Έχεις νιώσει ποτέ ότι τ’ οξυγόνο που υπάρχει στο σπίτι σου δεν είναι αρκετό για να το μοιράζεσαι μ’ έναν ακόμα άνθρωπο; Έχεις αντιδράσει ποτέ στην ερώτηση «τι θα κάνουμε το Σάββατο;» με γουρλωμένα μάτια, αμυντική επιθετικότητα κι ανάμεικτα συναισθήματα θυμού και τρόμου; Σου έχει περάσει απ’ το μυαλό η τρελή ιδέα να εξαφανιστείς κρυφά, όσο ο σύντροφός σου κάνει μπάνιο ή κοιμάται;
Ξέρεις ποια κατάσταση σου περιγράφω, κατάλαβες. Εκείνες τις φάσεις της ζωής σου που επαναλάμβανες στον άλλο άνθρωπο σε τακτά χρονικά διαστήματα –για να μην ξεχνιέται– πόσο πολύ αγαπάς την ελευθερία σου, πόσο απεχθάνεσαι τους καταπιεστικούς τύπους και πόσο έχεις ανάγκη κάτι χαλαρό στη ζωή σου.
Μιλάω για εκείνες τις φορές που η ερώτηση «πώς τα πέρασες χθες το βράδυ;» σου ακουγόταν τόσο ύποπτη, που αμέσως έπαιρνες ένα βλέμμα φαρμακερό και πετούσες το δηλητήριο: «ανάκριση μου κάνεις;». Και για τις άλλες, τις στιγμές που το έτερον ήμισυ κατέστρωνε σχέδια κι έκανε όνειρα για ταξίδια και διακοπές κι εσένα σ’ έλουζε κρύος ιδρώτας.
Μπορεί να είχες μπει σε μια καινούρια σχέση με μισή καρδιά, γιατί την άλλη μισή την είχες αφήσει κάπου πίσω. Μπορεί ενδόμυχα να προσδοκούσες την επιστροφή κάποιου άλλου. Μπορεί, ακόμα, να είχε περάσει ο καιρός, να είχες βαρεθεί και να μην ήθελες να το παραδεχθείς ούτε στον εαυτό σου. Πολλά μπορεί, αλλά όλα έχουν έναν κοινό παρονομαστή: σ’ αυτές τις φάσεις της ζωής σου μόνο ερωτευμένος δεν ήσουν.
Το αν εσύ ήθελες να λες στον καθρέφτη σου ότι είσαι μια χαρά και πιέζεσαι απ’ την πολλή ευτυχία, είναι άλλο θέμα. Ξέρεις, είναι δύσκολο να παραδεχθείς ότι μπήκες σε μια νέα σχέση γιατί βαρέθηκες τη μοναξιά σου ή ότι έδωσες σ’ έναν άνθρωπο την ευκαιρία να γνωριστείτε καλύτερα γιατί κουράστηκες να περιμένεις αυτόν που ποτέ δεν έρχεται. Ακόμα πιο δύσκολο, βέβαια, είναι ν’ αποδεχθείς ότι σου έχει τελειώσει, ότι δεν έχεις κάτι άλλο να δώσεις, ότι βάλτωσες.
Άλλες φορές πιεζόμαστε απ’ τους κύκλους που επιμένουμε να κρατάμε ανοιχτούς ενώ έχουν κλείσει κι άλλες φορές πιεζόμαστε απ’ αυτούς που σπεύδουμε ν’ ανοίξουμε πριν την ώρα τους. Σε κάθε περίπτωση, δικές μας λανθασμένες επιλογές μας πιέζουν, απλά μας είναι πιο εύκολο κι ανώδυνο να τις προβάλουμε πάνω στον άλλο.
Όχι, δεν είναι ανακριτής ο άνθρωπος που προσπαθεί να μας προσεγγίσει και να καταλάβει τι συμβαίνει στο μυαλουδάκι μας με ερωτήσεις του τύπου «τι κάνετε όταν βρίσκεστε με τους φίλους σου;». Δεν είναι πιεστικό το να κάνει όνειρα για ταξίδια μαζί μας, μια χαρά υπέροχο και κολακευτικό είναι που μας βάζει στο πλάνο της ζωής του. Κι αν σου φαίνεται παρέμβαση στον ιδιωτικό σου χώρο η οδοντόβουρτσα που άφησε στο μπάνιο σου, τότε ειλικρινά, μην το κουράζεις.
Έχω υπάρξει αυτός ο «καταπιεσμένος», «πνιγμένος» άνθρωπος που ακόμα και το μήνυμα του άλλου για «καλημέρα» του προκαλούσε δυσφορία. Έχω φωνάξει για την ελευθερία μου και την ανεξαρτησία μου κι έχω κάνει ομηρικούς καβγάδες για να υπερασπιστώ την ιερότητα του προσωπικού μου χώρου και χρόνου. Βλακείες έλεγα, πίστεψέ με.
Όταν τα αισθήματα είναι αμοιβαία, κάνεις όνειρα μαζί με τον άνθρωπό σου και διαλέγεις κι ονόματα για τα παιδιά και για τα εγγόνια σας. Όταν ερωτεύεσαι, ακούς την ερώτηση «τι θα κάνουμε το Σάββατο;» και μετράς τις μέρες από μέσα σου για να έχεις κάτι όμορφο να περιμένεις. Όταν είσαι δοσμένος σε μια σχέση «ψυχή τε και σώματι», θέλεις και την οδοντόβουρτσα του άλλου στο μπάνιο σου και τα ρούχα του στην ντουλάπα σου και το σπίτι σου φαίνεται άδειο όταν λείπει.
Αν λοιπόν νιώθεις πιεσμένος απ’ το δικό σου «λίγο» σε σχέση με το «πολύ» του άλλου, δύο επιλογές έχεις: ή να δώσεις μια ειλικρινή, πραγματική ευκαιρία στη σχέση σου και να δεις πού θα σε βγάλει ή να δώσεις ένα αξιοπρεπές και τίμιο τέλος. Δε χωράνε ημίμετρα εδώ, είναι ασέβεια απέναντι και σ’ εσένα και στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου.
Να είσαι εκεί που δύο «πολύ» συναντιούνται και κάνουν τα κοινά σας όνειρα να μοιάζουν με το πιο όμορφο παραμύθι. Ένα παραμύθι που θα γράψετε μαζί.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Ναούμ: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Ναούμ
