Ο έρωτας τυφλώνει, γνωστό αυτό και χιλιοειπωμένο. Παραπλανεί και μαγεύει σαν ένας παραμορφωτικός καθρέφτης, που αν τον κοιτάξεις, θέλεις να βλέπεις μόνο μέσα απ’ αυτόν πια. Ωραίο πράγμα ο έρωτας, ποιος μπορεί να υποτιμήσει τη δύναμή του και τη γοητεία του;
Όπως όλα τα ωραία, όμως, κάποτε τελειώνει ή έστω, υποχωρεί, δίνοντας τη θέση του σε άλλα συναισθήματα. Το δέσιμο, η συντροφικότητα και η κοινή ζωή έρχονται να πάρουν το τιμόνι μετά από ένα σημείο, αφήνοντας τον έρωτα συνοδηγό. Πού είναι το κακό σε αυτό; Εκ πρώτης όψεως, πουθενά, είναι η φυσική εξέλιξη των σχέσεων.
Σε δεύτερη ανάγνωση, όμως, όταν ο έρωτας αρχίζει να υποχωρεί, μαζί του αρχίζει να υποχωρεί και το πέπλο με τη νεραϊδόσκονη, με το οποίο είχαμε καλύψει τον σύντροφό μας. Σιγά-σιγά αποκαλύπτεται στα μάτια μας ο «πραγματικός» άλλος κι όχι ο «ιδεατός» που είχαμε πλάσει στη φαντασία μας.
Φυσικά, ο πραγματικός άλλος ήταν πάντα εκεί, δεν άλλαξε κάτι ως δια μαγείας, δε μεταμορφώθηκε ο άνθρωπος. Η ματιά μας άλλαξε κι άρχισε να γίνεται πιο δίκαιη, πιο αντικειμενική, πιο αληθινή, βρε παιδί μου.
Και δυστυχώς, πολλές φορές, οι αλήθειες πληγώνουν. Η συνειδητοποίηση ότι ο σύντροφός σου εκτός από έξυπνος, τρυφερός, δοτικός και ευαίσθητος είναι και ακατάστατος, γκρινιάρης, απαιτητικός και κακομαθημένος, έρχεται σαν τη μεγαλύτερη ματαίωση, τη χειρότερη διάψευση των προσδοκιών σου.
Καλείσαι ν’ αντιμετωπίσεις καινούρια δεδομένα, να μετρήσεις αλλιώς τη σχέση σας, να θέσεις τα πράγματα σε νέες βάσεις. Κι αν σε αυτό το σημείο εμφανίζεται στο μυαλό σου ένα πονηρό διαβολάκι που σου λέει ότι με τον καιρό θα στρώσει ο άλλος, θα τον φέρεις εκεί που θέλεις εσύ, σε παρακαλώ, μην το ακούσεις. Μην πέσεις σ’ αυτή την παγίδα.
Ναι, οι συμπεριφορές αλλάζουν, οι άνθρωποι εξελίσσονται, μέσα από υγιείς σχέσεις γίνονται καλύτεροι και ωριμάζουν, είναι αδιαπραγμάτευτο αυτό. Αν, όμως, μιλάμε για «θεμέλιους λίθους» της προσωπικότητας του άλλου, αν μιλάμε για στοιχεία του χαρακτήρα του που ορίζουν την ταυτότητά του, που τον κάνουν να είναι αυτό που είναι, τότε, ειλικρινά, το να προσπαθείς να τον κάνεις κάτι διαφορετικό, για να παραμείνεις δίπλα του, είναι έγκλημα.
Έχεις κάθε δικαίωμα να μη σου ταιριάζει ο «τρελός» καλλιτέχνης που πετάει τα πράγματά του αριστερά και δεξιά και κυνηγάει τ’ όνειρό του, ακόμα κι αν δεν έχει να πληρώσει το νοίκι του. Έχεις κάθε δικαίωμα να μην αντέχεις την παθιασμένη δικηγόρο που δε βρίσκει αρκετό χρόνο για σένα και νιώθεις ότι σε παραμελεί. Έχεις κάθε δικαίωμα να μην είσαι σε μία σχέση που δε σε καλύπτει και δε σε ικανοποιεί.
Δεν έχεις, όμως, κανένα δικαίωμα να κάνεις συναισθηματικούς εκβιασμούς, να χρησιμοποιείς κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, για να αλλάξεις τα –κατά τη γνώμη σου- «κακώς κείμενα». Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να προσπαθείς να κάνεις τον άλλο κάτι που δεν είναι.
«Μα, αγαπάω», θα μου πεις, «πώς να φύγω;». Δεν αγαπάς λιγότερο, όταν παίρνεις την απόφαση να φύγεις. Οι αποφάσεις δεν αντικατοπτρίζουν πάντα τα συναισθήματα. Ίσα-ίσα, πολλές φορές μια τέτοια δύσκολη και βαριά απόφαση, μπορεί ν’ αποδεικνύει το μέγεθος της αγάπης μας για τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας.
Όταν αγαπάς, αποδέχεσαι. Γνωρίζεις τον άλλο σε βάθος, με όλα τα καλά και τα στραβά του και τον τοποθετείς σε μια θέση στην καρδιά σου. Στην καρδιά σου, όχι υποχρεωτικά και στη ζωή σου.
Είναι δύο διαφορετικά πράγματα, όσο τρελό κι αν φαίνεται αυτό εκ πρώτης όψεως. Δεν είναι δεδομένο ότι θα συμπορευτούμε στη ζωή μας με όσους αγαπάμε, δε σημαίνει ότι θα μείνουμε μαζί για πάντα. Σημαίνει μόνο ότι τους κουβαλάμε μέσα μας κι ότι τους έχουμε χαρίσει ένα κομμάτι απ’ την ψυχή μας.
Αν σ’ αγαπάω πραγματικά, αλλά είσαι κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλω εγώ από μία σχέση, η μεγαλύτερη απόδειξη της αποδοχής μου και της αγάπης μου είναι να σε χωρίσω. Να σε αφήσω να χαράξεις το δικό σου δρόμο και ν’ ακολουθήσω κι εγώ τον δικό μου. Να συναντήσουμε παρακάτω άλλους ανθρώπους, με τους οποίους θα είμαστε πιο «συμβατοί». Να ζήσουμε τις ζωές μας και οι δύο, όπως ονειρευόμαστε και όχι καταπιεσμένοι από τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις ανάγκες του άλλου.
Αν σ’ αγαπάω πραγματικά, αλλά δεν ταιριάζουμε, να φύγεις και να ‘σαι πάντα καλά. Θα σου κρατήσω την πιο όμορφη θέση στην καρδιά μου, αντί για μια άσχημη θέση στη ζωή μου. Δε θα μας αφήσω να πνιγούμε στη μιζέρια, να σκοτωθούμε στους καβγάδες, να γίνουμε δυστυχισμένοι.
Γιατί μας αγαπάω και τους δύο. Και δε μας αξίζει τέτοιο φινάλε.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Ναούμ: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ζωή Ναούμ
