Είναι ο έρωτας το πιο μεθυστικό συναίσθημα που σε παρασέρνει;
Οι άνθρωποι μπροστά στον έρωτα ξεγυμνώνονται. Αποκαλύπτουν την ψυχή τους, αφήνοντας στην άκρη την όποια συστολή ή αναδίπλωση και γίνονται ανοιχτό βιβλίο στον άνθρωπό τους. Αυτή είναι και η ουσία του έρωτα. Να δίνεσαι ολοκληρωτικά, άνευ όρων και διαπραγματεύσεων. Δεν έχει χώρο για αλισβερίσι και εμπορικές συμφωνίες.
Ανοίγεσαι, δίνεις και δίνεσαι, χαρίζεις και χαρίζεσαι. Όρκοι του τύπου ποτέ ξανά ολοκληρωτικά στον έρωτα, καταπατούνται στο λεπτό μόνο με ένα βλέμμα του άλλου. Οχυρά ανατινάσσονται και άμυνες αποδεκατίζονται. Το κάστρο είναι ελεύθερο για πολιορκία.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που τους αγαπά κανείς λίγο παραπάνω. Δεν κρατάνε τίποτα για τον εαυτό τους. Αφήνονται στο συναίσθημα σαν φτερό στον άνεμο κι όπου βγει. Δεν έχει σημασία πού θα τελειώσει αυτή η τρελή πορεία, μόνο φτάνει να το ζήσουν.
Είναι ίσως μια δήλωση μετάνοιας προς όλους εκείνους τους έρωτες, στους οποίους δεν αφέθηκαν και το μετάνιωσαν. Σενάρια για το γνωστό τι θα γινόταν τελικά αν, παίζουν στο μυαλό και προσπαθώντας να ξορκίσουν τύψεις και φαντάσματα γίνονται ολοκληρωτικά δοτικοί. «Θα το ζήσω και θα θα αφεθώ απόλυτα» μονολογούν και γίνονται έρμαια της συναισθηματικής τους κατάστασης.
Να κρατάτε στη ζωή σας τέτοια άτομα. Μπορεί να τους παρομοιάσει κανείς με tabula rasa και είναι έτοιμοι να ζωγραφίσουν μαζί σας τον πίνακα του έρωτα με τα πιο όμορφα χρώματα. Αρπάξτε τη κιμωλία από τα χέρια τους.
Είναι ακόμα πολλές φορές και θέμα χαρακτήρα. Άλλοι στον έρωτα κρατάνε πισινή και άλλοι χορεύουν μαγεμένοι στο ρυθμό του. Δεν έχει όμως νόημα αν δεν το ζεις. Η αυστηρότητα και η σοβαρότητα είναι μόνο για τους στενούς τέσσερις τοίχους του γραφείου. Εξαντλήστε τις εκεί.
Εσείς που δεν το υιοθετείτε σαν συμπεριφορά, μπορεί να φοβάστε να φάτε τα μούτρα σας και οκ είναι λογικό. Κανείς δε θέλει ούτε να πληγώνεται, ούτε να υποφέρει. Είναι όμως άδικο ως προς το συναίσθημα, να το μειώνετε μόνο και μόνο από φόβο. Όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται, λέει μια λαϊκή ρήση που κρύβει μεγάλη ουσία και νόημα.
Κι εκείνοι που τα δίνουν όλα στον έρωτα, ίσως έχουν πληγωθεί. Μπορεί να είναι ένας τρόπος για να μειώσουν τις πιθανότητες να βιώσουν ξανά τη απόρριψη και το πόνο. Θέλουν να είναι εντάξει με τον εαυτό τους, πως προσπάθησαν όσο περισσότερο μπορούσαν και άνοιξαν τη ψυχή τους σε αυτόν που βρίσκεται απέναντί τους. Δε λογαριάζουν τον κίνδυνο που κρύβει η στάση τους. Ο ερωτευμένος μπορεί να γίνει εύκολα αντικείμενο εκμετάλλευσης, χωρίς μάλιστα και να το καταλάβει μέσα στην θολούρα του. Μπορεί να γίνει ένα εργαλείο, απλά για να περάσει κάποιος την ώρα του, να ξεπεράσει τη προηγούμενη σχέση του ή και ακόμα να τον περιφέρει ως τρόπαιο στην παρέα του.
Δεν τα φοβούνται όμως αυτά. Το παν είναι να αφήσουν το συναίσθημα να τους κυκλώσει. Ζουν την εξιδανικευμένη μορφή του έρωτα. Εκείνη τη ρομαντική, την αθώα, που μελανά χρώματα δε γνωρίζει.
Ναι, μπορεί και να ακούγεται λίγο δραματικό ή μελό. Μπορεί. Ο έρωτας όμως έχει στην φύση του λίγο μελοδραματισμό. Έχει συναίσθημα, πόνο, αγωνία, καρδιοχτύπι. Ό,τι επικαλείται τη σκέψη για να γίνει πράξη, κάπου στερείται έρωτος.
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αροτσίδου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
