Άλλη μια μέρα ξεκινά. Ο καιρός είναι μουντός, δεν έχεις κοιμηθεί αρκετές ώρες κι άντε να σέρνεσαι τώρα στη δουλειά. «Πότε έφτασε πάλι Δευτέρα; Γιατί δεν καταργούνται οι Δευτέρες; Έναν καφέ ρε παιδιά! Πού πήγε το πουκάμισο;». Σου θυμίζει κάτι;
Ε όχι, σήμερα θα το πάμε αλλιώς, γιατί αυτές τις μέρες τις έχουμε βαρεθεί, να πάνε στον αγύριστο πια και να μην ξανάρθουν!
Σηκώνεσαι απ’ το κρεβάτι, όχι γκρινιάζοντας, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και λες μια «καλημέρα» στον εαυτό σου. Ξεκινάς τη μέρα σου. Καφέ πρώτα, ν’ ανοίξει το μάτι. Παύση. Απολαμβάνεις την πρώτη γουλιά του καφέ. Τι υπέροχη ανακάλυψη, τι άρωμα, τι γεύση, καλά που υπάρχει ο καφές και μας ξυπνάει τον κοιμισμένο μας εγκέφαλο! Μόλις πήρες τον πρώτο σου πόντο.
Μπαίνεις στ’ αυτοκίνητο, έχεις αργήσει ελαφρώς, ως συνήθως, αρχίζεις να τσιτώνεις, γιατί έχει και κίνηση και ποιος τον ακούει πάλι το διευθυντή. Παύση.
Αφού αποδεχθείς ότι οδηγείς αυτοκίνητο κι όχι ελικόπτερο, ανοίγεις το ραδιόφωνο ή βάζεις ένα cd της αρεσκείας σου κι ακούς τη μουσική που σ’ αρέσει, μέχρι να φτάσεις στη δουλειά. Τραγούδα βρε, δε χρειάζεται να ‘σαι αηδόνι, είναι απελευθερωτική η αίσθηση, αυτό μετράει! Τη στιγμή που θα θεωρήσεις τον εαυτό σου αναίσθητο που τραγουδάει, ενώ έχει απίστευτη κίνηση και θα πας να σταματήσεις, ξανασκέψου το. Θέλεις να ‘σαι ο τύπος που κορνάρει και βρίζει ή αυτός που τραγουδάει; Δεύτερος πόντος.
Φτάνεις στη δουλειά. Κι αρχίζουν τα όργανα, γιατί έχεις 3542 εκκρεμότητες, χτυπάνε τηλέφωνα, ένας συνάδελφος χρειάζεται τη βοήθειά σου, πανικός. Παύση. Δεν ξεκίνησες εσύ τόσο ωραία τη μέρα σου, για να στη χαλάσουν στη δουλειά.
Βάζεις τα πράγματα σε μια τάξη, μ’ ηρεμία και με την πρώτη ευκαιρία πας στο γραφείο του αγαπημένου σου συναδέλφου και του λες κάτι όμορφο που σου ‘ρχεται στο μυαλό εκείνη την ώρα, του τύπου «σου πάει πολύ αυτό το μπλουζάκι» ή «έχεις ομορφύνει τελευταία» ή, αν δεν ισχύει τίποτα απ’ αυτά, λες απλά «έκανα ένα διάλειμμα, για να ‘ρθω να σου πω μια καλημέρα και να δω πώς είσαι». Στην περίπτωση που εισπράξεις βλέμμα δολοφονικό ή απορημένο με την καλή σου διάθεση (ειδικά αν δεν τους έχεις συνηθίσει έτσι και τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου περιφέρεις σκυθρωπά τη μουράκλα σου, να ‘σαι σίγουρος ότι θα υπάρξει μια εύλογη απορία), μην το βάλεις κάτω. Πες ένα «αν με χρειαστείς κάτι, θα ‘μαι στο γραφείο μου» κι αποχώρησε. Η κίνηση καλής θέλησης μετράει. Τρίτος πόντος.
