Λένε πως κάθε άτομο που εμφανίζεται στη ζωή μας, έρχεται για κάποιο λόγο. Είτε για καλό είτε για κακό, για να μπει κάποιος στην καθημερινότητά σου, σημαίνει πως θα πάρεις ένα μάθημα. Κάπως έτσι λοιπόν έγινε και με την Ιωάννα.
Δυο μήνες πάνε από τότε που είχε χωρίσει με τον Γιώργο κι ακόμη η πληγή της ήταν ανοικτή. Περισσότερο απογοητεύτηκε απ’ το τέλος αυτής της σχέσης παρά πληγώθηκε. Εκεί που ένιωθε ασφάλεια μαζί του, ξαφνικά ο κόσμος της γκρεμίζεται μετά την απόφαση του Γιώργου να μετακομίσει μόνιμα στην Αμερική.
Της είπε, φυσικά, να πάει μαζί του. Μα εκείνη δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει. Ο Γιώργος, ναι, είχε έτοιμη τη δουλειά εκεί. Εκείνη όμως τι θα έκανε; Ίσως αυτό να ήταν μια δικαιολογία, μα δεν ήταν έτοιμη ακόμη να φύγει και να τα παρατήσει όλα για τον Γιώργο.
Καθόταν στο μπαράκι που σύχναζε τον τελευταίο μήνα, με το συνηθισμένο της ποτήρι κρασιού. Καθόταν, το έβλεπε και στριφογύριζε συνεχώς το ποτήρι.
«Θα το ζαλίσεις το καημένο το κρασί.»
Ξαφνιάστηκε σαν άκουσε αυτή την αντρική βραχνή και βαθιά φωνή. Μα σαν γύρισε το κεφάλι της, χάθηκε στο βλέμμα του μελαχρινού άντρα που βρισκόταν δίπλα της. Για ένα λεπτό ένιωσε πως αναψοκοκκίνισε, μα μετά ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία της και του απάντησε.
«Καλύτερα να ζαλιστεί αυτό παρά εγώ», του είπε με ένα τσαχπίνικο ύφος.
«Θα συμφωνήσω σε αυτό, δεσποινίς. Μα δε θυμάμαι το όνομά σου.»
«Χμ, δε θυμάμαι να σας το είπα, κύριε.»
Της είχε τραβήξει την προσοχή αυτός ο μυστήριος τύπος που της πήγαινε κόντρα.
«Λοιπόν, δεσποινίς, γνωρίζεις καλά τους Θεούς του Ολύμπου;».
Σαν άκουσε αυτή την ερώτηση σκέφτηκε να βάλει τα γέλια μα το συνέχισε.
«Κοίτα, τελευταία φορά που άκουσα για τους Θεούς του Ολύμπου, ήταν στο δημοτικό».
Ο μυστήριος τύπος γέλασε με την απάντησή της.
«Θα παίξουμε ένα παιχνίδι.» , της είπε. Αυτή αμέσως σήκωσε το φρύδι της. Της άρεσε το θράσος του.
«Κι άμα πω όχι στο παιχνίδι;», του απάντησε.
«Δυστυχώς δεν υπάρχει αρνητική απάντηση σε αυτό το παιχνίδι.»
«Μάλιστα. Μέσα λοιπόν.».
«Θα σου δώσω ένα στοιχείο για το όνομά μου, κι αν το βρεις θα μου πεις το δικό σου, σύμφωνοι;».
«Αμέ.»
«Λοιπόν, ποιος είναι ο Θεός του πολεμού;».
Η Ιωάννα σαφώς ήξερε την απάντηση, μα ήθελε να παίξει ακόμη λίγο με τον άντρα που βρισκόταν απέναντί της.
«Εύκολο μωρέ, ο Απόλλωνας.» είπε.
Κι οι δύο ξέσπασαν στα γέλια με την απάντησή της.
«Όχι, πλάκα σου κάνω. Ο Άρης. Το βρήκα; ».
«Σαφώς και το βρήκες» και της έκλεισε το μάτι.
«Μα ποιος δίνει στο παιδί του το όνομα Άρης;» του είπε με σαρκαστικό ύφος.
«Κανονικά θα έπρεπε να σου κρατήσω μούτρα για αυτό, αλλά μου άρεσε ο τρόπος που το έθεσες δεσποινίς…;».
«Ιωάννα Κομνηνού».
Η Ιωάννα πρόσεξε πως σαν να στράβωσε ο Άρης στο άκουσμα του επιθέτου της μα δεν είπε κάτι.
«Του γνωστού Κομνηνού με τις αγοραπωλησίες αυτοκινήτων;»
«Ενημερωμένο σε βρίσκω, Άρη» του είπε με γλυκό ύφος.
Ένιωσε μια οικειότητα με τον Άρη που της έφερνε ανατριχίλα σε όλο της το σώμα. Απ’ το μυαλό της είχε εξαφανιστεί ο Γιώργος εκείνη την ώρα. Και του Άρη, όμως, του άρεσε που μια τέτοια ευκατάστατη κοπέλα ήταν τόσο απλή κι όχι σνομπ όπως οι περισσότερες. Του άρεσε που τον σάρκαζε συνεχώς με έναν τρόπο γλυκό κι όχι υπεροπτικό.
Μιλούσαν αρκετή ώρα κι είπαν για το τι σπούδασαν και τι έκαναν τώρα στη ζωή τους. Η Ιωάννα ήταν εθελόντρια σε καταφύγιο ζώων, ενώ ο Άρης δούλευε όπως της είπε σε εταιρεία ενός φίλου του πατέρα του. Της φάνηκε παράξενο που δεν της είπε ακριβώς πού δουλεύει, μα θεώρησε πως ίσως να μη θέλει ακόμη να της το πει.
Έφτασε η ώρα για να φύγει όμως η Ιωάννα.
«Λοιπόν Άρη, σε ευχαριστώ που μου έκανες παρέα απόψε, μα θα πρέπει να φύγω».
«Αλήθεια, δε μου είπες γιατί ήσουν τόσο σκεφτική. Κανένας άντρας θα φταίει ε;»
«Ποιος σου είπε πως δεν είναι για γυναίκα;».
Ο Άρης κόμπλαρε εκείνη την ώρα και δεν ήξερε τι να απαντήσει. Η Ιωάννα αμέσως ξέσπασε ξανά στα γέλια.
«Μου αρέσει όταν κομπλάρεις απ’ τις απαντήσεις μου. Για άντρα, ναι, αλλά το παρελθόν θα υπάρχει κάποιος λόγος που είναι παρελθόν σωστά;».
«Εννοείται αυτό. Πρέπει να προχωράμε».
«Ναι. Λοιπόν θα πρέπει να φύγω. Καληνύχτα, Άρη».
«Περίμενε, έτσι θα φύγεις; Πώς θα σε ξαναβρώ;».
«Όποιος ενδιαφέρεται βρίσκει τρόπους» του απάντησε κλείνοντας του το μάτι κι έφυγε.
Ήξερε πως ρίσκαρε με αυτή την απάντησή της, μα ήθελε να παίξει αυτό το παιχνίδι μαζί του. Τώρα απλά θα περίμενε αν θα έκανε κάποια κίνηση ο Άρης, ή θα ήταν κι αυτός ένας περαστικός στη ζωή της.
Συντάκτης: Μαρία Τσίβικου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
