Αγγλία, σήμερα.
-Ξύπνα Μυρσίνη, ξύπνα κορίτσι μου. Μούσκεμα είσαι. Τι στο καλό βλέπεις;
-Άγγελε, αγκάλιασέ με…
-Ηρέμησε τώρα, ένας εφιάλτης ήταν. Μάλλον απ’ το άγχος θα είναι. Ξάπλωσε τώρα και θα μείνω εδώ κοντά σου.
Η Μυρσίνη έκλεισε τα μάτια της μα δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Τόσα χρόνια μετά κι ο Ανδρέας ήρθε απόψε να της μιλήσει.
«Ανακάλυψα τα ίχνη σου ακολουθώντας όσα έκρυβε η σιωπή. Σώσε με…»
Το χέρι του απλωμένο να την ικετεύει για βοήθεια κι εκείνη να προσπαθεί να τον φτάσει. Γιατί τώρα; Γιατί;
Έφυγε απ’ τη Θεσσαλονίκη για να καταφέρει να γλυτώσει απ’ την όποια πιθανότητα έστω και τυχαίας συνάντησής τους. Ήταν ακόμη τόσο ερωτευμένη μαζί του. Δήλωσε παραίτηση και πήγε μαζί με τον Άγγελο στην Αγγλία. Έπιασε δουλειά σε νοσοκομείο του Λονδίνου κι άρχισε ν’ ασχολείται με την έρευνα, κάτι που λαχταρούσε εδώ και χρόνια. Γρήγορα έγινε απ’ τα πιο γνωστά ονόματα στην παιδική καρδιολογία. Στα προσωπικά της όμως όσες σχέσεις κι αν προσπάθησε να κάνει, η σκιά του Ανδρέα πάντοτε τη στοίχειωνε. Το απωθημένο της είχε καταφέρει να ελέγχει κάθε της εξέλιξη. Ο Άγγελος κι οι δικοί της, της φώναζαν και περίμεναν πότε θα πάρει την απόφαση να κάνει οικογένεια.
Εκείνη όμως ήξερε πως το μόνο που θα κατάφερνε να κάνει ήταν να γίνει ένας άνθρωπος δυστυχισμένος εξαιτίας της, μιας και πότε δε θα μπορούσε να του δοθεί με όλο της το είναι. Εδώ κι ένα μήνα ήταν σε άδεια γιατί είχε αναλάβει μια συνεργασία με μεγάλο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Της είχαν λείψει τόσο τα «παιδιά» της, όπως συνήθιζε να λέει όλους τους μικρούς ασθενείς της. Πολλές φορές πήγαινε στον παιδότοπο του νοσοκομείου που είχε φτιαχτεί ειδικά για εκείνα και καθόταν μαζί τους να τους διαβάζει παραμύθια και να τους ζωγραφίζει νέους κόσμους. Η μεγάλη καρδιοχειρουργός να μεταμορφώνεται σε μικρό παιδί, κάτι που όπως έλεγε σε όλους ήταν η απόλυτη ξεκούρασή της. Αύριο μετά το Πανεπιστήμιο θα περνούσε έστω και για λίγο απ’ το νοσοκομείο για να πάρει τη «δόση» της όπως συνήθιζε να λέει.
Ανδρέας
Ο καιρός μουντός και βροχερός. Το ξημέρωμα τον βρήκε στο σπίτι φίλων στην Αγγλία. Αν ήταν υπό άλλες συνθήκες ίσως και να του άρεσε. Θα έπαιρνε τη φωτογραφική μηχανή και θ’ αποθανάτιζε στο ασπρόμαυρο τοπίο το χρώμα των εικόνων. Σήμερα ήταν η μεγάλη μέρα. Η Κλειώ με το γιο τους τον περίμεναν στο νοσοκομείο. Το χειρουργείο είχε οριστεί για το μεσημέρι. Η κατάσταση του μικρού ήταν απ’ τις πιο επείγουσες κι όλα ευτυχώς έγιναν πάρα πολύ γρήγορα. Οι γιατροί τους διαβεβαίωσαν πως όλα θα πήγαιναν καλά.
