Η απογοήτευση στη συνάντηση μετά το χωρισμό

Στιγμές. Περνάνε μέσα σ’ ένα λεπτό. Σαν νερό που κυλάει ασταμάτητα και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το κρατήσεις σταθερό. Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλός σου και εσύ δε μπορείς να κάνεις τίποτα, παρά να χαμογελάσεις, να το αποδεχτείς και να πορευτείς με αυτό.

Το καλό μ’ όλη αυτήν την υπόθεση είναι ότι η μνήμη μας δίνει τη δυνατότητα να ανασυγκροτούμε και να θυμόμαστε ξανά τις στιγμές που έχουμε περάσει. Χαρούμενες, παράξενες, τρυφερές, αστείες και λυπημένες. Έχουμε τη δυνατότητα να πάμε κόντρα στο χρόνο και να επαναφέρουμε όλα τα ωραία και όλα τα άσχημα, αναλόγως πάντα τι χρειαζόμαστε. Τα άσχημα για να γίνουμε πιο δυνατοί.

Για να θυμηθούμε για ποιο λόγο πρέπει να πατάμε γερά στα πόδια μας και να συνεχίζουμε, παρά τις κακοτυχίες. Δυνατοί και πάντα με το χαμόγελό μας σύμμαχο. Και όσο για εκείνες τις ωραίες στιγμές που κάποτε ζήσαμε, για να θυμόμαστε γιατί αξίζει στη ζωή μας να τα ρισκάρουμε όλα. Γιατί ξέρουμε ότι έστω και για ένα λεπτό, όλα ήταν τέλεια. Σαν φωτογραφίες που αποδεικνύουν ότι έστω και για ένα χτυποκάρδι ήμασταν χαρούμενοι. Και αυτό είναι το πιο μεγάλο κίνητρο.

Η ζωή όμως είναι πάντα γεμάτη κόλπα. Ξέρεις και εσύ άλλωστε καλά ότι είναι γεμάτη από εκείνα τα κόλπα που σε πιάνουν απροετοίμαστο και μην μπορώντας να αντιδράσεις, μπαίνεις σε ένα απόλυτο κενό. Εσύ στο κενό και μόνο με αυτές τις αναμνήσεις σου για παρηγοριά.

Άσχημο πράγμα να απογοητεύεσαι. Σαν να σου καρφώνει κάποιος ένα μαχαίρι στην καρδιά και πάντα τη στιγμή που έχεις πιο πολύ ανάγκη για λύτρωση. Αλλά η απογοήτευση είναι μέρος της ζωής και αποτελεί και αυτή μία φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Όλοι μας όμως έχουμε μέσα μας μία μικρή ελπίδα. Αυτή λοιπόν, μας οδηγεί στο να ρισκάρουμε για ακόμα μία φορά και όταν στο τέλος απογοητευτούμε, τότε μας ταρακουνάει τόσο πολύ, σαν να βρισκόμαστε στο επίκεντρο ενός σεισμού.

Και κάτι τέτοιο συμβαίνει όταν κάπου, κάποτε συναντήσεις ξανά τον άνθρωπό σου και δεις πόσο διαφορετικός είναι. Όταν δεις πόσο έχει αλλάξει και σε πόσο διαφορετικό σημείο εσύ τον άφησες. Τότε κατευθείαν επαναφέρεις στη μνήμη σου εκείνες τις καλά φυλαγμένες αναμνήσεις. Περνάνε από μπροστά σου σαν ταινία. Όλα τα νιώθεις ξανά, σαν μην έχει περάσει ούτε μία μέρα. Σαν να μη σε έχει αγγίξει ούτε ένα λεπτό από το χρόνο που έχει περάσει. Νιώθεις τα συναισθήματα να κυλάνε στις φλέβες σου. Την τρέλα που σας έδενε, το πάθος και την ένταση. Νιώθεις ξανά αυτό το βλέμμα να σε σιγοκαίει και ξέρεις ότι μόνο αυτό μπορεί να σβήσει αυτή τη φλόγα και μετά, όλα πάλι από την αρχή. Μία παράνοια από την οποία δεν μπορείς και ούτε θέλεις να ξεφύγεις. Απλά και μόνο με ένα βλέμμα. Ίδιο ακριβώς, γεμάτο νόημα όπως και τότε.

