Μην πυροβολείτε τον ισορροπημένο. Δεν είμαστε άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι ίδιοι.
Θυμάμαι εκείνη την μέρα που έβγαινα μαζί με τον Παναγιώτη απο την πολυκατοικία. «Κράτα μου το χέρι ζευγάρι είμαστε», μου είπε. Άλλαξα δέκα χρώματα, είδα πουλάκια γύρω μου και η πίεσή μου βάρεσε κόκκινο.
Ναι, άλλη γυναίκα θα πέταγε στα σύννεφα. Διότι οι γυναίκες ψοφάμε για τις εκδηλώσεις λατρείας. Ή μάλλον λατρεύουν. Προσωπικά, δεν ανήκω στην ίδια συνομοταξία.
Ανυπότακτη από μικρή, δεν κρατούσα το χέρι της μάνας μου ποτέ. Πόσο μάλλον να κρατήσω το χέρι κάποιου όσο μεγάλωνα. Κι όσο μεγάλωνα, τόσο το ανεξάρτητο και ανυπάκουο πνεύμα μου θέριεψε. Μαζί βέβαια με μια τζούρα εσωστρεφισμού. Ή για να είμαι ειλικρινής όχι τζούρα. Τόνους ολόκληρους.
Απεχθάνομαι να σαλιαρίζω στον δρόμο, ανατριχιάζω με όλα τα σε -ακι υποκοριστικά (αγαπουλάκι, καρδουλάκι, μικρουλάκι) και όχι δεν γουστάρω να κρατάω το χέρι κανενός λες και είμαστε αυτοκόλλητοι.
Μουντρούχα θα με πείτε και μονόχνοτη γυναικούλα που δεν έχει ερωτευτεί. Λάθος και συγνώμη κιόλας που σαςτο λέω κατάμουτρα. Και ερωτεύτηκα παράφορα και αγάπησα άνευ όρων και έχω βιώσει απόλυτα συναισθήματα.
Απλά δεν είμαι εκδηλωτική με τον σύντροφό μου. Εκδηλωτική το τονίζω. Όχι ανέραστη.
Το παραδέχομαι.
Νιώθω ανυπόφορη αμηχανία να με βλέπουν να κάνω γλύκες στον καλό μου σε κοινή θέα. Δεν τρελαίνομαι να δίνω στον κόσμο τροφή για σκέψη για τη σχέση μου. Ναι, ο κόσμος πάντα κουτσομπολεύει το ξέρω. Ας μην του δίνω και μια αφορμή παραπάνω.
Ασε που βγαίνω να περάσω καλά. Αν ήθελα γούτσου γούτσου θα καθόμουν σπιτάκι μου να χαριεντιστώ με την ησυχία μου. Και δεν θα είχα και τα βλέμματα της κάθε πικραμένης να με κοιτάει και να μοιρολογεί που εκείνη είναι ακόμα single. Κάτι κάνεις λάθος κοπελιά μάλλον, να το κοιτάξεις.
Αναλογιστείτε μια στιγμή πόσα περιττά πράγματα κάνετε κάθε μέρα. Καλύτερα πόσες επιβεβαιώσεις δίνετε σε κόσμο γύρω σας για πράγματα που ακόμα και χωρίς αυτές ισχύουν. Σπαταλάτε κάθε μέρα πολύτιμα λεπτά να πείσετε την μαμά σας οτι είστε καλό κορίτσι και την πεθερά σας οτι είστε υπόδειγμα νοικοκυράς. Αυτό φαίνεται.
Ομοίως και στον έρωτα.
Μην πυροβολείτε όμως τον ισορροπημένο. Προς Θεού δεν είπα να μην λες στον άνθρωπό σου ότι τον αγαπάς ή να μην τον παίρνεις αγκαλιά. Λέω για αυτές τις σπαστικές συνήθειες να ανταλλάσσεις άπειρα μηνύματα μέσα στην μέρα και τις υπερβολές, απλά για να του επιβεβαιώσεις οτι τον έχεις κορόνα στο κεφάλι σου.
Φτάνει μπουκώσαμε. Ο πληθωρισμός ρίχνει την αξία, ξέρετε. Ποσότητα και ποιότητα αιώνες τώρα φιλονικούν αφού εξ’ ορισμού είναι ασυμβίβαστες.
Αλίμονο αν οι σχέσεις στηρίζονταν σε τέτοιες επιφανειακές και ανούσιες εκδηλώσεις. Χωρισμένοι και μαγκούφηδες θα ‘μασταν όλοι. Στανταράκι.
Ο έρωτας, η αγάπη, η ίδια η σχέση, είναι παιχνίδι που απαιτεί βαθιά σκέψη. Δεν είναι ριξιά στην ρουλέτα με μόνο είκοσι ευρώ στην τσέπη κι αν χάσεις πετάς και ένα «τι είχαμε τι χάσαμε my friend». Είναι black jack. Θέλει ουσία.
Και η ουσία στην σχέση αποκτιέται μέσα από το πραγματικό ενδιαφέρον. Να είσαι εκεί δίπλα του όταν σε χρειάζεται, να τον στηρίζεις και σε νηνεμία αλλά και στις φουσκοθαλασσιές, να τον κοιτάς και να βλέπει στα μάτια σου την αγάπη.
Να το νιώθει κι ας μην το βγάζεις σε πλακάτ στο Σύνταγμα.
Στις πράξεις δηλώνεται η αγάπη. Οχι στα λόγια. Από λόγια μπουχτίσαμε. Κι ακόμα κι αν είσαι στρείδι σαν εμένα ή στριμμένο άντερο για μερικούς, αν έχεις αποδείξει με γεγονότα τα αισθήματά σου, τότε τα λόγια ωχριούν. Και κανείς δεν πάει τις ξεφτισμένες κουβέντες που θυμίζουν προηγούμενες αποτυχημένες σχέσεις.
Μην πυροβολείτε τον ισορροπημένο, ούτε τον ταπεινό.
Πολλοί λατρεύετε να επιδεικνύετε τα υπάρχοντά σας. Από το μαλλί, την τσάντα, το αυτοκίνητο και τελικά τη σχέση τους. Λυπάμαι, αλλά έχετε το σύνδρομο του σκύλου. Οριοθετείτε την περιοχή σας στους γύρω σας.
Εδώ τα χάδια και τα δημόσια γλωσσόφιλα, αντικαθιστούν απλά το κατούρημα.
Ο έρωτας δεν ακολουθεί κανόνες, άλλωστε. Ο καθένας έχει τον τρόπο του να τον δείχνει, να τον βιώνει και να τον μοιράζεται. Πόσο βαρετό θα ήταν να είμαστε όλοι ίδιοι;
Για αυτό σας λέω. Μην πυροβολείτε τον ισορροπημένο.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
