Κάποιοι άνθρωποι δε φεύγουν ποτέ απ’ τη ζωή κι απ’ το μυαλό σου. Σου τριβελίζουν το νου και ξεσηκώνουν τη σκέψη σου. Όσα χρόνια και να περάσουν, πάντα θα σημαίνουν κάτι, θα ξυπνάνε μνήμες, συναισθήματα, πάθη κι ερωτισμό.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που όταν τους συναντήσεις ξανά, μετά από καιρό, θα νιώθεις να υπάρχει ένας διάχυτος ερωτισμός στην ατμόσφαιρα. Εκείνος ο ηλεκτρισμός και η αμηχανία που υποδηλώνουν μύχια συναισθήματα και σκέψεις. Είτε είστε σε σχέση, είτε όχι, θα σε ταράζει εκείνο που νιώθεις. Θα σε μουδιάζει γλυκά και θα γαργαλάει τις σκέψεις σου.
Θυμάσαι εκείνον τον πρώτο σου έρωτα, που ακόμα τον σκέφτεσαι; Εκείνον τον συμμαθητή που τα είχατε πλατωνικά στο γυμνάσιο και τον συναντάς πού και πού στο δρόμο και τα λέτε; Θέλεις αυτά τα άτομα να τα αρπάξεις να τα φιλήσεις και να βρεθείτε κάπου πιο μοναχικά.
Δεν είναι έρωτας. Είναι απωθημένο. Έτσι κάνουν τα άτιμα. Επανέρχονται εκεί που δε τα περιμένεις και σε βασανίζουν όμορφα. Στο πέρασμα των χρόνων θα σ’ επισκεφτούν και θα σου βάλουν τη φιτιλιά ν’ αναθεωρήσεις τις προγενέστερες αποφάσεις σου. Θα σκεφτείς όλα εκείνα τα υποθετικά σενάρια, θα κάνεις μη ρεαλιστικά όνειρα και θα σκεφτείς το πώς θα ήσασταν αν ακόμα δεν το είχατε διαλύσει. Απωθημένα βασανιστικά, γλυκά και τρελά. Σε μαστιγώνουν αλλά παράλληλα κάνουν και την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή.
Μπορεί να πας για ένα καφέ μαζί του, απλά σαν φίλοι κι εσύ να νιώθεις σαν να είναι το πρώτο σας ραντεβού. Θα νιώθεις περίεργα, δε θα ‘σαι χαλαρός. Θα προσπαθήσεις να βρεις κάτι ευφάνταστο να πεις πέρα από τα τετριμμένα, να είσαι ενδιαφέρων, να κάνεις εντύπωση. Θα μουδιάσεις στα τυχαία αγγίγματα και θ’ αποφύγεις τα κατάματα κοιτάγματα. Θα είσαι τάχα αδιάφορος κι ας βράζεις μέσα σου.
Βράζεις και βρίζεις μαζί. Γιατί ακόμα κι αν εσύ δεν έχεις σχέση, μπορεί να έχει ο άλλος. Και δε δες να συζητήσεις μαζί του γι’ αυτό. Πρώτον, είναι αδιακρισία. Δεύτερον, θα σε στεναχωρήσει η απάντηση. Πόσο μάλιστα να εκτεθείς στα μάτια του άλλου. Καλός ο ερωτισμός, όμορφος, αλλά αν ο άλλος δεν έχει τα ίδια σχέδια στο μυαλό του; Απογοήτευση, λοιπόν, μόνο.
Και κάπως έτσι βολεύεσαι σ’ εκείνον και μόνο τον πασιφανή ερωτισμό. Σου αρκεί. Γιατί για να μην είστε μαζί, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Κάτι δε θα λειτούργησε καλά παλιά. Ίσως να είναι και καλύτερα έτσι. Κάποιες φορές το μυαλό πρέπει ν’ αρκείται στα νοερά του ταξίδια. Τα ταξίδια που σε παν αλλού, σ’ έναν ιδεατό κόσμο, χωρίς προβλήματα, μπερδέματα και ρουτινιάρικες μέρες. Πολλές φορές αυτά αποδεικνύονται και καλύτερα από μια πραγματικότητα μαζί με τον άλλον. Άλλωστε, πού ξέρεις πως ο άλλος είναι ο ιδανικός σύντροφος ζωής;
Έτσι είναι η ζωή. Άνθρωποι περνούν, αφήνουν τα χνάρια τους μέσα σου και φεύγουν. Φεύγουν για διάφορους λόγους. Ίσως η στιγμή, οι συγκυρίες, τα άστρα. Μπορεί όμως και να ξαναγυρίσουν. Κι όταν επιστρέψουν έρχονται και σκάνε σαν κομήτες. Κάνουν μια τρύπα μέσα σου που χάσκει κι εσύ την κοιτάς κι αναρωτιέσαι αν τότε έκανες λάθος.
Δεν υπάρχει χρόνος για πισωγυρίσματα. Τα πάντα τρέχουν και πάνε μόνο μπροστά. Δε γίνεται να κοιτάς πάντα πίσω. Πίσω κοιτάμε μόνο για να χαζέψουμε τα λάθη μας και απλά να μην τα επαναλάβουμε.
Επιμέλεια κειμένου Εύας Αροτσίδου: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