Και όταν περάσουν αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου και τελειώσει η μικρού μήκους ταινία μέσα στο μυαλό σου, καταλαβαίνεις ότι κάτι τέτοιο πλέον δεν υπάρχει. Καταλαβαίνεις ότι το παιχνίδι το χάσατε γιατί πολύ απλά αλλάξατε. Και οι δύο. Για εσένα το ξέρεις και σε δικαιολογείς. Πάντα προσπαθούμε να δικαιολογούμε τον εαυτό μας σε στιγμές δύσκολες. Αλλά το να βλέπεις τον άνθρωπό σου διαφορετικό από ότι τον γνώρισες, από ότι τον ερωτεύτηκες. Με διαφορετικά θέλω και προτεραιότητες, με διαφορετικά μυαλά και αντιδράσεις. Συνειδητοποιείς ακριβώς εκείνη τη στιγμή την ωμή και απότομη αλλαγή. Και η απογοήτευση αρχίζει και σε πνίγει με έναν τρόπο που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Αναρωτιέσαι γιατί φτάσατε ως εδώ και δε χρειάστηκε καν να ανταλλάξεις κουβέντες μαζί του. Ένα βλέμμα αρκούσε. Εκείνο το ίδιο βλέμμα που επανέφερε τις μνήμες στο κεφάλι σου. Εκείνο το ίδιο που σε κατέστρεψε.

Πάντα με τον άνθρωπό σου θα σας δένει κάτι πολύ πιο ανώτερο. Κάτι που ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να εξηγήσεις. Αλλιώς δε θα ήταν αυτός ο ένας και ο σημαντικός. Τα καταλαβαίνεις όλα μόνο με μία κίνηση, με ένα βλέμμα ή με ένα νεύμα. Και κάπου εκεί ανάμεσα καταλαβαίνεις ότι καθώς βλέπεις την τεράστια αλλαγή του, μέσα από αυτόν βλέπεις εσένα. Μία αντανάκλαση του εαυτού σου. Και αντιλαμβάνεσαι ότι σε αυτό το σημείο φτάσατε πάλι μαζί. Γι’ αυτό είναι ο άνθρωπός σου, γιατί με αυτόν θα ζήσεις ή τα πάντα ή τίποτα.

Σε απογοητεύει αυτή η αλλαγή γιατί πολύ απλά, γκρεμίστηκε η εικόνα σου για αυτόν. Χίλια κομμάτια έγινε και την πήρε ο άνεμος. Αλλά η απογοήτευση αυτή σε πονάει. Μία τέλεια καταστροφή που οι δυο σας φτιάξατε. Η φυσική ροή των πραγμάτων. Μαζί πήρατε αποφάσεις και μαζί τα φτάσατε όλα σε αυτό το σημείο. Μην προσπαθήσεις να ρίξεις ευθύνες, γιατί θα πολεμάς με τα φαντάσματα και τα ερωτηματικά του μυαλού σου χωρίς λόγο. Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό, τουλάχιστον για την ώρα.

Χώνεψέ το και προχώρα. Αλλάξατε και οι δύο. Έτσι και αλλιώς όλα είναι επιλογές. Δέξου το για να είσαι καλά. Άλλωστε το αν έχει μπει τελεία ή άνω τελεία στην ιστορία σας, μόνο εσείς και οι αποφάσεις σας το ξέρετε. Γι’ αυτό άφησε τους δρόμους σας να χωρίσουν. Για λίγο; Για πολύ; Ο χρόνος θα δείξει. Εσύ κράτησε καλά φυλαγμένες τις αναμνήσεις του παραμυθιού σας. Ποτέ δεν ξέρεις αν και πότε θα ξανασυναντηθούν οι δρόμοι σας. Για τώρα όμως, προχώρα και αφοσιώσου σ’ εσένα. Αν είναι να είστε μαζί, η ζωή κάπως θα τα φέρει. Προτιμότερο δεν είναι να είσαι έτοιμος για την επανασύνδεση, εάν ποτέ έρθει, απ’ το να κάτσεις να αναλωθείς σε ερωτήματα που ποτέ δε θα βρεις απάντηση;