Σπίτι. Εκεί που πάντα θέλεις να γυρίζεις. Η φωλιά σου, το καταφύγιό σου, το ασφαλές σου μέρος. Κλείνεσαι μέσα του και νιώθεις ότι κανείς δεν μπορεί να σε πειράξει. Είσαι ελεύθερος να κλάψεις, να γελάσεις, να φωνάξεις, να τα σπάσεις και μετά να κουρνιάσεις. Είσαι η πιο αυθεντική εκδοχή του εαυτού σου. Είναι μαγικό, σχεδόν ανεξήγητο, αν υποθέσει κανείς ότι αυτό το πετυχαίνουν οι τοίχοι και τα έπιπλα που έχεις επιλέξει να γεμίζουν τον χώρο σου.
Δεν είναι αυτή η ουσία του και το ξέρεις πολύ καλά, το έχεις νιώσει. Ακόμα κι ένα παλάτι μπορεί να γίνει αφόρητα πνιγηρό, να νομίζεις ότι σου προκαλεί ασφυξία. Ακόμα και ο πιο ζεστός χώρος μπορεί να σε διώχνει, αν λείπει το βασικό συστατικό απ’ τη συνταγή. Αν λείπει αυτός στον οποίο θέλεις να γυρίζεις.
Το σπίτι σου είναι εκεί που είναι ο άνθρωπός σου. Εκεί που ο χώρος γεμίζει απ’ τις φωνές σας, τα γέλια σας, τις ατέλειωτες κουβέντες σας. Ο καναπές μοιάζει να φτιάχτηκε για να βλέπετε αγκαλιασμένοι τις αγαπημένες σας ταινίες και το κρεβάτι, για να φιλοξενεί τον έρωτα και τα όνειρά σας.
Το τραπέζι της κουζίνας περιμένει να καθίσετε μαζί για να φάτε λέγοντας τα νέα της ημέρας και το ντουλαπάκι του μπάνιου μοιάζει άδειο χωρίς τη δεύτερη οδοντόβουρτσα και τη δεύτερη κολόνια. Κι η ντουλάπα; Χίλιες φορές να στοιβάζονται τα ρούχα και των δυο σας και να γκρινιάζετε που δε φτάνουν οι κρεμάστρες παρά να την ανοίγεις και ν’ αντικρίζεις την γκαρνταρόμπα σου μόνη.
Αυτά τα πεταμένα πράγματα αριστερά και δεξιά που τόσο σ’ εκνευρίζουν όταν πρέπει να τα μαζέψεις, σου θυμίζουν ότι είναι εκεί, ότι μοιράζεστε κάτι κοινό. Τα διπλά ποτήρια και πιάτα στο νεροχύτη είναι οι μεγαλύτερες αποδείξεις μιας ζωής που τη ζεις μαζί μ’ αυτόν που έχεις επιλέξει.
Μπορεί να μη θυμάται σχεδόν ποτέ να ποτίσει τα φυτά ή να πετάξει τα σκουπίδια φεύγοντας, αλλά υπάρχει, είναι δίπλα σου για ν’ ακούσει την γκρίνια σου για όσα δεν κάνει και να σου υποσχεθεί ότι την επόμενη φορά θα προσπαθήσει περισσότερο.
Το ψυγείο μπορεί να έχει πολλά πράγματα που δεν τρως και δεν πίνεις, αλλά τώρα που το βλέπεις, μια χαρά χωράνε όλα. Κι εκείνες οι στιγμές που σηκώνεσαι απ’ το γραφείο σου για μια αγκαλιά κι ένα φιλί πριν ξαναβυθιστείς στις δουλειές σου, σου δίνουν τη δύναμη να συνεχίσεις κι ας νυστάζεις.
Όταν λείπει, τίποτα δεν είναι ίδιο. Σαν να ησυχάζουν όλα μ’ έναν τρόπο περίεργο, σαν κάτι να σε ξενίζει. Πώς αδειάζει τόσο πολύ ο χώρος, ξαφνικά, όταν δεν είναι εκεί; Τι κάνει και τον γεμίζει με την παρουσία του;
Δε γεμίζει το χώρο. Εσένα γεμίζει. Εσένα κι όλα όσα υπάρχουν γύρω σου. Δίνει ενέργεια, ζωντάνια, νόημα. Δίνει χρώμα στις μέρες σου, δίνει κίνητρο να προχωρήσεις παρακάτω. Ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα φιλί κι όλα τα προβλήματα φαίνονται μικρότερα. Ένα «είμαι εδώ» κι ανασαίνεις καλύτερα.
Πόσο λίγη σημασία έχουν, τελικά, τα τετραγωνικά μέτρα; Κοιτάς το σπίτι και σκέφτεσαι ότι θα σου αρκούσε ένα δωματιάκι μια σταλιά, αρκεί να ήταν το δικό σας δωμάτιο. Κουκλί θα το έκανες, στα μάτια σου θα ήταν σωστό ανάκτορο.
Δε χρειάζεται πολυτέλειες η αγάπη, δε λαχτάρησε ποτέ της τη χλιδή, δε συγκινείται με τέτοια. Στις πιο ευτυχισμένες μας στιγμές δεν κοιτάξαμε ποτέ χώρους, μόνο χαθήκαμε μέσα σε κάτι βλέμματα που είχαν τη δύναμη να ταξιδεύουν την ψυχή μας.
Οι χώροι που αγαπήσαμε, μπορεί να είναι αδιάφοροι ή κι άσχημοι στα μάτια των άλλων. Και τι μ’ αυτό; Τι ξέρουν οι άλλοι απ’ τα όνειρά μας που ζωντάνεψαν εκεί μέσα; Τι μπορούν να δουν εκείνοι, αφού δεν έχουν τα μάτια μας;
Σπίτι, μάτια μου, είναι όπου μπορούμε να είμαστε μαζί.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Ναούμ: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Ναούμ
