Είναι εκείνα τα χρόνια τα πρώτα στη μνήμη μας. Τα θυμόμαστε ίσως με λίγη νοσταλγία, με λίγο δισταγμό και λίγη κούραση. Είναι εκείνα τα μαθητικά τα χρόνια. Ποιος δεν τα ανακαλεί στη μνήμη του, ποιος δε θυμάται τις ώρες ατελείωτου διαβάσματος κι άγχους, τις φιλίες και τις εκδρομές;
Όλοι έχουμε τέτοιες αναμνήσεις. Όλοι συζητάμε με τους παλιούς μας συμμαθητές εκείνες τις αλησμόνητες πλάκες στους καθηγητές, τους σχολικούς έρωτες και τα σκονάκια που κάναμε. Είναι μέρος μας αυτές οι μνήμες, μας καθόρισαν και μας έπλασαν στην παιδική ηλικία.
Όλοι λένε πως μεγαλώνοντας αυτά τα χρόνια θα σου λείψουν. Πως θα λησμονήσεις εκείνες τις εποχές της ανεμελιάς μακρυά από προβλήματα κι υποχρεώσεις. Σου τονίζουν πως μεγαλώνοντας θα έχεις ένα σωρό προβλήματα και πως αυτά που περνάς τώρα είναι ελάχιστα μπροστά στα μελλοντικά σου πρέπει.
Βλακείες. Σε κανέναν δεν έλειψαν τελικά. Ούτε μια μέρα, ούτε μια στιγμή. Κανένας δεν αναπολεί εκείνες τις μέρες, που ήσουν όλη μέρα μέσα σ’ ένα πανικό. Σχολείο, φροντιστήριο, ξένες γλώσσες, κολυμβητήριο, μπαλέτο και διάβασμα. Τι να σου λείψει ακριβώς; Που ζούσες σε μια μέρα δέκα ακριβώς μαζί κι η ζωή σου ήταν ένα ατελείωτο τρεχαλητό και δε ζούσες τίποτα;
Το μόνο που έκανες ήταν να πέφτεις κατάκοπος στο κρεβάτι κι ευχόσουν η επόμενη μέρα να μην είναι τόσο εξαντλητική. Δε ζούσες. Απλώς ήσουν σ’ ένα ατελείωτο κύκλο υποχρεώσεων. Υποχρεώσεις που δε τις διάλεξες εσύ. Που κάποιοι άλλοι φρόντισαν να σε φορτώσουν μ’ ένα σωρό πράγματα, που δεν πολυγούσταρες.
Τις έκανες συνήθως με το ζόρι. Μονολογούσες από μέσα σου πως όταν μεγαλώσεις θα είσαι ανεξάρτητος και δε θα κάνεις τίποτα, που δε σε γεμίζει. Θα ζεις για πάρτη σου. Ονειρευόσουν τον εαυτό σου με μια τέλεια δουλειά, που θα σου έφερνε χρόνο και χρήμα να τα ξοδεύεις σε απολαύσεις, εκείνες τις απολαύσεις που τόσο στερήθηκες μικρός.
Διότι πέρα απ’ το διάβασμα, δε σε άφηναν να κάνεις και πολλά. Έδινες μάχη να κάτσεις μια ώρα παραπάνω στο πάρτι των συμμαθητών σου, να πας μέχρι την πλατεία και να πιεις αργότερα έναν καφέ μετά το σχολείο στο Λύκειο. Ποιος δεν έχει δώσει τέτοιους ομηρικούς καυγάδες και ποιος δεν έχει προστρέξει στον πιο ελαστικό του γονιό για λίγη εύνοια παραπάνω;
Μια-δυο διασκεδάσεις είχες κι αυτές για να τις κάνεις σου έβγαιναν απ’ τη μύτη και ξινές. Για ποια αξέχαστα χρόνια μιλάμε λοιπόν; Μην αναλογιστούμε το άγχος. Ένα άγχος που σου μετέφεραν οι γονείς σου για να επιτύχεις σε όλα. Να έχεις καλύτερους βαθμούς απ’ το γιο της γειτόνισσας, να βγάλεις άριστα, να πάρεις έπαινο, να πάρεις το μετάλλιο σε ‘κείνους τους αγώνες.
Κι αργότερα να βγάλεις το βαθμό που απαιτείτο για τη σχολή εκείνη, που σου υπέδειξαν κι ήθελαν οι γονείς σου, γιατί αν περνούσες σε ΤΕΙ ή γινόσουν κομμωτής για παράδειγμα θα ήσουν ένα τίποτα. Λες κι η ποιότητα του ανθρώπου εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνο το πτυχίο, που τελικά το κρέμασες στον τοίχο του παιδικού σου δωματίου.
Δύσκολα τα σχολικά χρόνια. Ωστόσο, όλες οι ηλικίες έχουν τις δυσκολίες τους. Ναι, τότε είχε διάφορα, μικρά πράγματα να αντιμετωπίσεις. Σχολεία κι εξωσχολικές δραστηριότητες σου ρουφούσαν όλη την ενέργεια.
Σήμερα όμως που μεγάλωσες δεν έχεις άλλα ζητήματα να λύσεις; Δεν παλεύεις κάθε μέρα να επιβιώσεις σ’ έναν κόσμο διόλου εύκολο; Δε συναντάς κάθε μέρα εμπόδια κι έννοιες; Για σκέψου το.
Επιμέλεια κειμένου Εύας Αροτσίδου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
