Εκείνοι που κρατούν σημειώσεις όπου σταθούν κι όπου βρεθούν

Από παιδιά μας μαθαίνουν να κρατάμε σημειώσεις. Στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη ζωή μας, μην τυχόν και ξεχάσουμε κάτι σπουδαίο και σημαντικό. Λες και θα χαθεί ο κόσμος. Χαρτιά, post it, τετράδια ολόκληρα έχουν κατασπαταληθεί κι άπειρα μικρά χαρτάκια υπάρχουν τριγύρω από γραφεία, κολλημένα στο ψυγείο, ξεχασμένα μέσα σε μπουφάν ενίοτε και πλυμένα στο πλυντήριο.

Εντάξει φυσιολογικό, θα πεις. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι οι άλλοι τύποι οι τρελαμένοι με τις σημειώσεις. Θα τις γράψουν όπου βρουν, αρκεί να τις κρατήσουν. Σε χαρτοπετσέτες, σε λογαριασμούς, στο χέρι τους. Δε θα ντραπούν. Σαφώς και θα έχουν πάντα στιλό στην τσέπη τους. Κι αν δεν έχουν θα κάνουν τον κόσμο ανάστα ο Κύριος για να βρουν.

Πνεύματα οργανωτικά. Πνεύματα ανήσυχα. Το μυαλό τους δουλεύει σε μεγαλύτερες στροφές. Δε θέλουν να χάσουν εκείνο το όνειρο που είδαν και που κάποια στιγμή μπορεί να γίνει ταινία, εκείνη την ιδέα για άρθρο που τους κατέβηκε σε άκυρη χρονική στιγμή, εκείνο το τραγούδι που έπαιζε στο ραδιόφωνο και θέλουν να το ακούσουν ξανά αργότερα.

Καθότι λίγο ξεχασιάρηδες, οι σημειώσεις σε κάθε είδους χαρτί έχει γίνει πλέον η αγαπημένη τους συνήθεια. Θα αρπάξουν με τη μία εκείνη την απόδειξη που βρέθηκε μπροστά τους και θα σημειώσουν εκείνο που θέλουν. Μάλιστα αρέσκονται να αγοράζουν μπλοκ σημειώσεων, χαρτάκια, στιλό κάθε είδους. Διότι είναι το φετίχ τους. Ασχέτως αν δεν τα χρησιμοποιήσουν, καθώς όταν θέλουν να σημειώσουν κάτι δεν περιμένουν να βρουν το μπλοκάκι τους.

Τα σπίτια τους βρίθουν από χαρτούρα. Στοιβαγμένη συνήθως ατημέλητα σε γραφεία, κάτω απ’ το τραπεζάκι του σαλονιού, άλλα κολλημένα στο ψυγείο, δε γίνεται να περάσει απαρατήρητη. Κι αν μάλιστα κάνεις το λάθος να μετακινήσεις κάποιο από αυτά τα χαρτιά, παίζεις τη ζωή σου κορόνα-γράμματα. Είναι ιερά πράγματα. Είναι δικά τους δημιουργήματα κι όπως ο καλλιτέχνης έχει μόνο αυτός το δικαίωμα να αγγίζει το έργο του, έτσι κι αυτοί δεν επιθυμούν καμία επαφή τρίτων με τα δημιουργήματά τους.

Τους αγαπάμε αυτούς τους μυστήριους τύπους. Το να γράφεις έστω και τις υποχρεώσεις της επομένης είναι κατά τι αγχολυτικό. Βγάζουν απ’ το μυαλό τους όλα εκείνα που τους παιδεύουν και τους ζορίζουν και τα αποτυπώνουν στο χαρτί. Και πλέον το βάρος τους ανήκει σε εκείνο. Πόσο μάλλον αυτό ισχύει για τις σκέψεις, τις ιδέες, τα εσώψυχά τους. Στο χαρτί αποτυπώνουμε, άλλωστε, ένα κομμάτι του μυαλού και του εαυτού μας. Κι αν η εξωτερίκευση αυτών δε συνιστά πράξη ανθρώπου με ευαισθησία κι ανώτερο πνεύμα, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι.

Εξάλλου, η γραφή έχει ένα συμβολικό χαρακτήρα καθώς μεγαλώνει ο άνθρωπος. Σε γυρνάει πίσω στη σχολική σου ηλικία, που ακόμα κι αν δε σου άρεσε το διάβασμα, έβγαζες με ευλάβεια τα μολύβια και τις γόμες σου, άνοιγες προσεκτικά το τετράδιο, ανάσαινες τη μυρωδιά του χαρτιού και προσπαθούσες να κάνεις τα καλύτερά σου γράμματα. Ίσως τελικά είναι αυτή η χαμένη αθωότητα, που αναζητά κανείς γράφοντας, εκείνη η αίσθηση ευθύνης και χαράς που σου δημιουργούσε το να γράψεις κάτι με τα δικά σου γράμματα.

Κι αν δεν το έχει αισθανθεί κανείς αυτό ως παιδί! Κάποιοι απλά σθεναρά αντιστέκονται και μεγαλώνοντας αγαπούν ακόμα αυτήν την ιεροτελεστία του γραψίματος. Και τώρα νομίζω τους αγαπώ λίγο παραπάνω.