης και της ηρεμίας είναι μοναδική κι άλλες γιατί δεν μπορείς να παλέψεις τους δαίμονες της καθημερινότητας και του μυαλού σου.

I’ve been there, σε νιώθω, είναι σκληρό να σε καταβάλει τόσο πολύ η καθημερινότητά σου που να μη θες να παλέψεις, να μην έχεις ελπίδα για να προσπαθήσεις. Δε μιλάμε για έναν χωρισμό, έναν καβγά που σε έκαναν να στεναχωρηθείς και να θέλεις να μείνεις στο κρεβάτι με τον εαυτό σου. Να γιατρέψεις τις πληγές σου και να σκεφτείς την κατάσταση, να αναθεωρήσεις τα γεγονότα και να δεις αν κάπου εκεί μέσα σε όλα αυτά έχεις κι εσύ άδικο.

Είναι αυτή η παράλυση που νιώθεις όταν ανοίγεις τα μάτια σου και το μυαλό σου αρνείται να δεχτεί ότι ξημέρωσε και πρέπει να αντιμετωπίσεις τα ίδια σκατά που αντιμετώπιζες μέχρι τώρα κι αυτό σε κάνει να απελπίζεσαι γιατί κουράστηκες, γιατί δεν αντέχεις άλλο τα ίδια και τα ίδια που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις.

Βέβαια, τα ίδια προβλήματα με σένα έχουν κι άλλοι τόσοι άνθρωποι. Προβλήματα οικονομικά, χρέη, δανεικά, τα λεφτά δε φτάνουν ούτε για ζήτω. Προβλήματα οικογενειακά, κακές πεθερές, ζήλιες, ανία κι όλα αυτά που κάνουν μια σχέση να βαλτώσει. Βέβαια τα πιο σημαντικά όλων είναι τα υπαρξιακά προβλήματα, αυτά που σε κάνουν να μην είσαι καλά εσύ με τον εαυτό σου.

Δε μας αρέσει το σώμα μας, δεν αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας, δεν είμαστε αρκετά καλοί για τον τάδε ή την τάδε και καταλήγουμε σε ανούσιες συγκρίσεις. Δεν είμαστε οι αγαπημένοι της οικογένειας κι όσο και να παλεύουμε να γίνουμε καλύτεροι και να νιώσουμε λίγη αποδοχή, πάντα αποτυγχάνουμε παταγωδώς κι αισθανόμαστε ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία για τη ζωή μας. Είναι πολλές οι σκέψεις που κάνει ένα ανθρώπινο πληγωμένο μυαλό, που μπορούν να το βυθίσουν σε ακόμα πιο αρνητικές σκέψεις.

Όλα ξεκινάνε απ’ το μυαλό, αυτό ευθύνεται για όλα, δεν ξέρεις τι στροφές παίρνει το δευτερόλεπτο και πώς θα σου αντιστρέψει μια κατάσταση. Η καρδιά είναι πιο απλή∙ πονάει, αγαπάει, συγχωρεί, αλλά είναι δυνατή, δεν το βάζει κάτω, δεν απογοητεύεται. Ενώ το μυαλό είναι αλλιώς. Είναι αδύναμο∙ εγκαταλείπει εύκολα, δείχνει εγωισμό, κρατάει κακίες και τα βάζει πάντα με τον εαυτό του.

Το μυαλό μας λειτουργεί με περίεργο τρόπο, είναι τόσο δύσκολο να το πείσεις να παλέψει μια κατάσταση όταν έχει ήδη παραιτηθεί από αυτή. Δεν πρέπει, όμως, να τα παρατάς ποτέ και για κανένα λόγο. Πάλεψε με όλο σου το είναι, πάλεψε με το μυαλό σου, με την καρδιά σου, άντλησε κουράγιο από όπου μπορείς, βρες μια ελπίδα, έναν στόχο και πάλεψε. Όσο παλεύεις τόσο όλα θα αλλάζουν, βρες έναν μικρό στόχο και συγκεντρώσου σε αυτόν, βάλε παρωπίδες για όλα τα άλλα.

Μπορεί να σου φαίνεται ανόητο αυτό που λέω, αλλά είναι καλύτερο το να αποσπάς τον εαυτό σου με μικρούς κι ίσως εύκολους στην πραγματοποίηση στόχους απ’ το να μην μπορείς να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι σου και να μη θέλεις να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Γιατί ξέρεις κάτι; Κάποια στιγμή δε θα θέλεις ούτε και στο κρεβάτι να μείνεις, και τότε τι; Όχι, δεν πρέπει να το πάμε εκεί το θέμα.

Σήκω και πάλεψε. Πάρε τον χρόνο σου και μετά πάλεψε, δεν υπάρχουν άλλες επιλογές.