Όταν η δουλειά γίνεται το δεύτερο σπίτι μας

Υπάρχουν διάφοροι τύποι ανθρώπων. Αυτοί που είναι πιο σκληροί, άμεσοι, ψυχροί, ωμοί κι απόλυτοι. Κι απ’ την άλλη αυτοί -ή καλύτερα εμείς- οι ευαισθητούληδες, που πάντα θα δεθούμε, πάντα θα υπεραναλύσουμε και θα επεξεργαστούμε τις καταστάσεις μέσα στο κεφάλι μας και δε θα αφήσουμε την παραμικρή λεπτομέρεια να πάει χαμένη, χωρίς σκανάρισμα.

Κάπως έτσι, λοιπόν, εμείς που είμαστε σ’ αυτήν την ευάλωτη και συγχρόνως περίεργη θέση, δημιουργούμε δεσμούς που δύσκολα μπορούμε ν’ αντικαταστήσουμε και ν’ αλλάξουμε. Μόνοι μας το προκαλούμε, μόνοι μας πονάμε ή χαιρόμαστε περισσότερο απ’ όσο πρέπει ή χρειάζεται και μόνοι μας αναρωτιόμαστε τι έχει συμβεί.

Ειδικότερα, όταν αυτοί οι δεσμοί έχουν να κάνουν με το χώρο εργασίας μας. Είτε είναι ο πρώτος, είτε όχι, αν βρούμε αυτούς τους ανθρώπους που θα μας δώσουν και θα μας προσφέρουν απόλυτη χαρά κι ασφάλεια τότε δημιουργούμε -στο μυαλό μας βέβαια- δεσμούς οικογενειακούς κι αλληλοκατανόησης.

Λογικό απ’ τη μία, καθώς είναι αποδεδειγμένο, πως η καθημερινή και συνεχής επαφή με συγκεκριμένους ανθρώπους, δημιουργεί «συνήθεια». Περίεργη η δύναμη της συνήθειας. Δε σ’ αφήνει να σκεφτείς καθαρά. Σε κάνει να πιστεύεις ότι δε θέλεις κιόλας.

Όπως και να ‘χει, όταν δεθείς μ’ αυτούς τους ανθρώπους, τους λίγο περισσότερο από συνάδελφους και λίγο λιγότερο από οικογένειά σου, τότε καταλαβαίνεις τι πάει να πει εξέλιξη. Αυτό ακριβώς! Γιατί να δουλεύεις με ανθρώπους που μπορείς να συνεργαστείς, να χαμογελάς, να ξέρουν και να ξέρεις τι θέλεις και θέλουν ανά πάσα ώρα και στιγμή, είναι σημάδια σωστής και υγιούς εξέλιξης.

Τα μυστικά και τις νέες εξελίξεις που μαθαίνετε πρώτοι απ’ όλους, οι τρόποι αντιμετώπισης καταστάσεων που ανακαλύπτετε μαζί, η βοήθεια που προσφέρετε ο ένας στον άλλο κι εκείνες οι μικρές και συγχρόνως έντονες στιγμές μίσους και εκνευρισμού που νιώθετε, που η φράση «συγγνώμη για πριν» στο τέλος της βάρδιας, επαναφέρουν τα πάντα σε απόλυτη αρμονία.

Μια σφυριλατημένη αλυσίδα, που δύσκολα σπάει. Προστατεύετε και καλύπτετε ο ένας τον άλλο με τόση μανία, γιατί αν πάθει κακό κάποιος από εσάς, παθαίνετε όλοι μαζί, καθώς πλέον δεν είστε μεμονωμένα άτομα, παραμόνο ένα.

Αρχίζεις σιγά-σιγά να καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με ανθρώπους που μοιράζεστε το ίδιο μεροκάματο, για να πάτε εν τέλει να το ξοδέψετε -μαζί πάντα- στα ξίδια συζητώντας κι αναλύοντας ξανά και ξανά τα γεγονότα που έχετε ζήσει πάνω στη δουλειά. Μετά από λίγο καιρό γνωρίζεστε πλέον τόσο καλά που δε χρειάζεται καν να μιλήσετε, δε χρειάζεται ν’ απολογηθείτε ή να εξηγήσετε.

Όλα γίνονται αυτόματα, με μια ματιά, με μια κίνηση κι ένα νεύμα. Κινείστε στο χώρο πλέον, στο δικό σας χώρο, σαν ένα μυαλό. Έχετε τους δικούς σας κώδικες επικοινωνίας που μόνο η δική σας μικρή οικογένεια ξέρει και κανένας άλλος, που όσο και να προσπαθήσει, δε θα καταφέρει να τους αποκρυπτογραφήσει χωρίς την έγκρισή σας.

Φωτογραφίες, χαρές, λύπες, κλάματα, γέλια, μεθύσια, όλα τα ζείτε μαζί. Τα σκαρφίζεστε, τα πλάθετε και τα δημιουργείτε. Μοιράζεστε τους μυϊκούς πόνους που σας «χαρίζει» με τόση αγάπη η δουλειά σας, καθώς και τους εσωτερικούς, εκείνους της καρδιάς σας, τις φρίκες και τις αναλαμπές σας. Μια τόσο μικρή οικογένεια που δεν περίμενες ποτέ μα ποτέ ότι θα είχες.

Ξαφνικά, διαγράφεται τελείως το συμφέρον και το ψυχρό ανάστημα κι όταν κάνεις μία αναδρομή πώς ξεκίνησες με το σκεπτικό δηλαδή ότι «πάω απλώς να κάνω τη δουλειά μου και τέλος», καταλαβαίνεις πόσο τυχερός νιώθεις που ξέρεις ότι όταν θα έρθουν οι δύσκολοι καιροί, πάντα θα έχεις μια πόρτα να χτυπήσεις, κάποιους ανθρώπους να στηριχτείς και να βασιστείς. Να σε κρύψουν στην αγκαλιά τους και στο σπίτι τους, όπως σε έκρυψαν μέσα στο χώρο εργασίας σας, στο δεύτερό σας σπίτι.

Κι αν η ζωή τα φέρει έτσι, ώστε να πρέπει ν’ αποχωριστείς το team σου για τους εκάστοτε λόγους, τότε ξέρεις ότι πάντα μα πάντα θα τους θυμάσαι και θα σε θυμούνται και τίποτε και κανένας δε θα καταφέρει να φτιάξει ξανά εκείνες τις συγκεκριμένες στιγμές, με τους συγκεκριμένους ανθρώπους, στο συγκεκριμένο μέρος, τόπο και χρόνο. A life time experience ίσως, αλλά δεν πειράζει.

Λένε ότι όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως για να έρθουν τα καλύτερα. Γι’ αυτό ας μαζέψουμε τις αναμνήσεις μας και τις δυνάμεις μας κι ας πάμε να δείξουμε στους άλλους τι πάει να πει ότι ήσουν μέρος εκείνης της οικογένειας.