Στην απιστία σε στενοχωρεί η υποψία ότι έφταιξες κι εσύ

Απιστία. Μία λέξη που μέσα της καταδικάζει πολλά και διάφορα. Ο άπιστος απ’ την άλλη είναι ένα πιο σκληρό επίθετο ακόμη κι αν έχουν την ίδια ρίζα. Είναι αυτός που δεν πιστεύει. Αυτός που δεν άντεξε στο χρόνο και στα πιστεύω του. Στις αρχές και στην ηθική του. Αυτός που σε μία ευάλωτη στιγμή δε βρήκε τη δύναμη να αγωνιστεί και να αντέξει. Ο άπιστος παίρνει σώμα και σχήμα. Η πράξη της απιστίας έχει διαπραχθεί και τίποτα δεν το αλλάζει.

Ο άπιστος Θωμάς λοιπόν, είναι ένας χαρακτήρας που σίγουρα όλοι κι όλες έχουμε συναντήσει, μία ή και περισσότερες φορές στη ζωή μας. Είναι αυτός που μας τα έδωσε όλα και μετά για κάποιο λόγο μας τα πήρε πίσω. Τα συναισθήματα τα οποία μας δημιούργησε είναι πολλά κι ανεξίτηλα μέσα μας. Το να νιώσουμε στο πετσί μας ότι κάποιος μας κεράτωσε είναι μια κατάσταση η οποία μας μπερδεύει, μας σοκάρει και μας κάνει να αναρωτιόμαστε συνεχώς.

Τι έφταιξε; Τι έγινε λάθος; Γιατί να φτάσουμε σ’ αυτήν την κατάσταση; Πολλές ερωτήσεις. Αλλά η απιστία είναι μία κατάσταση ξεκάθαρη και είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής. Όλοι κάποια στιγμή θα κερατώσουμε ή θα κερατωθούμε. Θα έρθουμε σε επαφή με την ιδέα ότι ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας δε μας προσφέρει αυτά που θέλουμε και κάποιος άλλος ανταγωνίζεται και παραβγαίνει. Θα έρθουμε επίσης αντιμέτωποι με την απογοήτευση που θα νιώσουμε, όταν θα δούμε ότι ο άνθρωπος με τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι, προτίμησε έστω και για ένα λεπτό κάποιον άλλον.

Κι οι δύο όψεις είναι στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Και το κρίσιμο ερώτημα είναι: αυτός που κερατώνει φταίει εξ’ ολοκλήρου; Στενοχώρια, λύπη, θυμός, απογοήτευση, νεύρα. Αυτά κι άλλα πολλά συναισθήματα που βγαίνουν στην επιφάνεια όταν καταλάβουμε ότι η απιστία μας χτυπάει την πόρτα. Δε θέλουμε να το δεχτούμε, κλεινόμαστε στον εαυτό μας και σκαλώνουμε. Σκαλώνουμε στο γιατί. Ένα γιατί που ο σπασμένος εγωισμός μας κάνει να μη το καταλαβαίνουμε.

Τα χρεώνουμε όλα στον άλλον. Όλες τις ευθύνες κι όλες τις κατηγορίες. Και καθώς περνάει ο καιρός κι απαλύνει τον πόνο μας, ύστερα τι μας μένει; Μόνο η στενοχώρια. Η στενοχώρια η οποία μας κάνει να δούμε λίγο πιο καθαρά τις καταστάσεις και να καταλάβουμε κάποια πράγματα που δεν μπορούσαμε πιο πριν ή δε θέλαμε. Εγωιστές μέχρι αηδίας, προσπαθούμε ακόμη κι εκείνη τη δύσκολη στιγμή να προστατέψουμε τον εαυτό μας, αφήνοντας την αλήθεια βαθιά θαμμένη μέσα μας.

Ίσως πολλές φορές δεν ήταν υπέρ μας. Δεν ήταν υπέρ μας να πάρουμε μία βαθιά ανάσα και ν’ αναθεωρήσουμε την κατάσταση. Σαν ώριμοι άνθρωποι ν’ αντιμετωπίσουμε αυτήν την αμήχανη κατάσταση. Κι όταν πια μας μείνει μόνο η στενοχώρια κι έχουμε προετοιμάσει τον εαυτό μας, τότε μόνο, παραδεχόμαστε την πραγματική αλήθεια.

Ναι, απαράδεκτο το γεγονός ότι ο άνθρωπος που εμπιστευτήκαμε μας πρόδωσε. Αλλά μήπως έχουμε φταίξει κι εμείς κάπου; Μήπως έχουμε αφήσει εκείνον τον άνθρωπο να φύγει με το δικό μας τρόπο; Μήπως τον προδώσαμε εμείς πρώτοι; Μια σχέση φτιάχνεται, δημιουργείται με τον καιρό. Βλέπεις αν ταιριάζεις με τον άλλον κι αν τον θες πραγματικά. Όταν όμως θες πραγματικά τον άλλον, κάνεις τα πάντα και λίγο περισσότερο απ’ αυτά που μπορείς. Γιατί το έχεις ανάγκη. Έχεις ανάγκη να βλέπεις τον άνθρωπό σου χαρούμενο. Κι όταν αυτός μετά απιστεί, αρχίζεις και σκέφτεσαι ότι κάπου έκανες κι εσύ ένα λάθος, το οποίο ήταν μοιραίο.

Άφησες καταστάσεις να θεωρηθούν δεδομένες. Υποτίμησες, υπερεκτίμησες. Με αλαζονεία κι εγωισμό ήσουν σίγουρος για τον εαυτό σου. Σε έκανες δεδομένο κι εσένα και τον άλλον. Κι έπεσες έξω. Κι αυτό σε στενοχωρεί πιο πολύ απ’ όλα. Κατά βάθος το ξέρεις κι εσύ ο ίδιος ότι αυτό που σε πληγώνει πιο πολύ είναι ότι δεν κέρδισες αυτήν τη μάχη. Μια επίδειξη δύναμης που δε νίκησες. Αυτό σε πλήγωσε κι ο εγωισμός σου γι’ αυτό ηττήθηκε. Γιατί κατάλαβες ότι το παιχνίδι που είχες στήσει στο μυαλό σου, το έχασες από έναν άγνωστο αντίπαλο.

Ασυγχώρητο αμάρτημα και πολύ προσβλητικό. Να ‘τος πάλι ο εγωισμός που λέγαμε! Γι’ αυτό δεν μπορείς να το χωνέψεις. Στον έρωτα όλα συγχωρούνται λένε. Ή όχι; Δίκοπο μαχαίρι. Όταν είσαι ερωτευμένος κοιτάς να είναι πάντα ο άλλος καλά. Αλλά όταν σε πληγώσει, σε νοιάζει. Και μάλιστα πολύ. Άρα μήπως στον έρωτα κοιτάς να είσαι εσύ καλά; Να νιώθεις καλά; Εκείνος ή η αξιοπρέπειά σου; Εσύ ή αυτός; Αυτός πρέπει να διορθώσει κάτι ή εσύ; Σ’ έναν κόσμο που οι άνθρωποι τα θέλουν όλα και με το δικό τους τρόπο, θα προτιμήσεις να τα θελήσεις όλα για εσένα ή όλα για τον άλλον που έχεις ερωτευτεί;