Αγάπη. Όμορφη λέξη και πολύ δυνατή. Γεμάτη ελπίδα κι ασφάλεια. Μπορεί να εκφραστεί με πολλά λόγια και πράξεις και με διαφορετικούς τρόπους, καθώς υπάρχουν λογιών-λογιών αγάπες. Όλες όμως έχουν το ίδιο νόημα και την ίδια σημασία. Αισθήματα φροντίδας κυριαρχούν και ξέρεις πως, όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά, μπορείς να μπεις μπροστά από μια σφαίρα για να τον προστατέψεις.
Το θέμα είναι πως είναι λίγο δυσεύρετη. Η πραγματική αγάπη. Αυτή που σε γεμίζει με ανιδιοτέλεια. Τόσο που θες να δώσεις τόσα πολλά χωρίς να σε νοιάζει να πάρεις πίσω. Κι ακόμα πιο δύσκολο και σπάνιο είναι να είναι αμοιβαία. Να υπάρχει αγάπη κι ανιδιοτέλεια και απ’ τις δύο πλευρές. Να ξέρεις πως έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου ο οποίος ό,τι και να γίνει σε νοιάζεται και θέλει να είσαι καλά. Πολύ σπάνιο, αλλά όχι απίθανο.
Κι αν τα φέρει έτσι η ζωή και τη γνωρίσεις αυτή τη μεγάλη αγάπη, αυτόν τον μεγάλο έρωτα και ζήσεις μαζί του στιγμές ανεπανάληπτες, χωρίς όρια, σαν σκηνές από ταινία καταφέρνοντας να νιώσεις την απόλυτη αγάπη, αλλά κάποια στιγμή τα φέρει έτσι πάλι η ζωή κι όπως τον γνώρισες ξαφνικά, να πρέπει να χωρίσετε, ύστερα τι μένει;
Σίγουρα ωραίες αναμνήσεις, ακέραιες κι αγέρωχες θα κυκλοφορούν μέσα σου. Αλησμόνητες και θα σε συντροφεύουν παντού. Καλώς ή κακώς, αυτό είναι και το καλό της υπόθεσης, αλλά και το άσχημο. Θα θυμάσαι για πάντα τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις, αλλά όταν θα γνωρίσεις κάποιον άλλον άνθρωπο και θα προσπαθείς να συνεχίσεις τη ζωή σου, τότε ενδόμυχα, θα γίνεται μέτρο σύγκρισης.
Άσχημο το να συγκρίνεις, σίγουρα. Αλλά όταν ζεις καταστάσεις σε τόσο έντονο βαθμό κι ύστερα κάτι που δεν είναι στα ίδια επίπεδα, αυτόματα μπαίνεις σε αυτήν τη διαδικασία. Ό,τι ζεις σε κάνει να σκέφτεσαι. Σε κάνει να προσαρμόζεις τα δεδομένα σου στο πώς ζούσες. Οι νέες καταστάσεις, οι νέες απόψεις κι οι νέες συμπεριφορές που αντιμετωπίζεις σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς θα ήταν να ήσουν με εκείνον τον συγκεκριμένο άνθρωπο που είχες ζήσει τη καλύτερη φάση της ζωής σου.
Ξέρεις πως αυτός που είναι τώρα απέναντί σου, σε κάνει ευτυχισμένο. Σε κάνει να νιώθεις καλά κι αισθάνεσαι ερωτευμένος, ναι. Αλλά κάτι σου λείπει. Το καταλαβαίνεις κάθε φορά που πάλι οι ίδιες σκέψεις θα έρχονται στο μυαλό σου. Κάθε φορά που εσύ μπαίνεις στη διαδικασία να συγκρίνεις. Τότε που κοιτάς το κενό, σκεπτόμενος διάφορα, βυθισμένος στον δικό σου κόσμο. Τον ακούς, ακούς τα πάντα και με τη παραμικρή λεπτομέρεια απ’ όσα λέει. Αλλά εσύ συνεχίζεις να ταξιδεύεις κάπου ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν σου.
Κι η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Εγκλωβισμένος ανάμεσα σε αυτά που νιώθεις κι αυτά που πιστεύεις, δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Το μόνο που ξέρεις είναι ότι δε σου φτάνει. Αλλά όχι ότι θες να γυρίσεις και στο παρελθόν. Θέλεις να βρεις κάτι που να σε απογειώσει ξανά, απ’ την αρχή, στα ίδια επίπεδα και με νέο τρόπο. Να μη χρειαστεί να συγκρίνεις και να σε κάνει να ξεχάσεις το παρελθόν.
Αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι βολεύεσαι, ότι προσπαθείς να δημιουργήσεις από μόνος σου όμορφες εικόνες γιατί έχεις την ανάγκη να ζήσεις κάτι παρόμοιο. Τα standards σου έχουν αλλάξει ξαφνικά και πρέπει να συμβιβαστείς με αυτό. Μη βολεύεσαι σε έρωτες που ονομάζεις με το έτσι θέλω «αγάπη», έτσι για να γεμίσεις κάπως τα κενά σου. Δε θα τα καταφέρεις. Κι αυτό πάντα θα σε γυρνάει στο χτες.
Το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι εσύ να είσαι πάλι μόνος, με αποτέλεσμα να απογοητεύεσαι γιατί δε βρίσκεις αυτό που ψάχνεις και να πληγώνεις τον άλλον. Το να παίζεις με τα συναισθήματα δηλώνει δειλία.
Σκέψου καλά τι είναι αυτό που ψάχνεις. Τι χρειάζεσαι και τι σε καλύπτει. Κι όταν τα βρεις, ψάξε και για τον άνθρωπο που θα μπορέσει να σου τα δώσει. Και τότε, ακόμα κι αν δεν είναι αυτός που θα σε φτάσει στην απόλυτη ευτυχία, θα σε κάνει σίγουρα να ξεχάσεις, καθώς θα ξέρει πώς να σε ολοκληρώνει.
Το ερώτημα είναι: Σ’ αρέσει να βολεύεσαι με αγάπες που δε σου κάνουν γιατί είναι ο εύκολος δρόμος για να καλύψεις τα κενά σου ή να τα ρισκάρεις όλα ακολουθώντας τη δύσκολη πορεία με το όμορφο τέλος;
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Σεπέρα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Σεπέρα
