Περίεργο συναίσθημα το να χάνεις κάποιον μετά από πολλά χρόνια απ’ τη ζωή σου. Σε μπερδεύει και σε αναστατώνει. Νιώθεις ένα απέραντο κενό να σε στοιχειώνει και να σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είχες και τι έχασες. Τι έφταιξε; Όμως η δύναμη της συνήθειας, μπορεί να σου τρελάνει το μυαλό και να σε κάνει να χάνεσαι σε υποθετικά σενάρια. Σε κάνει να νιώσεις τη μαγεία του έρωτα που σου δίνει απλόχερα και μετά ξαφνικά, στην παίρνει πίσω με το χειρότερο τρόπο. Αλλά ξέρεις τι λένε, η μαγεία πάντα έχει το τίμημά της.
Κλείσε τα μάτια κι άφησε τον εαυτό σου να εξετάσει καλύτερα τα στοιχεία. Πάρε μια βαθιά ανάσα και σκέψου τι νιώθεις. Νιώθεις σαν να έχει ξεκολλήσει ένα κομμάτι δικό σου βαθιά ριζωμένο μέσα σου. Νιώθεις τη δυσφορία να μπαίνει μέσα στα πνευμόνια σου κάθε φορά που σκέφτεσαι αυτόν. Αυτόν που έφυγε, αυτόν που έχασες, αυτόν που έδιωξες, αυτόν που σε πλήγωσε.
Κάθε φορά που το μυαλό σου θα τρέξει σε άλλοτε χαρούμενες εικόνες κι αναμνήσεις, σε πιάνει ένας κόμπος στο στέρνο, που σε καίει και δεν μπορείς να καταλάβεις το γιατί. Αφού είμαι καλά, γιατί πονάει ακόμα; Γιατί το σκέφτομαι, λες και ξανά λες και δε βλέπεις ότι η απάντηση βρίσκεται μέσα σου.
Κλείσε πάλι τα μάτια και ξανασκέψου, τότε που ήσουν παιδί και λόγω μιας αταξίας έχασες το αγαπημένο σου παιχνίδι. Δεν πρόσεξες κι έπειτα όσα και να το αντικατέστησαν εσύ πονούσες που το έχασες. Γιατί ήταν το δικό σου παιχνίδι. Το δικό σου φυλαχτό που κανείς άλλος δεν είχε το δικαίωμα, ήθελε-δεν ήθελε, να το αγγίξει. Και σου γλίστρησε μέσα απ’ τα χέρια. Όμως πόση δύναμη κρύβει μέσα της η φράση «δικό μου», τελικά; Πόση ένταση και πόση τρέλα; Τι μπορεί και τι δεν μπορεί να είναι δικό σου; Κάτι που έχεις κερδίσει; Κάτι που έχεις χτίσει; Ή κάτι που απλά εσύ βάφτισες με το έτσι θέλω ως «δικό σου»;
Μην ανοίξεις τα μάτια και συνέχισε να ακούς. Μήπως τελικά είναι όλα μία ιδέα; Ένα καπρίτσιο κολλημένο στον εγκέφαλο που δε θέλεις να καταλάβεις ότι δεν ισχύει; Τίποτα δεν είναι δικό σου, αλλά ταυτόχρονα είναι και τα πάντα. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί πονάς; Γιατί αυταρχικά βάφτισες κάποτε τον άλλον δικό σου και πίστεψες ότι ποτέ δεν θα αλλάξει αυτό.
Όσα χρόνια και αν περάσουν, εγωιστικά και μέσα στην κτητικότητα, απαιτείς ο άλλος να θυμηθεί στιγμές από τότε που τον θεωρούσες δικό σου. Κι εδώ είναι όλη η ουσία. Ο άλλος δεν ήταν ποτέ μόνο δικός σου. Δεν είναι παιχνίδι δύναμης οι έρωτες, μάτια μου, ούτε παρτίδα πόκερ. Οι έρωτες είναι για τους ατρόμητους. Γι’ αυτούς που δε φοβούνται μήπως χάσουν την παρτίδα. Ούτε είναι γι’ αυτούς που νομίζουν πως κερδίζοντάς την, έχουν κατακτήσει τον κόσμο.
Σκέφτεσαι πως αυτό που είχες με εκείνον τον άνθρωπο ήταν μοναδικό. Ήταν κάτι που δε συμβαίνει κάθε μέρα. Πως ο ένας ανήκε στον άλλον. Αυτό σκέφτεσαι και δικαιολογείς την αδικαιολόγητη κτητικότητα και μανία που σε έχει πιάσει, γιατί απλά τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θες. Μην ανατριχιάζεις όταν ακούς την αλήθεια. Γιατί, όταν όλα πήγαιναν όπως εσύ, ήθελες, όλα ήταν ρόδινα. Μα αλλάζουν τα πράγματα και το ξέρεις καλά.
Και ξέρεις επίσης πως αν δεν ήθελες να αλλάξουν, θα είχες κάνει κάτι για αυτό. Αλλά εσύ επιλέγεις να καθησυχάζεσαι, και σαν σωστός ηθοποιός, παίρνεις τον ρόλο του αδικημένου που έχασε το πιο πολύτιμο αντικείμενό του. Και κάπως έτσι λες ότι προσπαθείς γι’ αυτό που χάθηκε στο βωμό του εγωισμού. Του δικού σας εγωισμού. Και προσπαθείς να αναστήσεις σπίθες που έχουν σβήσει προ πολλού, χρησιμοποιώντας αυτήν την πικρή πλέον καραμέλα: «Μα, είσαι δικός μου!»
Άνοιξε τα μάτια σου καλά τώρα και πάρε ξανά μια βαθιά ανάσα. Δικός σου είναι μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός. Για αυτόν μπορείς να παίρνεις ό,τι αποφάσεις θες και να κάνεις ό,τι επιλογές γουστάρεις. Κανείς άλλος δεν είναι δικός σου και δεν ανήκεις κι εσύ σε κανέναν. Αν θέλεις να κρατήσεις ανθρώπους στη ζωή σου, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Ένα βήμα πίσω και δύο μπροστά.
Συντάκτης: Στέλλα Σεπέρα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
