Έχει μια δόση ίντριγκας και αλλαγής το καλοκαίρι. Όλα είναι διαφορετικά. Σε βγάζει από τις τετριμμένες συνήθειες του χειμώνα. Η διάθεση φτάνει στο ζενίθ της, ο ήλιος σε χαϊδεύει, η μέρα μεγαλώνει και κάνει τη νύχτα πιο ελκυστική. Σε απελευθερώνει από τους τέσσερις τοίχους του σαλονιού σου ή του εκάστοτε μαγαζιού και μπαρ.
Το σκηνικό εξελίσσεται κάπου εκεί έξω. Σε βεράντες με λουλούδια και μυρωδιά σιτρονέλας, σε ταράτσες με θέα ή και χωρίς, σε αυλές κατάφυτες, σε πλατείες πολύβουες, σε πεζοδρόμια καθισμένοι στα σκαλάκια του ηλεκτρικού με το εφεδρικό τσίπουρο, που υπάρχει πάντα στη τσάντα για ώρα ανάγκης. Σε μαγαζιά ανοιχτά, που αναπνέεις καθαρό αέρα και μυρίζεις καλοκαίρι. Σε κάμπινγκ και παραλίες με τη νοτισμένη άμμο να σε δροσίζει και τη μυρωδιά της θάλασσας να σε γαργαλά. Σε συναυλίες που χορεύεις με τον διπλανό σου και που μοιράζεστε τις μπίρες κι ας μην ξέρεις ούτε το όνομά του. Όλα αυτά πάντα κάτω από τα αστέρια. Τα χαζεύεις και νιώθεις αγαλλίαση. Νιώθεις πως θα τα αγγίξεις και από μέσα σου εύχεσαι να δεις κανένα πεφταστέρι, για να κάνεις ευχή.
Είναι άτιμος συνδυασμός το καλοκαίρι με τ’ άστρα. Σε ξεμυαλίζουν. Δε θες να γυρίσεις στο σπίτι. Θες να μείνεις εκεί για πάντα. Μακριά από υπολογιστή, deadlines, κλειστά δωμάτια, τηλεόραση και facebook. Τίποτα από αυτά δε σου προσφέρει αυτή την απόλυτη χαλάρωση, τίποτα από αυτά δε σε γεμίζει. Θες να είσαι εκεί έξω. Όπου και να είναι το εκεί. Με τους φίλους σου, με τους δικούς σου ανθρώπους, μ’ εκείνους που είσαι απλά και μόνο ο εαυτός σου. Με όλους εκείνους που περνάς καλά, γελάς με τη ψυχή σου, που τους αγκαλιάζεις και σε αγκαλιάζουν σφιχτά και που εκμυστηρεύεσαι από απόκρυφα μυστικά μέχρι το πιο τρελό σου όνειρο.
Με μουσικό χαλί αγαπημένα κομμάτια, σιγοτραγουδούν όλοι. Στίχοι από τραγούδια ξεχασμένα έρχονται στο μυαλό, σου θυμίζουν καταστάσεις, σε λυτρώνουν και σε αποφορτίζουν. Μπορεί με μια κιθάρα να γίνει όλο το μαγαζί μια παρέα. Μια παρέα που την ενώνει κάτι μοναδικό. Η μέθεξη της στιγμής και η έκσταση. Και δεν υπάρχει πιο ωραίο από αυτό, να υπάρχει απόλυτη ταύτιση.
Έχουν αυτές οι καλοκαιρινές μαζώξεις κάποια μορφή μυσταγωγίας. Εκεί στα μπαλκόνια και τις αυλές λέγονται οι μεγάλες αλήθειες. Με εφόδια τσιγάρα και ποτό, χαλαρώνεις, διώχνεις την ένταση και με ένα μαγικό τρόπο, απενοχοποιείσαι από όλα αυτά που σε βαραίνουν.
Είναι όμορφα τα καλοκαιρινά βράδια. Σε κάνουν να ελπίζεις. Είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που στο δημιουργεί. Κάνεις όνειρα, σχεδιάζεις διακοπές ή είσαι ήδη εκεί. Νιώθεις πως τίποτα δεν μπορεί, να σου χαλάσει τα σχέδια. Το καλοκαίρι σου ανήκει και θες να το ζήσεις μοναδικά και έντονα. Να νιώσεις την αλμύρα στο δέρμα σου και στα φιλιά που ανταλλάσσεις. Να πεις «σ’ αγαπώ» κι ας ξέρεις, πως είναι με ημερομηνία λήξης. Να νιώσεις και να δώσεις χωρίς φειδώ και μέτρο. Γιατί για ένα γαμημένο συναίσθημα ζει ο άνθρωπος κι ας είναι και λάθος κι άκαιρο κι βραχυπρόθεσμο. Αν δε νιώσεις άλλωστε, τι θα έχεις, να θυμάσαι;
Ζήσε λοιπόν, τα καλοκαιρινά βράδια και πρωινά όσο καλύτερα μπορείς. Ζήσε τα για να έχεις να θυμάσαι, να ξανανιώνεις και να τα προσδοκάς. Για να μπορείς ν’ απελευθερώνεσαι, να πετάς μακριά και να ονειρεύεσαι.
Για κάτι τέτοιες στιγμές άλλωστε, αξίζει να ζει κανείς.
Eπιμέλεια Κειμένου Εύας Αροτσίδου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
