Πονάει να έρχεσαι δεύτερος (Μέρος Δ')

Διάβασε το Μέρος Γ’ εδώ.

-Με συγχωρείς, μπορώ να περάσω;

Ένας νέος ευγενικός άνδρας είχε μια θέση δίπλα της. Η Μαρίνα ήλπιζε πως τα καθίσματα δίπλα της θα μείνουν αδειανά. Καμία όρεξη για κουβέντες και πολυλογίες δεν είχε. Ήθελε την ησυχία της, φοβόταν τους ανθρώπους που θα γνώριζε στο μέλλον. Αυτό ήταν το κατάλοιπό της απ’ τα κακώς κείμενα με το Στράτο. Οι άνθρωποι συνήθως δεν είναι αυτό που δείχνουν. Κι αν στο δείχνουν εσύ μπορεί να μη θέλεις καν να το δεις. Εύκολα απογοητεύεσαι απ’ τους ανθρώπους. Γιατί, λοιπόν, να κάνει μια νέα γνωριμία; Μια ενδεχόμενη τρικυμία του μέλλοντος που θα την αφήσει με σπασμένο κατάρτι και σκισμένα πανιά.

-Φυσικά, πέρασε.

Τουλάχιστον δεν είχε χάσει ακόμα την ανθρωπιά και την ευγένειά της. Δε χάνονται εύκολα τούτα τα δύο αν τ’ αποκτήσεις από μικρός.

Όταν το αεροπλάνο ετοιμάστηκε για απογείωση η Μαρίνα σφίχτηκε. Τα μάτια του στριφογυρνούσαν και τη χάζευαν. Δυο γαλανά μάτια, καθάριο πρόσωπο, όμορφα μεγάλα χέρια να παίζουν συνεχώς. Ένας άνδρας ανήσυχος κι υπερκινητικός. Δεν άντεξε για πολύ στην ησυχία.

-Φοβάσαι τις πτήσεις;

Δεν τις φοβόταν τις πτήσεις η Μαρίνα. Το σφίξιμο ήταν ο αποχαιρετισμός της για όλα εκείνα τα ερείπια της ζωής της που άφηνε πίσω.

-Ναι, φοβάμαι λιγάκι.

-Δημήτρης.

Το χέρι του προτάθηκε προς την πλευρά της Μαρίνας κι εκείνη δεν είχε περιθώριο ν’ αποφύγει τη χειραψία.

-Μαρίνα, χάρηκα.

-Έχεις επισκεφθεί ξανά την Ιταλία;

– Όχι, πηγαίνω πρώτη φορά. Εσύ;

– Τρίτη. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ρώμη, Φλωρεντία, Σιέννα… Όμορφη χώρα με όμορφους ανθρώπους.

-Ναι, ε; Θα προσπαθήσω να επισκεφθώ όσες περισσότερες πόλεις γίνεται. Ήθελα καιρό να πάω ώσπου πήρα επιτέλους την απόφαση.

-Άρα ταξιδεύεις καθαρά για λόγους αναψυχής;

-Ναι, μπορείς να το πεις κι έτσι. Εσύ όχι;

-Μεγάλη ιστορία. Ας πούμε πως τα ταξίδια είναι η ψυχοθεραπεία μου.

-Και ταξιδεύεις πάντα μόνος σου;

-Φεύγω μόνος μου και γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους ανά τον κόσμο. Είναι πιο ενδιαφέρον, βλέπεις, να γνωρίζεις τους ανθρώπους εκτός πραγματικότητας. Δείχνουν αυτό ακριβώς που είναι χωρίς προσποιήσεις και προσωπεία. Εσύ γιατί ταξιδεύεις μόνη;

Η Μαρίνα χαμογέλασε.

-Ήθελα να το κάνω και να ‘μαι. Μάλλον για ψυχοθεραπεία, που λες κι εσύ.

-Ναι, αλλά πρώτη φορά στην Ιταλία πρέπει να τη ζήσεις σωστά. Να διασκεδάσεις, να δεις καινούργια πράγματα. Τη σηκώνει μια συντροφιά. Προσφέρομαι για ξενάγηση αν θέλεις.

-Ναι, γιατί όχι.

Ο Δημήτρης της χαμογέλασε. Ένα πολλά υποσχόμενο χαμόγελο, ένα πολλά υποσχόμενο ταξίδι. Δύο άγνωστοι σε μια ξένη χώρα. Όλος ο κόσμος κι οι δυο τους απέναντι. Είχαν τόσα πολλά να πουν, είχαν τόσο δρόμο μπροστά τους για να γνωρίσει ο ένας τον άλλο.

Είναι, όμως, μια αρχή. Μια καινούργια αρχή. Κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει, κανένας δεν ξέρει πού θα οδηγήσει και πού θα καταλήξει αυτό το ταξίδι. Τώρα είναι έτοιμη η Μαρίνα, αυθόρμητα κι ελεύθερα. Είναι έτοιμη για μια ακόμη κούρσα. Ίσως να είναι κι η τελευταία της, ποιος ξέρει;