Πάρε τηλέφωνο ένα φίλο, που ‘χεις να τον ακούσεις καιρό και σου ‘χει λείψει. Αφιέρωσέ του 5 λεπτά, πες του «σε σκέφτηκα κι ήθελα να σ’ ακούσω». Πολλές φορές, οι άνθρωποι χάνονται, γιατί κανένας δεν κάνει αυτήν την τόσο απλή κίνηση.
Στείλε ένα μήνυμα στον άνθρωπό σου, γράψ’ του κάτι γλυκό, για να του φτιάξεις τη μέρα. Σκέψου το χαμόγελό του, μόλις το δει. Ναι, χαμογελάς κι εσύ τώρα, μαγικό;
Στο σχόλασμα απ’ τη δουλειά, κοίτα λίγο γύρω σου. Η άνοιξη έχει μπει δυναμικά, η φύση έχει βάλει τα καλά της, ανθισμένες αμυγδαλιές, λουλουδάκια, πεταλουδίτσες, είναι όμορφος ο κόσμος, ακόμα και για τα παιδιά της πόλης. Χορεύουν και κάτι ροζ συννεφάκια πού και πού στον ουρανό, σαν πίνακες ζωγραφικής. Πάντα εκεί είναι η ομορφιά, αρκεί να ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά. (Έχουμε φτάσει τους έξι πόντους, έχεις σκίσει, μην το συζητάς!)
Φτάνεις στο σπίτι. Αν έχεις μια τετράποδη αγάπη να σε περιμένει, δεν μπορεί να μη χαμογελάσεις μόλις μπεις μέσα (εκτός αν έχει φάει τα παπούτσια σου, αν έχει σκίσει τα χαρτιά σου κι έχει ρημάξει το σπίτι). Είτε είναι μια ουρά που πηγαινοέρχεται τόσο γρήγορα που νομίζεις ότι θα ξεβιδωθεί, είτε είναι γουργούρισμα σ’ ένταση κομπρεσέρ, υπάρχει κάποιος που τρελαίνεται απ’ τη χαρά του μόλις σε βλέπει. Μεγάλο πράγμα, μην το θεωρείς δεδομένο, απόλαυσέ το! Επτά πόντοι.
Κάτσε να φας κάτι και καν’ το αργά. Το φαγητό συγκαταλέγεται στις πιο μεγάλες χαρές της ζωής, δεν είναι μόνο μια βιολογική ανάγκη που πρέπει να ικανοποιηθεί. Φρόντισε τις διατροφικές σου συνήθειες, ώστε να υπάρχει ποικιλία κι ισορροπία και θα δεις τη διάθεσή σου ν’ ανεβαίνει κατακόρυφα. Θα μπορούσα να συνεχίσω, να σου πω και για το χαλαρωτικό αφρόλουτρο πριν πέσεις για ύπνο, αλλά φτάνουν οι συμβουλές.
Υπάρχουν μέρες βαριές και δύσκολες, μέρες φορτωμένες με προβλήματα, που θέλουμε μόνο να τελειώσουν. Ας προσπαθήσουμε να βρούμε κάτι, έστω κι ένα μικρό πραγματάκι μέσα σ’ αυτές τις άσχημες μέρες, για τ’ οποίο άξιζε να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι μας το πρωί και να τις ζήσουμε. Δε μας χτυπάει η ευτυχία την πόρτα, μπορεί όμως να στέκεται απ’ έξω και να περιμένει να της ανοίξουμε.
Όταν μου λέγαν κάποτε για την αξία των μικρών, καθημερινών πραγμάτων, γελούσα. Πίστευα ότι αυτοί που τα λένε, απλώς στερούνται τα μεγάλα. Έκανα λάθος. Είναι τα μικρά, τελικά, που συνθέτουν τη «μεγάλη εικόνα» της ζωής μας. Κι αυτή η εικόνα μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε ν’ αποφασίσουμε τι χρώματα θα ‘χει.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Ναούμ: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Ζωή Ναούμ
