«Το να περπατάς με ένα φίλο στο σκοτάδι, είναι καλύτερο από το να περπατά κανείς μόνος στο φως» είπε μια Αμερικανίδα συγγραφέας. Η ολοκλήρωση που σου προσφέρουν είναι ικανή κι επαρκής να αντιμετωπίσει ακόμα και την πιο θολή κατάσταση.
Δεν είναι όμως, όλοι οι άνθρωποι εξίσου τυχεροί. Δεν πέτυχαν στο δρόμο τους το θησαυρό που ονομάζεται φιλία. Όλοι έχουν στο μυαλό τους τον ιδανικό φίλο. Τα ιδανικά ωστόσο παραμένουν και πολλές φορές ιδεατά. Έτσι, οι άνθρωποι καταλήγουν συχνά-πυκνά να καταριούνται την τύχη τους, που ο φίλος δεν αποδείχτηκε το δέκα το καλό. Απαριθμούν τα αρνητικά τους εξοστρακίζοντας κάθε τυχόν προτέρημα στο πυρ το εξώτερον.
Τι κάνει όμως ένα φίλο μη αποδεκτό; Ποιά χαρακτηριστικά του, τον κάνουν απωθητικό και ανίκανο να σταθεί στο ύψος της περίστασης;
Ο φίλος που δε σε ακούει είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει αντικειμενικά. Είναι εκείνος που είτε είναι προσγειωμένος στο δικό του πλανήτη, είτε δε σου δίνει σημασία. Να καίγεσαι να μοιραστείς τα νέα σου, να αποζητάς μια συμβουλή κι εκείνος να αγοράζει αγρόν. Τον κουτουλάς ή δεν τον κουτουλάς, λοιπόν;
Αυτό βέβαια πάει πακετάκι με έναν υπέρμετρο εγωισμό και εγωκεντρισμό. Δεν πάει να καταστρέφεται το σύμπαν όλο, εκείνος θα επικεντρωθεί στη δική του δύσκολη μέρα και γιατί η γκόμενα δεν τον αποκάλεσε αγάπη μου αλλά με το όνομά του. Καρφάκι δεν του καίγεται, γιατί ο εαυτούλης του είναι το μόνιμο θέμα συζήτησης. Ήμαρτον φίλε μου, δε γυρίζει όλος ο κόσμος γύρω απ’ το μικρό σου είναι.
Παράλληλα δεν εκτιμάνε τον άλλον. Επειδή ακριβώς είναι υπερ-εγωιστές, θεωρούν τους φίλους δεδομένους. Με τον τεράστιο αυτοθαυμασμό τους θεωρούν πως είναι οι cool τύποι που όλοι θέλουν για παρέα και θα τους δεχτούν όπως και να έχει. Θεωρούν τους υπόλοιπους υποδεέστερης σημασίας άτομα. Δεν αντιλαμβάνονται όμως πως έτσι ξενερώνουν τους άλλους. Δεν είστε θεοί για να σας λατρεύουν όλοι, κατεβείτε από τα σύννεφα.
Η εκτίμηση άλλωστε είναι κάτι που κερδίζεται με χρόνο και με κόπο. Οι εν λόγω ανεπιθύμητοι φίλοι δε χαλαλίζουν στιγμές για σένα. Ποτέ δε θα αφιερώσουν τον εαυτό τους· είπαμε άλλωστε έχουν τον δικό τους να προσέξουν και να φροντίσουν. Καμία προσπάθεια δε θα γίνει από μεριάς τους να σου συμπαρασταθούν και να σε βοηθήσουν και επομένως δε θα σου δώσουν την ευκαιρία να τους εκτιμήσεις.
Πόσο μάλλον πώς να εκτιμήσεις κάποιον με λατρεμένη του συνήθεια το κουτσομπολιό; Είναι πάγια τακτική τους να σχολιάζουν τον κόσμο που τους περιβάλλει. Δεν αφήνουν λέξη και πράξη να πέσει κάτω. Ποιος θα ήθελε ένα τέτοιο φίλο; Ρητορικό είναι το ερώτημα.
Όταν η πάστα του άλλου είναι τέτοια, το σίγουρο είναι πως κι εσύ δε θα ξεφύγεις από τα νύχια του και από το μελιστάλαχτο στοματάκι του. Τι να τον κάνεις ένα τέτοιο φίλο; Να τον έχεις να τον χαίρεσαι; Ούτε καν.
Πώς να τον εμπιστευτείς; Η πραγματική φιλία οφείλει να βασίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη. Να ξέρεις πως τα μυστικά σου είναι ασφαλή. Να έχεις ένα άτομο να εκμυστηρευτείς τα πιο μύχια συναισθήματα και σκέψεις, χωρίς να έχεις το φόβο μη διαρρεύσουν στην εφημερίδα της γειτονιάς.
Φίλοι λοιπόν. Άλλοι είναι γεννημένοι για να έχουν και άλλοι να μένουν μόνοι τους. Οι δεύτεροι είναι σίγουρο πως χάνουν τα καλύτερα πράγματα και τις πιο υπέροχες εμπειρίες.
Οι φίλοι είναι ότι πιο ωραίο μπορείς να συναντήσεις στην ζωή σου. Σκέψου αν αξίζει να τους χάσεις για μια λάθος συμπεριφορά, για ένα εγωισμό ή απλώς από ένα χαζό καπρίτσιο.
Γίνε ο φίλος που θα ήθελες να έχεις. Τότε θα καταλάβεις τι κάνεις λάθος και τι μπορείς να διορθώσεις στη συμπεριφορά σου. Η μοναξιά δεν ταιριάζει σε κανέναν.
Ένα ευχαριστώ και στους δικούς μου φίλους που υπάρχουν στην ζωή μου. Σας αγαπώ.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
