Ως εδώ και μη παρέκει! Δηλώνουμε αθώοι, κύριε δικαστά και σας παρακαλώ θερμά να ακουστεί με τη δέουσα προσοχή και σοβαρότητα και η δική μας πλευρά.
Δεν αντέχουμε άλλο αυτή την καραμέλα, αυτόν τον φασισμό που δεχόμαστε από τ’ απανταχού «ταπεινά χαμομηλάκια». Είναι άδικο, προσβλητικό και άκρως εγωιστικό να θεωρούν ότι όποιος δεν κυκλοφορεί με το βλέμμα στο έδαφος και δεν επιδιώκει να εξαφανίζεται από τον χώρο, αυτομάτως κατατάσσεται στα «ψώνια».
Γιατί δηλαδή, κύριε; Επειδή αποδεχτήκαμε μια καλή κουβέντα, θεωρώντας ότι μας αξίζει; Επειδή ξέρουμε σε τι είμαστε καλοί, τι ικανότητες έχουμε κι αν ερωτηθούμε, θα υποστηρίξουμε τη θέση μας; Τι σημαίνει αυτό, ότι δεν ξέρουμε τις αδυναμίες μας και τα ελαττώματά μας; Ή ότι δεν κάνουμε την αυτοκριτική μας;
Συγγνώμη κιόλας, που έχουμε κάποια ταλέντα, κάποια χαρίσματα, κάποια θετικά σημεία, βρε αδερφέ! Δεν ξέραμε ότι έπρεπε να είμαστε στραβοί κι ανάποδοι και να μη μας αναγνωρίζουμε καμία επιτυχία.
Αν τολμήσεις να πεις δημόσια «νιώθω όμορφος σήμερα», οι μισοί και παραπάνω θα σε κοιτάξουν με μισό μάτι. Αν πεις δε, «είμαι καλός σε αυτό», καταδικάζεσαι για εσχάτη αλαζονεία.
Ε όχι, αγαπητά μου ταπεινά χαμομηλάκια, όπως έχετε εσείς την άνεση να μας κρίνετε και να μας φοράτε την ταμπέλα, την έχουμε κι εμείς και θα ακουστούμε, θέλετε δε θέλετε.
Αν εσείς επιλέγετε να ξυπνάτε το πρωί και να λέτε στον καθρέφτη σας «πάλι τα χάλια μου έχω», αν επαναλαμβάνετε στον εαυτό σας «σιγά μην τα καταφέρω, ποιος είμαι εγώ, για να το κάνω αυτό;», αν επιλέγετε γενικώς να ζείτε το δράμα σας και τη μιζέρια σας, να μας συγχωράτε, αλλά δε θ’ ακολουθήσουμε. Κι αν αυτό μας κάνει ψώνια, με γεια μας, με χαρά μας.
Δεν ισχυριστήκαμε ποτέ ότι δεν υπάρχουν καλύτεροι από εμάς, πιο όμορφοι, πιο έξυπνοι, πιο πετυχημένοι. Ισχυριστήκαμε, απλά, ότι κάποιες μέρες νιώθουμε ικανοποιημένοι από την εμφάνισή μας, ότι υπάρχουν κάποια στοιχεία μας τα οποία μας κάνουν περήφανους γι’ αυτό που είμαστε κι ότι υπάρχουν κάποια πράγματα τα οποία μπορούμε να φέρουμε εις πέρας και το αποτέλεσμα να είναι καλό.
Δεν τα καταφέρνουμε καλά σε όλα, δεν είμαστε κουκλάκια ζωγραφιστά, δεν είμαστε εμείς κι άλλος κανένας και το γνωρίζουμε πολύ καλά, πιστέψτε μας. Μόνο που, σε αντίθεση μ’ εσάς, αντί ν’ αφήνουμε τα στραβά μας να κρατάνε το τιμόνι της ζωής μας, βάζουμε στη θέση του οδηγού τα όποια θετικά μας, λίγα ή πολλά και τους λέμε «εσάς μου έδωσε η ζωή για όπλα, μ’ εσάς θα πορευτώ και καλή μας τύχη».
Δείχνουμε μια αυτοπεποίθηση που σας εκνευρίζει, κυκλοφορούμε μ’ έναν αέρα που σας ξυπνάει δολοφονικά ένστικτα, αλλά ξέρετε κάτι; Είναι ο δικός μας τρόπος να επιβιώνουμε, είναι η δική μας άμυνα απέναντι στις κατραπακιές που έχουμε φάει. Το δικό μας «βιβλίο της ζωής» γράφει ότι μόνο αν βρεις το θάρρος και τη δύναμη να σταθείς στα πόδια σου και ν’ αποδείξεις την αξία σου σε όποιον σε αμφισβητήσει, θα τη βγάλεις καθαρή. Γράφει να μιλάς αντί να σωπαίνεις, να βγαίνεις προς τα έξω αντί να κλείνεσαι στο καβούκι σου.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, εμείς έχουμε τα κότσια να εκτεθούμε, έχουμε τη δύναμη να μιλήσουμε κι ας δεχτούμε την όποια κριτική, μας δόθηκε η ευκαιρία να υπάρξουμε σ’ αυτόν τον κόσμο και δε σκοπεύουμε να την πετάξουμε στα σκουπίδια, θα την αρπάξουμε και θα την τιμήσουμε, όπως της αξίζει.
Όχι, δεν πιστεύουμε ότι θ’ αλλάξουμε τον κόσμο, ούτε ότι ένας κούκος φέρνει την άνοιξη. Πιστεύουμε, όμως, ότι έχουμε τη δύναμη να κάνουμε το κάτι μας, το μικρό μας, το τόσο δα. Και θα το κάνουμε, την υγειά μας να ‘χουμε μόνο και τίποτα άλλο.
Θα το κάνουμε κι αυτό σας το λέω με τόση σιγουριά και αυτοπεποίθηση που διατρέχω τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ «ψώνιο». Ας είναι.
Η ετυμηγορία σας, κύριε δικαστά;
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Ναούμ: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ζωή Ναούμ
