Μόνο μη μένεις απαθής

Μυστήριο πράγμα ο συναισθηματικός κόσμος του ανθρώπου. Σε ξαφνιάζει και κάμποσες είναι οι φορές που θα έρθεις αντιμέτωπος, καθώς περνάνε τα χρόνια, με συναισθήματα που ούτε κι εσύ ο ίδιος πίστευες ότι θα μπορούσες να νιώσεις. Απ’ τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα. Απ’ τα πιο γνώριμα έως και τα τελείως παράξενα. Υπάρχει όμως κι ένα συναίσθημα που σίγουρα κι εσύ ο ίδιος θα έχεις έρθει σε επαφή μαζί του, κάποια στιγμή της ζωής σου και κρύβει πολλά αναπάντητα ερωτήματα.

Απάθεια. Από μόνη της η λέξη κρύβει από πίσω της πολλά μυστήρια και πολλές ανεξήγητες καταστάσεις. Η έλλειψη του πάθους, της δράσης και της αντίδρασης. Όταν βρίσκεσαι σε αυτή την όχι και τόσο ωραία φάση της ζωής σου, βιώνεις μια συνεχή αδιαφορία. Συναισθήματα όπως συμπόνια, αγάπη, τρυφερότητα, αγωνία, θυμός, λύπη ή χαρά, συμπιέζονται και τη θέση τους παίρνει ένα μεγάλο και απροσδιόριστο κενό.

Κενό ανθυγιεινό, κενό μπερδεμένο. Κενό που χαρακτηρίζεται από μια ουσιαστική έλλειψη σκοπού ή έννοιας ζωής. Δεν είναι ηρεμία ή γαλήνη. Δεν είναι ξεκούραση και καθαρό μυαλό. Αντιθέτως, είναι η απουσία επαφής με κάποιο εξωτερικό ερέθισμα και εκεί που άλλοτε θα έδειχνες ταραχή ή θαυμασμό, τώρα απλά δε νιώθεις. Δεν είναι η αυτοσυγκράτηση συναισθημάτων κι ούτε μία πιο προσγειωμένη συμπεριφορά. Είναι απλώς, μια ατελείωτη και βασανιστική ευθεία γραμμή, στην οποία όμως, μόνος σου έβαλες τον εαυτό σου.

Απάθεια. Ένα συναίσθημα που μάλλον, χρειαζόμαστε εξίσου, όπως όλα τα υπόλοιπα. Το ερώτημα όμως είναι γιατί να βάλουμε τον εαυτό μας στη διαδικασία να μην ελπίζει ή ακόμα χειρότερα, να μη θέλει να ελπίζει. Να μη θέλει να δώσει σημασία στο τι συμβαίνει γύρω του, να μη θέλει να ασχοληθεί και να μη θέλει να παλέψει για να βγει από μα σάπια κατάσταση, στην οποία ίσως βρέθηκε; Ποιος είναι αυτός ο τόσο σημαντικός παράγοντας που σε αναγκάζει να πιστεύεις ότι από εδώ και πέρα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα; Ποιος είναι αυτός ο παράγοντας που θα σε φτάσει στο σημείο, να μη θέλεις να προσπαθήσεις να παλέψεις και να ελπίζεις;

Ερωτική απογοήτευση; Θάνατος; Προδοσία; Κάποια αποτυχία; Μιλάμε για πράγματα τα οποία είναι μέσα στο πρόγραμμα και σε όλους θα συμβούν, θέλουμε-δε θέλουμε. Μιλάμε για πράγματα φυσιολογικά, τα οποία πρέπει να υπάρχουν, αν θέλουμε να μιλάμε με βάση την πραγματικότητα. Μιλάμε για πράγματα που αν δεν υπάρξουν, δε θα μπορέσουν εξίσου, να υπάρξουν και τ’ αντίθετά τους.

Θα μου πεις απ’ την άλλη, δεν είναι όλοι χαρακτήρες ίδιοι. Δεν είναι όλοι οι χαρακτήρες δυνατοί. Ποιος όμως ορίζει, το τι είναι δυνατό και τι όχι; Το θέμα όμως είναι να καταλάβουμε ότι κανένας δεν μπορεί να μας υποτάξει, αν εμείς οι ίδιοι δεν τον αφήσουμε. Καμία κατάσταση και κανένα πρόσωπο δεν είναι τόσο δυνατά, ώστε να μας κάνουν να περάσουμε τι φάση του απέραντου κενού.

Εμείς οι ίδιοι και μόνο εμείς, δίνουμε το πράσινο φως σε αυτήν την κατάσταση. Τα πράγματα όμως είναι πιο απλά από όσο τα πιστεύουμε. Όσο άσχημη κι αν είναι μια φάση που περνάμε στη ζωή μας, ακόμα και καθόλου στήριξη να μην έχουμε, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να δώσουμε ελπίδα στον ίδιο μας τον εαυτό. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αντιδράσουμε. Η απάθεια είναι χειρότερη απ’ το να μην κάνουμε τίποτα.

Σπασ’ τα όλα, φώναξε, βρίσε, χτύπησε το χέρι στον τοίχο. Μακράν καλύτερο απ’ το να μπεις στη διαδικασία της απάθειας. Γιατί αυτή είναι η εύκολη λύση. Και μάλιστα η χειρότερη, από όλες τις εύκολες λύσεις. Αποδέχεσαι, δηλαδή, ότι δεν μπορείς να πολεμήσεις και να ξεπεράσεις μια κατηφόρα που σε παρέσυρε. Αποδέχεσαι ότι δεν είσαι δυνατός, να ξεπεράσεις αυτά, που οι ίδιες σου οι επιλογές σε έκαναν να φτάσεις εκεί. Κι απλά επιλέγεις να κάθεσαι σαν άγαλμα και να βλέπεις τη ζωή σου να περνάει, χωρίς να είσαι παρών, χωρίς να είσαι ενεργός και σε βολεύει.

Κάποια στιγμή, θα έρθει η μέρα και θα συνειδητοποιήσεις, πόσα έχεις χάσει. Πόσα μαθήματα δεν πήρες και πόσες ευκαιρίες έχασες. Από έναν έρωτα που δεν ήσουν σε θέση να ακολουθήσεις, επειδή ήσουν απαθής και μπορεί να ήταν το καλύτερο πράγμα στη ζωή σου, έως μία ευκαιρία για δουλειά που εμφανίστηκε και εσύ αποφάσισες να μην την αρπάξεις, γιατί πολύ απλά δεν ήσουν στη φάση.

Φώναξε, κλάψε, γέλα, ερωτεύσου με όλη σου την καρδιά και δώσε πρώτα απ’ όλα στον εαυτό σου τις ίδιες ευκαιρίες σε κάθε στιγμή της ζωής σου. Εσύ είσαι αυτός που ξέρει τι είναι καλό και τι όχι για τον εαυτό σου και κανένας ή καμία κατάσταση δεν είναι αρκετά δυνατή για να σε φτάσει σε αδιέξοδο. Ακόμα και εκεί να βρεθείς, όμως, ξέρεις καλά πως αν πραγματικά το θέλεις, μπορείς να γκρεμίσεις τον τοίχο και να βρεις ένα καινούριο μονοπάτι.

Δεν είναι άδικο να τιμωρείς τον εαυτό σου με συναισθήματα αδιάφορα και να επιλέγεις να διανύεις ένα κύκλο χωρίς πάθος; Δεν είναι άδικο να σε σκοτώνεις με συναισθήματα χωρίς ενέργεια, απλά και μόνο επειδή είναι το πιο εύκολο που μπορείς να κάνεις;