«Μικροί Θεοί που όμως δε μπορούν να τα γνωρίζουν ή να τα ορίζουν όλα» σκέφτηκε.
Μια παράξενη διάθεση είχε όμως απ’ την ώρα που ξύπνησε. Ένιωθε μια έξαψη που όμοιά της δεν είχε ξανά αισθανθεί. Έφτασε στο νοσοκομείο κι ανέβηκε στο δωμάτιο του μικρού. Εκεί βρίσκονταν ήδη οι γιατροί που είχαν αναλάβει την περίπτωσή του.
-Καλημέρα. Τι κάνει ο γίγαντάς μου; Πήγε κοντά και πήρε αγκαλιά τον γιο του.
-Καλημέρα, κύριε Λέκκα, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε για κάτι έκτακτο που προέκυψε. Ο Dr.Smith δυστυχώς αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και δεν είναι σε θέση να πραγματοποιήσει κανένα προγραμματισμένο χειρουργείο. Ευελπιστούμε ότι θα αναρρώσει σύντομα. Οι επιλογές στη δική σας περίπτωση είναι δύο. Ή θα περιμένουμε να συνέλθει ο γιατρός σας ή θα προχωρήσουμε στο χειρουργείο κανονικά με άλλο γιατρό ο οποίος έχει ήδη ειδοποιηθεί ώστε να αναλάβει τα πιο επείγοντα περιστατικά.
-Κλειώ. Τι λες; Ο Ανδρέας ήταν σίγουρος πως η Κλειώ θ’ άφηνε στον ίδιο την πλήρη πρωτοβουλία για οτιδήποτε, όπως πάντα άλλωστε.
-Ό,τι νομίζεις. Είναι ρίσκο να περιμένουμε, άλλωστε γι’ αυτό ήρθαμε στην Αγγλία, για να μη χρονοτριβούμε.
-Ωραία. Κύριοι, ας προχωρήσετε κανονικά στο χειρουργείο, αλλά θα θέλαμε να μιλήσουμε με το γιατρό πριν γίνει η επέμβαση.
-Μη φοβάστε είστε στα καλύτερα χέρια του νοσοκομείου μας. Το γιο σας θα τον χειρουργήσει η Dr.Bekka.
-Μπέκα, είπατε; Γνωστό όνομα, είναι Ελληνίδα;
-Ναι. Θα σας είχε αναλάβει εξ’ αρχής, αλλά βρισκόταν σε άδεια. Όμως έχει ήδη ειδοποιηθεί και είναι καθ’ οδόν.
-Θα περιμένουμε να μας ειδοποιήσετε, μόλις είστε έτοιμοι.
Η Μυρσίνη ειδοποιήθηκε απ’ το νοσοκομείο νωρίς το πρωί. Υπήρχαν κάποια επείγοντα χειρουργεία τα οποία έπρεπε να πραγματοποιηθούν άμεσα. Το Πανεπιστήμιο μπορούσε να περιμένει, όχι όμως οι παιδικές καρδούλες. Η γραμματεία της παρέδωσε τους τρεις φακέλους των μικρών ασθενών της. Έφτασε στο φάκελο με το όνομα Απόστολος Λέκκας.
«Δεν μπορεί. Λέκκας ήταν το επίθετο του Ανδρέα. Ίσως επρόκειτο για απλή συνωνυμία. Αν όμως ήταν ο γιος του; Όταν είχε νοσηλευτεί στη Θεσσαλονίκη είχε διαβάσει το φάκελό του για τη χρόνια πάθηση που είχε διαγνωσθεί στην καρδιά του, όμως δεν ήταν τόσο σοβαρό. Πώς επιδεινώθηκε τόσο η κατάσταση;»
Πήρε το φάκελο στα χέρια της και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο του μικρού. Βρήκε την Κλειώ να κάθεται κοντά του. Τι παιχνίδια της έπαιζε η μοίρα;
-Κυρία Λέκκα, γεια σας. Είμαι η Μυρσίνη Μπέκα. Η χειρούργος σας.
-Γεια σας. Μου φαίνεστε τόσο γνωστή φυσιογνωμία.
