Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε; (Μέρος Δ')

Διάβασε το Μέρος Γ’ εδώ.

Κάποιοι λένε πως οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγεις. Μεγαλώνετε μαζί μέρα με τη μέρα, έχετε ένα δικό σας κώδικα επικοινωνίας, μοιράζεστε τα μυστικά σας, την καθημερινότητά σας. Οι πραγματικοί φίλοι είναι λίγοι και καλοί και καθώς τα χρόνια περνούν, εκείνοι παραμένουν δίπλα σου. Είναι το στήριγμά σου, σ’ αγαπάνε και σε νοιάζονται.

Μια δυνατή φιλία που αντέχει στο χρόνο κατάφεραν να διατηρήσουν κι οι πέντε φίλοι της ιστορίας μας. Ο Αλέξης, η Βέρα, ο Γιώργος, η Δανάη κι η Ελπίδα. Οι τρεις πρώτοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα πλέον στο εξωτερικό, η τέταρτη μετακόμισε προσωρινά στην Κρήτη και τελευταία η Ελπίδα που έμεινε πίσω, στη γενέτειρά της.

-Είσαι εδώ;
-Πάντα.
-Νομίζω πως, έχω κάνει κανονική σχέση. Μην πάρεις τηλέφωνο, είμαι μαζί του.
-Μπράβο, μικρό μου. Δηλαδή, το κάνατε;
-Ναι, είμαι ακόμη στο σπίτι του. Θα κοιμηθώ εδώ απόψε. Δεν υπάρχει αυτό που ζω, νιώθω τέλεια.
-Επιτέλους κι ένας άνδρας που σου έκανε το κλικ. Χαλάρωσε και απόλαυσέ το.
-Σ αφήνω. Θα σε πάρω το πρωί.

Η συνομιλία με τη Βέρα, της έφτιαξε για λίγο τη διάθεση. Η ζωή της Ελπίδας, δεν είχε αλλαγές. Πολλή δουλειά, σπίτι, σερφάρισμα στο internet, ύπνος και πάλι απ’ την αρχή. Δεν έφταιγε μόνο το γεγονός ότι οι φίλοι της ήταν μακριά, περνούσε μια περίοδο άρνησης. Μελαγχολικές σκέψεις με εκείνον πρωταγωνιστή, τον κρυφό έρωτα που τη βασάνιζε τα τελευταία τρία χρόνια. Προτιμούσε να κλείνεται στο σπίτι της και να περνάει ώρες μπροστά από μια οθόνη.

Το μόνο που την παρηγορούσε ήταν ότι θα περνούσε την άδεια της παρέα με τη Βέρα και τον Αλέξη. Ήταν να πάει και το ζευγάρι αλλά τα πράγματα δεν ήταν ξεκάθαρα μετά τα τελευταία γεγονότα.

Ο Γιώργος κι η Δανάη έχουν μέρες να επικοινωνήσουν με τους υπόλοιπους. Μονάχα λίγα μηνύματα αντάλλαξε με τον Αλέξη ο Γιώργος αλλά δεν του αποκάλυψε τίποτα σχετικά με τη νοσήλια της Δανάης. Το ζευγάρι αποφάσισε να μη μιλήσει ακόμη σε κανένα. Δεν τους είναι καθόλου εύκολο να περιγράψουν αυτό που βίωσαν τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Ο λόγος που η Δανάη είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο ήταν οι αφόρητοι πόνοι στην κοιλιά και μια αιμορραγία που δεν έμοιαζε με εμμηνόρροια. Οι γιατροί της ανακοίνωσαν πως βρισκόταν ήδη στην έκτη εβδομάδα κύησης και ότι τις επόμενες ημέρες θα μπορούσαν να πούνε με σιγουριά για την κατάσταση του εμβρύου.

Τα παιδιά δεν το είχαν προγραμματίσει παρ’ όλο που το συζητούσαν συχνά. Δεν το περίμεναν, αλλά ήθελαν τόσο πολύ να γίνουν γονείς κι ήταν έτοιμοι για τον ερχομό ενός μωρού. Ανάμεικτα συναισθήματα για το ζευγάρι, απ’ τη μία μεγάλη χαρά κι απ’ την άλλη αβεβαιότητα διότι υπήρχε μεγάλος κίνδυνος αποβολής. Δυστυχώς, επικράτησε το κακό σενάριο, αναγκαστική διακοπή κύησης.

