Απ’ τη στιγμή που ερχόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο και μέχρι την τελευταία μας πνοή, δίνουμε αγώνες. Μάχες απλές ή ζόρικες, σύντομες ή μακροχρόνιες, πότε για τα μεγάλα και τα σπουδαία και πότε για τα μικρά και τ’ ανούσια.
Είμαστε γεννημένοι μαχητές, είναι στη φύση μας να παλεύουμε για την επιβίωση, την εξέλιξη, την καλύτερη ποιότητα ζωής. Και παλεύουμε όλοι. Όλοι, ανεξαιρέτως. Απλά ο καθένας μας διαλέγει τις μάχες του.
Δεν είναι πάντα εύκολη η επιλογή. Δεν ξέρεις με σιγουριά σε ποιους αγώνες αξίζει να δοθείς ολοκληρωτικά, δεν ξέρεις αν πρέπει να δώσεις όλες τις μάχες που παρουσιάζονται στο δρόμο σου, δεν είσαι βέβαιος αν διάλεξες τις σωστές ή αν εγκατέλειψες πρόωρα αυτές που ήταν για ‘σένα.
Υπάρχουν, όμως, και μερικές περιπτώσεις που δε σου επιτρέπουν την πολυτέλεια της αμφιβολίας. Υπάρχουν και κάποιες μάχες που σε διαλέγουν αυτές και δε σου αφήνουν περιθώρια λιποταξίας. Σαν να σου ψιθυρίζει η ίδια η ζωή στο αυτί «όρμα, αυτό είναι για ‘σένα» και να σου δίνει την ευχή της για φυλαχτό. Αυτές θα τις δώσεις για όσο χρειαστεί, θα τους αφιερώσεις όση ενέργεια απαιτήσουν, θα θυσιάσεις πολλά στο βωμό τους και δε θ’ αναρωτηθείς ούτε για μια στιγμή αν έχεις κάνει τη σωστή επιλογή.
Όσο περισσότερο θα μάχεσαι, τόσο περισσότερο θα παθιάζεσαι με την ιδέα της νίκης, όσο περισσότερα θα δίνεις, τόσο πιο δικές σου θα τις αισθάνεσαι, όσο πιο πολλά εμπόδια θα συναντάς, τόσο πιο πολύ θα πεισμώνεις. Λέγονται «αγώνες ζωής» κι αν υπήρχαν πραγματικά κι ουσιώδη βιογραφικά, θα έπρεπε ν’ αναφέρονται στις βασικές πληροφορίες με έντονα γράμματα.
Είναι αδιάκοποι, απαιτητικοί, πολλές φορές γίνονται ψυχοφθόροι και κουραστικοί. Παίζουν με τα νεύρα σου, σε φτάνουν στα όριά σου, σε προκαλούν ν’ ανακαλύψεις τον εαυτό σου, να ξεπεράσεις τους φόβους σου, να μετρήσεις τη δύναμη της ψυχής σου.
Όσο μεγαλύτερη ψυχή σου δόθηκε, τόσο μεγαλύτερους αγώνες θα δώσεις, να είσαι σίγουρος γι’ αυτό. Και ποτέ μα ποτέ μην πέσεις στην παγίδα να τους θεωρήσεις «τιμωρίες». Τα πιο δύσκολα θέματα λύνονται μόνο απ’ τους καλύτερους μαθητές, μην το ξεχνάς.
Και κοίτα να δεις πώς τα φέρνει αυτή η άτιμη ζωή, τι πονηρό παιχνίδι παίζει: βάζει τους καλύτερους παίκτες της να διαγωνιστούν στις πιο δύσκολες πίστες και δεν τους δείχνει ούτε πόσο απέχουν απ’ τη γραμμή τερματισμού ούτε αν κερδίζουν ή χάνουν. Μέχρι την τελευταία στιγμή τους αφήνει ν’ αγωνίζονται με δεμένα μάτια, μην ξέροντας τι τους περιμένει στην επόμενη στροφή.
Κάποιοι την ικετεύουν για ένα σημάδι, άλλοι αγανακτούν μαζί της, άλλοι απελπίζονται και τα παρατάνε κι άλλοι προσπαθούν να πιάσουν τη ζωή κορόιδο στο ίδιο της το παιχνίδι. Μόνο λίγοι, ελάχιστοι, αυτοί που τους χαρίστηκε το σπάνιο δώρο της «όμορφης τρέλας» προχωράνε απολαμβάνοντας την κάθε πίστα.
Δεν είναι ότι αυτοί δεν κουράζονται, δεν είναι ότι λαχταρούν τη νίκη λιγότερο απ’ τους άλλους. Είναι που τη ζωή τη σέβονται, την εμπιστεύονται και την αγαπάνε. Επιλέγουν, λοιπόν, να παίξουν το παιχνίδι της τίμια, δίκαια και συνειδητά και να το χαρούν όσο περισσότερο μπορούν. Κι όπου τους βγάλει.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους φυλάει η ζωή τα θαύματά της, νομίζω. Σ’ αυτούς τα χαρίζει. Τους αφήνει να δώσουν αγώνες δύσκολους και σκληρούς, τους δοκιμάζει, τους κερνάει μπόλικο πόνο, αλλά δεν τους εγκαταλείπει. Είναι οι αγαπημένοι της, βλέπεις.
Αν δει ότι το παιχνίδι τελειώνει κι εκείνοι ακόμα δεν έχουν βγει νικητές, τους πάει στην παράταση. Τους δίνει μια ακόμα ευκαιρία, τους χαρίζει την ελπίδα που είχαν αρχίσει να χάνουν. Τους χτυπάει απαλά στην πλάτη για να μπουν στο πεδίο της μάχης και να συνεχίσουν.
«Αν δεν τα έχεις καταφέρει», τους λέει συνωμοτικά, «σημαίνει ότι το παιχνίδι ακόμα παίζεται. Τίποτα δεν έχει τελειώσει». «Κι αν χάσουν;», θα μου πεις. Κερδισμένοι ή χαμένοι, αυτοί που καταφέρνουν να πείσουν τη ζωή να πάει τον αγώνα στην παράταση, μόνο νικητές μπορούν να θεωρηθούν. Γιατί την ίδια στιγμή που οι άλλοι δίπλα τους περιμένουν ένα θαύμα, αυτοί το δημιουργούν.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Ναούμ: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Ναούμ
