Ένα χάος επικρατεί στο κεφάλι μου. Και ξέρω καλά ποιος φταίει. Φταίει που εμφανίστηκες μπροστά μου και τώρα τα έχω χαμένα. Και ξέρω ότι θα γελάσεις με αυτά που θα σου πω, αλλά αλήθεια, προσπάθησε να δείξεις κατανόηση έστω και στα μισά.
Δεν το ήθελα όλο αυτό. Και πρέπει να με πιστέψεις, πως εγώ ήμουν η πρώτη που δεν ήθελα να δώσω ενέργεια σε μια ακόμη περιπέτεια, που απ’ την αρχή έδειχνε ότι θα πάει στο βρόντο, που απ’ την αρχή φαινόταν ξεκάθαρα ότι δεν έχεις να δώσεις κάτι παραπάνω. Να περνάω καλά ήθελα. Να σε χρησιμοποιήσω και να με χρησιμοποιήσεις τόσο-όσο και μετά, μην τον είδατε. Αλλά ξέρεις τι λένε. Όταν ψάχνεις για μπελάδες, πάντα τους βρίσκεις και μετά μαρτυράς την ώρα και τη στιγμή.
Και τώρα είμαστε εδώ. Εσύ στον κόσμο σου κι εγώ να τα έχω χαμένα. Γιατί μέρα με τη μέρα, συνειδητοποιώ, πόση επιρροή έχεις επάνω μου. Πόσο θα με κάνεις να νευριάζω, όταν θα μου πεις κάτι και δε θα το κάνεις, πόσο θα με εξοργίσεις που ενώ έχεις την ευκαιρία να με δεις, εσύ θα προτιμήσεις να πας με τους φίλους σου για καφέ. Αλλά τι περιμένω κι από σένα; Εσύ ξεκάθαρος ήσουν απ’ την αρχή μαζί μου.
«Ένα και ένα κάνουν δύο», μου είπες κι εγώ συμφώνησα, πίστεψα στις δυνάμεις μου και στο πόσο open minded μπορώ να γίνω, η χαζή, και λίγο σε υποτίμησα κιόλας, για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Και τι κατάλαβα; Εγώ αρχίζω να σε ερωτεύομαι κι αυτό καθόλου δε μου αρέσει κι εσύ δεν έχεις καταλάβει τίποτα.
Ξέρεις πόσες φορές θέλω να σου φωνάξω να φύγεις; Να με αφήσεις ήσυχη, να μου φερθείς ωμά και να μου πεις ότι θα κανονίσουμε μόνο να πηδιόμαστε κι αυτό είναι. Ξέρεις πόσες φορές αναρωτιέμαι τι περιμένω; Αφού ξέρω καλά, ότι δεν το ‘χεις! Δεν ψάχνεις αυτό, δεν το έχεις ανάγκη, δεν το θέλεις.
Λέω και ξαναλέω από μέσα μου συνέχεια πως δεν μπορώ με το έτσι θέλω να ζητάω απ’ τους άλλους περισσότερα από όσα μπορούν να μου δώσουν, μπας και το πιστέψω κι εγώ η ίδια, αλλά ο εγωισμός μου κάπου με νικάει και με αφήνει να κάνω όνειρα με εμάς τους δύο.
Είσαι το τέλειο λάθος. Είσαι ο άνθρωπος με την ταμπέλα πάνω στο κεφάλι του που φωσφορίζει με κεφαλαία γράμματα «Μην πλησιάζεις» κι η αλαζονεία σου κατεδαφίζει ολόκληρα τετράγωνα. Και με άνεση, ήρθα να σου ζητήσω και τα ρέστα. Αλλά μάλλον την πάτησα. Είσαι ένας βλάκας και μισός και παρ’ όλα αυτά, εγώ ερωτεύομαι το βλέμμα σου όταν με κοιτάζει μες στο πάθος.
Ερωτεύομαι τη μυρωδιά του κορμιού σου που μένει επάνω μου για ώρες αφού φύγεις. Ερωτεύομαι την αύρα σου και τις κινήσεις που κάνεις, όταν μου μιλάς για τη δουλειά σου. Ερωτεύομαι τον τρόπο που θα πιάσεις τα μαλλιά σου, όταν κάτι θα σε φέρει σε αμηχανία και πιο πολύ ερωτεύομαι τη φάση μας. Που είναι όλα ξεκάθαρα και δεν κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας.
Ίσως καμιά φορά, τελικά, είναι καλύτερα να μην ξεκαθαρίζουμε τις καταστάσεις για να έχω να παιδεύω το μυαλό μου και να στην πω ή να μου την πεις, σε κάποιο καβγά. Αλλά τώρα; Τώρα είναι όλα τόσο απλά και μου τη δίνει που δεν είσαι δικός μου. Τόσο απλά.
Προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να το κρύψω, αλήθεια. Γιατί εγώ δένομαι με εσένα κάτω απ’ τη μύτη σου και θα τα διαλύσω όλα. Κι είναι άδικο για σένα αυτό, γιατί δε σου έχω δείξει κανένα σημάδι. Φοβάμαι την αντίδρασή σου, όταν το καταλάβεις και προσπαθώ να ξεκλέψω δυο-τρεις παραπάνω στιγμές, έτσι για να θυμάμαι, όταν θα τρέξεις μακριά.
Λίγα παραπάνω φιλιά που με αναστατώνουν μόνο στην ιδέα, λίγες φωτογραφίες παραπάνω που θα βγάλουμε όταν θα βγούμε έξω κι απλά θα χορεύουμε και θα γελάμε σαν δύο φιλαράκια, που κάπου-κάπου φιλιούνται και σίγουρα θα καταλήξουν στο ίδιο κρεβάτι. Αλλά δε με πειράζει, γιατί το τέλος θα έρθει έτσι κι αλλιώς.
Γενικότερα, εγώ σε ερωτεύομαι. Ειρωνεία έτσι; Το μόνο που σου ζήτησα είναι να είσαι ειλικρινής, εσύ το έκανες και τώρα ζητάω κι άλλα. Το χουμε αυτό όμως οι άνθρωποι. Προσπαθούμε μανιωδώς να γεμίσουμε ένα άδειο μπαλόνι και δε θέλουμε να δεχτούμε τα όριά του με αποτέλεσμα, να σκάσει και μετά αναρωτιόμαστε τι κάναμε λάθος. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το «όχι» σαν απάντηση και δε δεχόμαστε με τίποτα ότι είναι ισοδύναμη με το «ναι».
Αλλά εμείς εγωιστές μέχρι το τέλος. Την πάρτη μας και μόνο. Να κάνουμε τα πάντα για να γίνει το δικό μας με τον τρόπο που θέλουμε εμείς. Μη φοβάσαι όμως, δε θα σου χαλάσω το πρόγραμμα. Ίσως στα ψιθυρίσω κάποιο βράδυ στο αυτί όταν θα κοιμάσαι, γιατί ζω και σε ταινία, αλλά δε θα τολμήσω να στα πω ξεκάθαρα ακόμη. Θα στα πω ίσως όταν βαρεθείς ή ίσως αν δω ότι δένεσαι κι εσύ για να σε βγάλω απ’ τη δύσκολη θέση. Αλλά όχι ακόμα. Τώρα κάνε υπομονή κι έλα φίλα με.
Συντάκτης: Στέλλα Σεπέρα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
