Με κάποιους τα κρεβάτια είναι αδιάφορα και με άλλους αρκεί μια ματιά κι ένα φιλί

Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο διαφορετική μπορεί να είναι μια κατάσταση αν τη δεις από διαφορετική οπτική γωνία; Έχεις κάτσει ποτέ να σκεφτείς πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους και τις καταστάσεις ανάλογα με τα συναισθήματα που έχεις για αυτούς; Αν σε ενδιαφέρουν, αν δε σε ενδιαφέρουν, αν τους νοιάζεσαι ή όχι, αν τους θέλεις πολύ ή καθόλου;

Αν τρέξεις το χρόνο λίγο πίσω στο μυαλό σου, σίγουρα θα θυμηθείς ότι ήταν πολλές οι φορές που σκέφτηκες: «Μακάρι να το ζούσα αυτό με εκείνον» ή «Πώς θα ένιωθα άραγε αν είχα πάει εκείνο το ταξίδι με την τάδε που τόσο ήθελα;». Σίγουρα θα υπάρχουν στιγμές που θα ήθελες ενδόμυχα, να τις ζήσεις με κάποιον άλλον ή τουλάχιστον να έχεις σκεφτεί πώς μπορεί να ήταν.

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή του κάθε ανθρώπου που πολλές φορές το σημάδι τους δε φεύγει. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι στη ζωή μας που περνάνε και δε μας ακουμπάνε, σαν να μην υπήρχαν ποτέ. Απλά εκπληρώνουν επιθυμίες που γεννιούνται για ένα λεπτό, μία στιγμή και διαρκούν το περισσότερο, ως ένα βράδυ. Έως την πρώτη ακτίνα του ήλιου.

Υπάρχουν επίσης εκείνοι οι άνθρωποι που μας γεννάν συναισθήματα πρωτόγνωρα, ασυνήθιστα. Μας κάνουν να τρεμοπαίζει η καρδούλα μας μόνο με ένα βλέμμα κι ένα χαμόγελο. Μας κόβονται τα πόδια και ξεχνάμε την αλφαβήτα. Μικρά πράγματα επάνω τους μας γίνονται έμμονες ιδέες και δεν μπορούν να βγουν απ’ το μυαλό μας. Κι όλα αυτά πριν ακόμα τους κάνουμε δικούς μας.

Φυσικά και τις κατηγορίες αυτές τις δημιουργούν τα συναισθήματά μας. Δε γίνεται τίποτε από όλα αυτά επίτηδες ή κατά λάθος. Για παράδειγμα, όταν γνωρίζουμε κάποιον, ο οποίος δε μας κάνει το κλικ, δε μας εξιτάρει, δε μας κάνει να θέλουμε να ανακαλύψουμε περισσότερα γι’ αυτόν, αλλά μας δημιουργεί εκείνα τα συναισθήματα τα οποία είναι για να ικανοποιηθούν τα ένστικτά μας κι οι πόθοι μας, τότε το πιο απλό- ή μάλλον, το πιο προφανές- είναι ότι θα καταλήξουμε στο κρεβάτι με αυτόν τον άνθρωπο και στη συνέχεια ίσως και να μην τον ξαναδούμε και ποτέ.

Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Όλοι οι άνθρωποι το έχουμε ζήσει και το έχουμε κάνει (κι εσύ που ισχυρίζεσαι πως δεν το έχεις κάνει, το έχεις σίγουρα σκεφτεί!). Δεν είναι κακό, απλά έτσι νιώθουμε εκείνη τη στιγμή. Αδιάφοροι κι αναίσθητοι θέλουμε να φτάσουμε στην απόλυτη κορύφωση με εγωιστικούς κι αλαζονικούς ρυθμούς.

Όταν όμως έρθει η στιγμή κι ερωτευθούμε κεραυνοβόλα, που όλα κι όλοι θυμίζουν εκείνον τον συγκεκριμένο άνθρωπο που μας γεμίζει και μας ολοκληρώνει, τότε ακόμα και τα πιο απλά πράγματα μας αποσυντονίζουν. Δύο ματιές, τρία πεταχτά φιλιά στο μάγουλο ή στο στόμα είναι αρκετά για να μας κάνουν να χάσουμε τις αισθήσεις μας, να αποσυντονιστούμε και να μην ξέρουμε γενικά πού πατάμε και πού βρισκόμαστε.

Όταν είμαστε ερωτευμένοι ή ακόμα καλύτερα όταν είμαστε σε εκείνη τη φάση της ζωής μας που θέλουμε να ερωτευθούμε κι έχουμε βρει τον κατάλληλο άνθρωπο να τρυπώσει καλά μέσα στην καρδιά και στο μυαλό μας, τότε δε χρειαζόμαστε πολλά. Απλά αυτόν να μας υπενθυμίζει κάθε μέρα ότι αυτό που ζούμε είναι πραγματικότητα. Ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο είναι υπέρ-αρκετά για να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα μπορεί να βρεθεί μπροστά μας.

Περίεργο έτσι; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τόση μεγάλη απόσταση συναισθημάτων. Τότε που κάπου, κάποτε, με κάποιον, δε μας ενδιέφερε καν κι εδώ, τώρα, με αυτόν τον συγκεκριμένο, να μας νοιάζουν τα πάντα. Απ’ το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο.

Είναι το τι θέλουμε απ’ τη ζωή μας κι αυτό μόνο εμείς το ξέρουμε. Ό,τι και να αντιμετωπίσουμε είναι φυσιολογικό κι ανήκει στα στάδια που περνάει ο καθένας από εμάς. Αυτά τα μικρά στάδια που ονομάζονται εμπειρίες. Άλλες πιο μικρές κι άλλες πιο μεγάλες. Άλλες πιο σημαντικές κι άλλες πιο ασήμαντες. Οπότε, απ’ τη στιγμή που τα ένστικτά σου ξέρουν τι θέλουν, αξίζει να τους αντισταθείς;