Γράμμα στη μητέρα μου
Μαμά, όταν ήμουν μικρή και περπατούσαμε μαζί στο δρόμο, μου κράταγες το χέρι, αλλά ποτέ δε μου το έσφιγγες υπερβολικά. Αν υπήρχε κίνδυνος να πέσω και να χτυπήσω, με προειδοποιούσες, αλλά δε με κρατούσες δίπλα σου με το ζόρι. Τώρα ξέρω την αξία της ελευθερίας.
Όταν μου μάθαινες ανάγνωση, αφιέρωνες πολύ χρόνο, ώστε να κατανοήσω το περιεχόμενο, να φτάσω στην ουσία της ιστορίας και τελικά, να την αγαπήσω. Τώρα αφηγούμαι ιστορίες στους μαθητές μου και προσπαθώ να τους μάθω το ίδιο.
Όταν μας έβαζε η δασκάλα κάποια άσκηση γραπτού λόγου, καθόσουν δίπλα μου, τη συζητούσαμε, τη γράφαμε πρώτα σε πρόχειρο χαρτί και μετά την καθαρόγραφα στο καλό μου τετράδιο. Μου έμαθες να χρησιμοποιώ τις λέξεις, μαμά, να τις μεταχειρίζομαι με σεβασμό. Τώρα γράφω τα δικά μου κείμενα.
Όταν προσπαθούσες να με απασχολήσεις δημιουργικά τα απογεύματα που ο μπαμπάς δούλευε, έφτιαχνες ολόκληρες ιστορίες με αφορμή ένα παζλ, δυο λούτρινα ζωάκια, μια εικόνα. Εκδόθηκε το πρώτο μου παραμύθι, μαμά.
Όταν βλέπαμε στο δρόμο ανθρώπους σε αναπηρικά αμαξίδια ή άλλα άτομα με ειδικές ανάγκες, μου εξηγούσες πόσο μεγάλη σημασία έχει να μην τους κοιτάζω αδιάκριτα. Μου έμαθες ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από το σεβασμό μας και όχι από τον οίκτο μας. Έγινα συνοδός αυτιστικών ατόμων, μαμά.
Όταν έκανα κάποιο λάθος, θύμωνες, αλλά εκτιμούσες την ειλικρίνειά μου αν στο παραδεχόμουν από μόνη μου. Έτσι, μου δίδαξες την αξία της ειλικρίνειας. Πλέον προτιμώ τις σκληρές αλήθειες από τα όμορφα ψέματα.
Τις δύσκολες μέρες με έπαιρνες αγκαλιά και μου τραγουδούσες «κάνε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός…». Καμιά φορά δάκρυζες, αλλά δε σταμάταγες το τραγούδι. Τώρα ξέρω ότι μετά το πιο βαθύ σκοτάδι, έρχεται η πιο όμορφη ανατολή. Δε χάνω την πίστη μου, μαμά.
Όταν πετύχαινα τους στόχους μου, όταν γύριζα στο σπίτι με καλούς βαθμούς, όταν έκανα καινούριους φίλους, δε μου έλεγες πολλά λόγια, αλλά έβλεπα τα μάτια σου να λάμπουν από συγκίνηση και περηφάνια. Κατάλαβα, μεγαλώνοντας, ότι η αγάπη κρύβεται σε φωτεινά βλέμματα και όχι σε βαρύγδουπες κουβέντες.
Όταν μάλωνα με τους φίλους μου ή όταν ένας χωρισμός μου ράγιζε την καρδιά, με στήριζες διακριτικά. Δε μου έδινες πολλές αγκαλιές, ούτε πολλά φιλιά, αλλά έβρισκες τους δικούς σου ξεχωριστούς τρόπους, για να με βοηθάς να ξεπερνάω τις φουρτούνες. Έγινα καλή καπετάνισσα, μαμά, μη φοβάσαι.
Μου έμαθες ότι «αγαπώ σημαίνει αποδέχομαι». Μου δίδαξες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό στη διαφορετικότητα. Δεν προσπάθησες ποτέ να με αλλάξεις, δεν επιδίωξες ποτέ να γίνω κάτι άλλο από αυτό που εγώ ήθελα να είμαι. Αγάπησες τις πλευρές μου, που ακόμα κι εγώ η ίδια δυσκολεύομαι ν’ αγαπήσω.
Με έμαθες να μη φοβάμαι τις συγκρούσεις, όταν είναι απαραίτητο να τεθούν κάποια όρια. Να μην αφήνω τους άλλους να με ποδοπατούν, να μη θυματοποιούμαι.
Μου έδειξες την ομορφιά των δύσκολων δρόμων, των σπουδαίων αποφάσεων. Φύτεψες μέσα στην καρδιά μου το σπόρο του θάρρους.
«Κάθε επιλογή έχει ένα τίμημα», μου έλεγες και το επαναλάμβανες συχνά, για να το χωνέψω. Μου έδειχνες το δάσος, όταν κοιτούσα το δέντρο, μου έδειχνες τη «μεγάλη εικόνα» όταν με έβλεπες χωμένη στο μικρόκοσμό μου.
Ήσουν πάντα εκεί, μαμά. Δεν έλειψες από το πλευρό μου ούτε μια στιγμή.
Στήριξες κάθε μου επιλογή. Μου έδωσες την ώθηση ν’ ανοίξω τα φτερά μου.
Δεν προσπάθησες ποτέ να με κρατήσεις «φυλακισμένη» στη φωλιά σου. Με βοήθησες με κάθε τρόπο να φτιάξω τη δική μου φωλιά, γιατί ήξερες ότι πραγματικά ευτυχισμένη θα γινόμουν μόνο αν ζούσα τη δική μου ζωή, αν έκανα τις δικές μου επιλογές, αν ήμουν ο εαυτός μου.
Δεν υπάρχουν λόγια για να σ’ ευχαριστήσω, τι πάει να πει «ευχαριστώ» σε τέτοιες περιπτώσεις; Πώς να ευχαριστήσεις κάποιον για μια ολόκληρη ζωή;
Είμαι τυχερή, μαμά. Μόνο αυτό.
Αφιερωμένο στη μαμά μου που έκανε τα αδύνατα δυνατά, για να είναι μάνα και πατέρας. Και τα κατάφερε.
Συντάκτης: Ζωή Ναούμ
