Ξέρεις κάτι; Έχω βαρεθεί τη συμπεριφορά σου. Είναι χειρότερη κι από γυναίκας με προεμμηνοριακό σύνδρομο, που μια ζεσταίνεται και μια κρυώνει, που τη μία θέλει γλυκό και την άλλη αλμυρό. Κάπως έτσι κι εσύ. Σκωτσέζικο ντουζ μου κάνεις. Μόνο που εδώ είναι Ελλάδα, φίλε μου, και προτιμώ τις ξεκάθαρες κουβέντες.
Δε το ξεκίνησα εγώ. Εσύ ζήτησες το τηλέφωνό μου. Το κινητό μου αναβόσβηνε συχνά με το όνομα σου στις ειδοποιήσεις, ενώ εσύ έψαχνες αφορμή να μιλήσουμε. Εσύ ήσουν που πρότεινες απανωτά ραντεβού, που με φιλούσες σαν να μην υπάρχει αύριο, που έκανες σχέδια για μας. Εγώ για ένα ήρεμο και χαλαρό ποτό ήρθα εκείνο το βράδυ και τσουπ, βρέθηκες μπροστά μου να μου χαμογελάς. Και την πάτησα. Γερά.
Όλα αυτά μέχρι πρότινος. Σαν κάτι ν’ άλλαξε τελευταία. Όχι από μεριάς μου, βέβαια. Από σένα. Με αποφεύγεις ή είναι η ιδέα μου; Τώρα αυξήθηκε η δουλειά και οι υποχρεώσεις σου; Κάτι μου κρύβεις, μα θα το ανακαλύψω.
Δεν είναι έντιμο αυτό που κάνεις. Αν δε με θες, πες το. Να μην ασχολούμαι κι εγώ. Να μη σπαταλάω όλη μου την ενέργεια σε εικασίες και φανταστικά γεγονότα. Δε γουστάρω να κοιτάω το τηλέφωνο συνεχώς μήπως μου έστειλες μήνυμα, ούτε να σέρνομαι για πάρτη σου. Δεν το έχω κάνει ποτέ για κανέναν και δεν νομίζω εσύ ν’ αποτελέσεις την εξαίρεση του κανόνα μου.
Ο άντρας άλλωστε, φαίνεται από τη συμπεριφορά. Αντρίκια λόγια λένε, την ξέρεις την έκφραση; Δε νομίζω. Αν την ήξερες, θα την εφάρμοζες και θα την τηρούσες. Διότι, ο άντρας δεν κρίνεται απ’ αυτό που κουβαλάει μέσα στο παντελόνι του, αλλά απ’ το κατά πόσο τιμάει το περιεχόμενο του. Κατάλαβες λιγάκι τι σου λέω;
Σταμάτα να λες ότι με θέλεις, ενώ έχουμε είκοσι μέρες να τα πούμε. Αν με ήθελες, θα ήσουν εδώ μαζί μου. Σταμάτα να μου λες ότι με σκέφτεσαι, ενώ τα μηνύματά σου έρχονται κάθε δυο μέρες. Σταμάτα να μου πουλάς παραμύθια, ενώ βλέπω την αλήθεια. Δε γουστάρω να στρουθοκαμηλίζω, γι’ αυτό πες μου τι τρέχει.
Μισόλογα και υπεκφυγές περνάνε σε άβγαλτα κοριτσάκια λυκείου. Εγώ δε μασάω, γι’ αυτό μίλα μου και πες μου την αλήθεια. Δε μας ταιριάζει και ηλικιακά αυτή η κατάσταση, ξέρεις. Η περίοδος των παιχνιδιών έχει περάσει προ πολλού.
Δε θα στα χώσω, το υπόσχομαι. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε και πολιτισμένοι. Τις κατινιές τις σιχαίνομαι, άρα μην φοβάσαι την αντίδρασή μου. Μ’ έκανες να σε ερωτευτώ για ποιον λόγο ακριβώς; Για διασκέδαση; Ενημερωτικά, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, πιο δημιουργικοί για να σκοτώσεις τον άπλετο ελεύθερο χρόνο σου. Τα συναισθήματα δεν είναι γιογιό, αγαπητέ μου.
Η ειλικρίνεια εξάλλου, πάντα μετράει θετικά. Αρκεί, βέβαια, να μη σου βγαίνει η ψυχή, για να την αποσπάσεις. Εσύ μου την έχεις βγάλει λιγάκι, για να είμαι ειλικρινής. Πες, λοιπόν, την αλήθεια. Να ξέρω, βρε παιδάκι μου, πού πατάω και πού βρίσκομαι. Την ανασφάλεια δεν την μπορώ. Με κάνει, να νιώθω μικρή και αδύναμη και δεν έχω μάθει έτσι. Δεν το αντέχει το πετσί μου.
Μην αναλογιστώ και τις ευκαιρίες, που χάνω. Διότι, όπως βλέπεις μετράω. Αν είναι και να μου κόβεις την τύχη και να μην είσαι ντόμπρος απέναντι μου, άσ’ το να πάει άσ’ το, που λέει και το άσμα.
Μη σκεφτείς, πως είμαι ερωτευμένη μαζί σου και θα με πληγώσεις. Ξέρεις, καλύτερα τώρα πριν δεθώ περισσότερο μαζί σου. Δεν μπορώ, αυτό το ράβε-ξήλωνε των σχέσεων. Τρυπάω τα δάχτυλα μου μαζί με την ψυχή μου. Με γερνάει μέσα μου.
Λοιπόν, ό,τι είναι να πεις, πες το. Βαρέθηκα να περιμένω. Μη φοβάσαι, δε θα με λυγίσεις. Άλλωστε, πραγματικά δυνατός είναι εκείνος που παρά τις ήττες, στάθηκε ακόμα πιο σταθερά στα πόδια του.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
