Ωραία, λένε, είναι η ελευθερία. Νιώθεις άτρωτος και μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να σκέφτεσαι και να σε νοιάζει κανένας και τίποτα. Μόνος σου κι όλοι τους. Αντέχεις τις δυσκολίες, τις ξεπερνάς και πάλι απ’ την αρχή. Δε χρειάζεσαι κάποιον συνοδοιπόρο σε αυτό το μονοπάτι. Κάποιον να είναι εκεί και να σε συμβουλεύει. Να σε νιώθει, να σε σηκώνει όταν πέσεις και να σου δίνει δύναμη μόνο με την παρουσία του.
Όχι, λένε πως δε χρειάζεται τίποτε άλλο πέρα απ’ το να πατάς στα πόδια σου. Να είσαι εσύ και μόνο εσύ. Τι να τον κάνεις τον άλλον δίπλα σου, λένε. Να σε πληγώνει και να σε ρίχνει; Να σε κρατάει πίσω;
Δε χρειαζόμαστε, λένε, σχέση. Έχουμε τόσα όνειρα να πραγματοποιήσουμε, που αν κάνουμε το «λάθος» να ερωτευτούμε και ν’ αγαπήσουμε, τότε δε θα καταφέρουμε τίποτα. Δε θα μπορέσουμε να γευτούμε τη γλυκιά γεύση της ικανοποίησης των επιτυχημένων στόχων και σίγουρα, λένε, θα πληγωθούμε και μετανιωμένοι θα κλειστούμε στον εαυτό μας.
Αυτή η απαισιόδοξη και μίζερη εικόνα του λανθασμένου, προς πολλά άτομα, έρωτα, ζει και βασιλεύει ανάμεσά μας. Μεγαλώνει κι εξελίσσεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ και το κακό στην όλη υπόθεση είναι ότι μεγαλώνει κι ο αριθμός των ανθρώπων που αφουγκράζεται τη συγκεκριμένη άποψη και θεωρία.
Επιμένουν και τονίζουν πως δε χρειάζονται σχέση. Δεν την έχουν ανάγκη και θεωρούν ακόμη, ότι είναι και μειονέκτημα. Εγωιστές και μισαλλόδοξοι, πεπεισμένοι μέχρι θανάτου πως έχουν το δίκιο με το μέρος τους, είναι πάντα εκεί στη γωνία για να πουν με τόση ανακούφιση: «Εγώ στα έλεγα!» όταν εσύ θα έχεις πληγωθεί. Να σε κάνουν να νιώθεις ότι απ’ το να πληγώνεσαι, καλύτερα να μην μπεις σε αυτήν τη διαδικασία.
Κι όμως, η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Εύκολο να βάζεις προσωπείο και να παρουσιάζεσαι ως ο δυνατότερος απ’ όλους. Θέλει κότσια. Να χτίζεις τείχη και να κρύβεσαι μέσα εκεί γιατί πολύ απλά φοβάσαι την απογοήτευση. Φόβος, ίσως η μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη για αντιδράσεις τέτοιου τύπου.
Φοβάσαι να αγαπήσεις για να μην πληγωθείς. Φοβάσαι να αφεθείς έστω και για ένα λεπτό στην απόλυτη ευτυχία για να μην πέσεις στο έδαφος. Λες ότι δεν το χρειάζεσαι. Την αλήθεια όμως την ξέρεις πιο καλά απ’ όλους. Κρυμμένη εκεί μέσα, στα μπουντρούμια του κάστρου που έχεις κλειστεί.
Χρειάζεσαι τη σχέση κι ό,τι ακολουθεί και συνοδεύει αυτήν την κατάσταση πιο πολύ απ’ όλους. Την έχεις ανάγκη. Να βρεις έναν άνθρωπο να σε γεμίζει και να σε ολοκληρώνει. Να σε καταλαβαίνει, να σε θυμώνει. Μερικές φορές και να σε απογοητεύει. Μέσα απ’ αυτόν όμως θα μπορέσεις να μάθεις τον χαρακτήρα σου. Να τον φτάσεις στα όριά του, να τον τσαλακώσεις και να τον ανακαλύψεις.
Δεν μπορείς μάτια μου, να μη δίνεις ευκαιρία στους ανθρώπους που την αξίζουν, γιατί εσύ φοβάσαι να μπεις στα βαθιά. Ο φόβος είναι για τους αδύναμους. Μην περνιέσαι για δυνατός αν φοβάσαι.
Παρατηρείς και βλέπεις τι γίνεται γύρω σου. Φίλους σου να πληγώνονται, να απογοητεύονται και να στεναχωριούνται κι εσύ φουσκώνεις για ακόμα μια φορά τα σακιά του φόβου. Όταν όμως οι φίλοι σου, είναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι με τον άνθρωπό τους, λάμπουν από ευτυχία και βλέπουν τα πάντα διαφορετικά, εσύ κλείνεις τα μάτια και κάνεις πως δε βλέπεις αυτό που δεν έχεις τη δύναμη ν’ αντέξεις.
Φοβάσαι την ευτυχία; Καλά κάνεις απ’ τη μία. Γιατί μπορεί να σε φουσκώσει και να σε γεμίσει τόσο πολύ που μπορεί ξαφνικά να σκάσεις σαν μπαλόνι. Καλύτερα να σκάσεις όμως κι ας έχεις ζήσει έστω και για λίγο τον εαυτό σου ολοκληρωμένο παρά σαν ένα μπαλόνι τρύπιο και χωρίς την ανάγκη να φουσκώσει, παρατημένο στη γωνία.
Ξέρεις καλά μέσα σου όμως ότι δε σ’ αρέσει αυτό. Το μισείς και το ζηλεύεις. Οι άνθρωποι είναι αποδεδειγμένο ότι δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι τους. Η μοναξιά μας σκοτώνει και μας τρελαίνει. Χρειάζεται μόνο για λίγο, για να αναθεωρήσουμε και να πάρουμε δυνάμεις για να συνεχίσουμε, όχι όμως συνέχεια. Εσύ περηφανεύεσαι ότι δεν τη φοβάσαι κι αυτή σε τρώει από μέσα αργά και σταθερά.
Δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου να δεθείς με κάποιον και τότε θα δεις πως ακόμα κι αν πληγωθείς όλα θα είναι πιο ωραία και πιο χρωματιστά. Ακόμα κι εκείνος ο πόνος θα είναι πιο γλυκός γιατί πολύ απλά, ο έρωτας, η σχέση με έναν άνθρωπο κα η κοινή ζωή μαζί του κάνουν τα πράγματα πιο εύκολα. Γιατί επιλέγεις λοιπόν, να κάνεις τη ζωή σου δύσκολη;
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Σεπέρα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Σεπέρα
