Τι να τους κάνεις τους φίλους αν δε σε βοηθάνε να καθαρίσεις το σπίτι;

Δύσκολη η ζωή του φοιτητή που είναι μακριά απ’ το σπίτι του. Πολλές ευθύνες, πολλά καθήκοντα και δυστυχώς οι ώρες της ημέρας είναι πολύ λίγες για να μπορέσει ένας φοιτητής να κάνει όλα όσα θέλει. Πότε να προλάβουμε, αδερφέ μου, να βγούμε για καφέ, να δούμε ταινίες, να βγούμε για ποτό και να κοιμηθούμε με τις ώρες; Μετά έχουμε και το διάβασμα, τις υποχρεωτικές ώρες στο πανεπιστήμιο, δύο-τρία πραγματάκια που θυμόμαστε ξαφνικά ότι θέλουμε να κάνουμε, τη δουλειά μας κι ένα σπίτι που δε μας βλέπει ποτέ.

Ναι, εννοείται είμαστε νέοι και τώρα έχουμε ενέργεια, αλλά κάπου κι εμείς κουραζόμαστε και κλατάρουμε. Υπάρχει όμως μια μεγάλη θεωρία γύρω απ’ όλο αυτό το χάος. Ό, τι δεν μπορούν να κάνουν τα δύο χέρια, τα κάνουν καλύτερα τα τέσσερα, τα έξι, μη σου πω και τα οκτώ. Γενικά, οι φίλοι μας όσο περνάμε τη φοιτητική μας ζωή, είναι οι σημαντικότεροι άνθρωποι στη ζωή μας. Κι όχι μόνο επειδή, σε νοιάζονται, είναι εκεί όταν κλαις για τα γκομενάκια ή επειδή σου δάνεισαν λεφτά. Πάνω απ’ όλα είναι οι πιο σημαντικοί γιατί σε βοηθάνε στα πάντα.

Παραδείγματος χάρη, στην καθαριότητα του σπιτιού. Αυτή η δουλειά, είναι δύσκολη, χρονοβόρα και πολύ κουραστική. Έτσι, όταν έρθει ο καιρός που το σπίτι σου θα σου φωνάζει «καθάρισέ με τώρα!» κι εσύ δε θα προλαβαίνεις, τσουπ, παίρνεις τηλεφωνάκι τους φίλους, έρχονται σε βοηθάνε και σε χρόνο ντε τε το σπίτι έχει γίνει λαμπίκο.

Τι; Όχι; Γελάτε; Δε γίνεται ποτέ αυτό; Κακώς, φίλοι μου! Αν όντως δε γίνεται, τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Πρέπει να τους τραβάτε απ’ τα μαλλιά, να τους παρακαλέσετε γονατιστούς, να πείτε καμιά μπαρούφα για να σας βοηθήσουν. Συγκεκριμένα η καθαριότητα του σπιτιού ενός φοιτητή πρέπει να γίνεται απ’ όλη την παρέα. Μη σας πω ότι πρέπει να υπάρξει και νόμος γι’ αυτό.

Με λογικά επιχειρήματα θα σας εξηγήσω αμέσως το γιατί. Γιατί πρώτον και κύριον, δε θα έρχεσαι, φίλε μου, να αράζεις σε μένα όλη μέρα, θα κάνεις ό,τι θες γιατί νιώθεις άνετα -και καλά κάνεις γιατί είσαι φίλος μου, αλλά θα υπάρξουν και συνέπειες- και μετά όταν έρθουν τα δύσκολα, μην τον είδατε. Γιατί δεν μπορείς να έρχεσαι να μαγειρεύεις σε εμένα επειδή έχω μεγάλο φούρνο και μετά όταν θα αναφερθούν τα άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη, θα κάνεις τον ψόφιο κοριό και θα θυμηθείς ότι έχεις μάθημα στο πανεπιστήμιο, που δεν ξέρεις καν προς τα πού πέφτει.

Γιατί ή θα έρχεσαι σπίτι μου και θα βλέπουμε ταινίες, θα μαγειρεύουμε ή θα τρώμε απ’ έξω, θα λερώνουμε, θα γεμίζουμε τα τασάκια με αποτσίγαρα μέχρι να σκάσουν και θα ακούμε μουσική, αλλά μετά θα τα καθαρίζουμε (μαζί, α’ πληθυντικό χρησιμοποίησα) ή δεν είσαι πραγματικός φίλος. Πώς να το κάνουμε; Η φιλία θέλει θυσίες. Θέλει και σκούπισμα, σφουγγάρισμα, ξεσκόνισμα μια φιλία, σ’ αρέσει-δε σ’ αρέσει.

Για να μη σας θυμίσω τις φορές που ζήτησε ένας φίλος σας το σπιτάκι σας για να ξεμοναχιάσει το φλερτ γιατί σπίτι του είχαν έρθει διακοπές οι γονείς του. Εμ, φίλε μου, όλα είναι δούναι και λαβείν σ’ αυτή τη ζωή. Οπότε τα πράγματα είναι απλά. Οι φίλοι πρέπει να μας βοηθάνε στις δουλειές του σπιτιού. Όπως εννοείται θα κάνουμε κι εμείς για αυτούς -λέμε τώρα. Κι αν πάει να σας φέρει αντίρρηση κάποιος απ’ τους φίλους σας, ε ρίξτε και κανένα κροκοδείλιο δάκρυ, έτσι για την αλητεία.

Ένας για όλους κι όλοι για έναν, είπε κάποτε κάποιος -καλά να ‘ναι- και τώρα μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε υπέρ μας. Κι αν φάμε εν τέλει άκυρο απ’ την παρέα, μετά απ’ όλες τις παρεκκλίσεις βοήθειας, τότε μην απογοητευτείτε. Την επόμενη φορά, ίσως τους πείσετε, ίσως ο πλανήτης σας, σας βοηθήσει, ίσως να τους πετύχετε σε ευαίσθητη φάση και πουν ναι, ίσως φάτε πάλι άκυρο, αλλά δεν πειράζει! Ο επιμένων νικά.