Μετά την επιστροφή του ζευγαριού στο σπίτι, επικρατούσε θλίψη. Μια πρωτόγνωρη θλίψη για κάτι που έφυγε πριν προλάβει να ‘ρθει και ένα μεγάλο κενό. «Μαζί θα το ξεπεράσουμε, θα δεις.» είπε ο Γιώργος στη Δανάη ενώ εκείνη έκλαιγε στην αγκαλιά του. Της έδειξε το δώρο του Αλέξη , που της το φύλαγε για έκπληξη λέγοντάς της: «Όχι άλλα κλάματα, έχουμε κι ένα ταξίδι να οργανώσουμε. Το καλοκαίρι μας περιμένει.», εκείνη επιτέλους χαμογέλασε όταν κράτησε στα χέρια της τα δυο αεροπορικά εισιτήρια για Ελλάδα. Δεν μπορούσε να το πιστέψει.

Η συνάντηση έγινε. Ήταν όλοι μαζί στην Κρήτη.

Κόντευε να ξημερώσει όταν κάθισαν κι οι πέντε σ’ ένα παγκάκι, λίγο πιο κάτω απ’ τοn ξενώνα που μένανε. Είχαν αποφασίσει να δουν την ανατολή του ήλιου. Είχαν ήδη τρεις μέρες στο νησί, με πολλές βόλτες και μπάνια στις παραλίες. Μια γλυκιά κούραση είχε απλωθεί στο βλέμμα και των πέντε φίλων μας. Τη Βέρα την έπιασε το τρελό της, και πετούσε πετραδάκια στη Ελπίδα, από ένα παρτέρι μερικά μέτρα πιο πέρα.

-Ρε Βέρα, τι σ’ έπιασε τώρα; της είπε.
-Προσπαθώ να σε κρατήσω ξύπνια, της απάντησε.
-Αν ήθελα να κοιμηθώ σιγά μην τραβιόμουνα μέχρι την Κρήτη.

«Τι θα γίνει θα φύγουμε; Έχω αρχίσει και κουτουλάω», είπε η Δανάη.
«Λίγα λεπτά ακόμη και θα σου φύγει η νύστα» της απάντησε ο Γιώργος.
«Ρε μωρό μου, δεν καταλαβαίνεις ότι νυστάζω πολύ; Δεν είμαστε πλέον είκοσι χρονών. Όποιος θέλει, κάθεται, όποιος θέλει, φεύγει».
«Κάτσε, μωρέ, λίγο ακόμα. Περίμενε και δε θα χάσεις» πετάχτηκε ο Αλέξης.

Καθώς πλησίαζε η ανατολή ο Γιώργος γονάτισε μπροστά στη Δανάη. «Θα με αποκαταστήσεις;» τη ρώτησε χαμογελώντας ενώ παράλληλα της περνούσε το δαχτυλίδι. Εκείνη ξύπνησε για τα καλά δακρύζοντας από συγκίνηση. Ο κουμπάρος Αλέξης με το κινητό στο χέρι απαθανάτιζε τη στιγμή, τα κορίτσια στο κόλπο έτρεξαν να τους αγκαλιάσουν. Μια σέλφι και των πέντε μόλις ανέβηκε στο διαδίκτυο. Η πιο αληθινή φωτογραφία από μια μεγάλη φιλία. Τα πρόσωπά τους έλαμπαν. Μια υπέροχη, γλυκιά στιγμή.

Είχαν πάει όλοι για ύπνο. Η Ελπίδα πριν κλείσει τα μάτια της πρόσεξε ότι το κινητό της είχε μια ειδοποίηση. Για μια στιγμή σκέφτηκε πως ήταν απ’ τη φωτογραφία με τα παιδιά, που είχε ανέβει προηγουμένως στο λογαριασμό της στο facebook. Μα στο κινητό της υπήρχε ένα μήνυμα από εκείνον. Διαβάζοντάς το, σκέφτηκε πως οι ευχές του καλοκαιριού πάντα πραγματοποιούνται.