-Έχουμε ξανασυναντηθεί πριν χρόνια στην Θεσσαλονίκη στο νοσοκομείο που είχατε φέρει τον μικρούλη σας.
-Ναι, ναι έχετε δίκιο. Θα περιμένετε λίγο να έρθει και ο πατέρας του μικρού; Κατέβηκε για κάποια διαδικαστικά.
-Θα περιμένω. Ωστόσο θα ήθελα να μείνω λίγο μόνη μου με τον ασθενή μου. Να γνωριστούμε λίγο καλύτερα. Να σας παρακαλέσω να βγείτε λίγο έξω;
-Ναι, φυσικά.
Η Κλειώ βγήκε απ’ το δωμάτιο κι η Μυρσίνη κάθισε δίπλα στον μικρό Απόστολο.
-Γεια σου Απόστολε, εγώ είμαι η Μυρσίνη….
Ο διάλογός τους ήταν τόσο γλυκός, σαν να μιλούν δυο συνομήλικοι, ούτε κατάλαβαν πως περνούσε η ώρα. Ο Απόστολος είχε τα μάτια του Ανδρέα. Του μιλούσε και νόμιζε πως ο χρόνος είχε γυρίσει πίσω, εκεί στο δωμάτιο της εντατικής.
-Μυρσίνη, σε παρακαλώ θα μου κάνεις μια χάρη;
-Φυσικά, ψυχή μου. Ό,τι θες.
-Αυτό είναι το αγαπημένο μου βιβλίο. Το έφερα μαζί απ’ την Ελλάδα. Μπορείς να μου διαβάσεις λίγο; Αργεί ακόμη η εγχείρηση έτσι δεν είναι; Θα ήθελα να κοιμηθώ λίγο.
-Ναι, μπορώ. Ξεκουράσου κι εγώ θα είμαι εδώ.
Η Μυρσίνη πήρε στα χέρια της τον «Μικρό Πρίγκιπα» και ξεκίνησε να διαβάζει, όπως τότε που διάβαζε στον Ανδρέα ακριβώς το ίδιο βιβλίο και του κρατούσε το χέρι….
…«Και να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δε βλέπεις σωστά παρά με την καρδιά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια».
«Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια», ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
«Είν’ ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει να’ χει τόση σημασία».
«Είν’ ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλό μου…» είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
«Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια», είπε η αλεπού.
«Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…»
-…«Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου…», ακούστηκε πίσω της η φωνή του Ανδρέα που μόλις είχε μπει στο δωμάτιο.
Η Μυρσίνη πετάχτηκε σαν να τη χτύπησε ρεύμα.
-Υπάρχεις λοιπόν, εσύ ήσουν… Δεν ήταν η φαντασία μου, το ήξερα πως υπήρχες… Σε αναζητώ χρόνια τώρα, φτάνοντας στην παράνοια κυνηγώντας μια σκιά που δεν ήξερα αν ήταν αληθινή… Γιατί δε μου μίλησες; Γιατί εξαφανίστηκες;
Η Μυρσίνη τον πλησίασε, ο μικρός είχε αποκοιμηθεί κρατώντας της το χέρι.
-Ναι, εγώ ήμουν. Δεν είχα το δικαίωμα να ταράξω τη ζωή σου…Τη διέκοψε πιάνοντας την απ’ τους ώμους και φέρνοντάς την σε απόσταση αναπνοής απ’ το πρόσωπό του.
-Ποια ζωή; Αυτή που μου έσωσες; Αυτή που μου έδωσες πίσω; Ποια ζωή μου να ταράξεις;
Τον κοιτούσε και δεν πίστευε όσα άκουγε.
-Η καρδιά του γιου μου είναι στα χέρια σου. Τη δική μου την κρατάς εδώ και χρόνια. Τώρα ξέρω πως όλα θα πάνε καλά, θα σε περιμένω όσο χρειαστεί…
Φιλήθηκαν με στόματα γνώριμα, που κάποτε αντάλλαξαν ανάσες, σμίγοντας δυο ζωές που ήταν γραφτό να συναντηθούν και να βρεθούν ξανά μαζί όσο μακριά κι αν «έτρεξαν» οι διαδρομές τους.
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
