Η γάτα μας είναι το ψυχοφάρμακό μας

Ήταν πριν μερικά χρόνια. Ήταν αυτή η μοναξιά που σε πλακώνει στο σπίτι, όταν γυρνάς απ’ τη δουλειά σ’ ένα άδειο σπίτι.  Πόσο μάλλον εκείνη η απογοήτευση απ’ τους ανθρώπους, που σε κάνει να στρέφεσαι όλο και περισσότερο στα ζώα. Ας το χαρακτηρίσουμε σαν μια μορφή ελαφριάς κατάθλιψης, από εκείνες που δε σε στέλνουν αφενός στην πολυθρόνα του ψυχαναλυτή, αφετέρου σε γεμίζουν μαυρίλα και καταχνιά.

Η απόφαση δεν άργησε να έρθει φυσικά. Πώς ν’ αντισταθείς άλλωστε σε εκείνα τα δυο μάτια, που σε κοιτάζουν ικετευτικά να έρθουν μαζί σου; Που σε κοιτάνε και σου υπόσχονται αιώνια αγάπη, πίστη και αφοσίωση; Εκείνο το πλασματάκι που νιαουρίζει ανελλιπώς κι έρχεται και στρογγυλοκάθεται πάνω σου και ξαφνικά εξαφανίζονται όλα, γίνεται το ψυχοφάρμακό σου.

Οι γάτες μας αυτό είναι. Είναι το μαγικό μας φίλτρο σε όλα τα δύσκολα. Θα επιστρέψεις σπίτι κατάκοπος και θα σε περιμένει στην είσοδο, προσπαθώντας ν’ ανέβει πάνω σου για αγκαλιές. Κι εκεί που έβριζες θεούς και δαίμονες, χαμογελάς. Θα έρθει να βολευτεί πάνω σου στην πιο άβολη για σένα θέση και θα γουργουρίζει. Το καλύτερο φάρμακο ever. Το λεν κι οι επιστήμονες. Επιδρά τόσο θετικά στην ψυχολογία μας και στην υγεία μας που διώχνει άγχος, στενοχώριες και τονώνει τη λειτουργία της καρδιάς.

Είναι αστείες οι γάτες μας, τα μικρά μας κλοουνάκια. Θα κάνουν το spiderman στις σίτες, θα μαγκώσουν στην κουρτίνα χωρίς να μπορούν να φύγουν, θα τις βρεις σκαρφαλωμένες στα πιο απίστευτα μέρη να σε κοιτάνε, θα κυνηγάνε κάθε λογής έντομο και θα στο φέρνουν ως δώρο ευγνωμοσύνης. Δε γίνεται να μη σου φτιάξουν το κέφι.

Πολύ περισσότερο στον ύπνο. Κάποτε έλεγα δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθώ με κάποιο ζωάκι στο κρεβάτι μου. Μάλιστα, όταν το έβλεπα, δεν ήταν και το καλύτερό μου, το παραδέχομαι. Παραδέχομαι επίσης πόσο μεγάλο λάθος έκανα. Τώρα πλέον, αν δεν είναι στο κρεβάτι, την φωνάζω να έρθει, κι αν δεν έρθει πάω την σηκώνω και την βάζω δίπλα μου να κοιμηθεί.

Θα σε στριμώξει τόσο, που θα κοιμηθείς στη γωνία. Θα χωθεί στην αγκαλιά σου και θα αφεθεί. Θα σε ξυπνήσει το πρωί με κουτουλιές και τριψίματα στο πρόσωπο. Θέλει να σου δείξει την αγάπη της κι εσύ κοιμάσαι. Ξύπνα τώρα. Ακόμη κι ο Αϊνστάιν έλεγε πως ο χρόνος που ξοδεύουμε με τις γάτες δεν είναι ποτέ χαμένος χρόνος.

Είναι τόσο χαριτωμένα πλάσματα, όταν κοιμούνται. Κοιμούνται γαλήνια και ήρεμα. Γιατί ο άνθρωπός τους είναι δίπλα τους και δε χρειάζονται τίποτα και κανέναν άλλον. Δε θα ήταν ωραίο να συμβαίνει και με τους ανθρώπους αυτό;

Γι’ αυτό οι γάτες μας είναι το ελιξήριο μας. Μας αγαπάνε άνευ όρων, δε μας κρίνουν, δε μας κοροϊδεύουν, δε μας βαράνε πισώπλατες μαχαιριές. Χαίρονται με τη χαρά μας, στενoχωριούνται όταν είμαστε χάλια, μας κρατάνε παρέα στον καναπέ όταν είμαστε άρρωστοι. Είναι δίπλα μας στα καλά, αλλά και στα άσχημά μας. Δε θα σου πουν «δεν μπορώ τώρα».

Αντιθέτως, θα είναι πάντα πρόθυμες για να σ’ ακούσουν, κι ας μην τα καταλαβαίνουν όλα, να σε φιλήσουν και να τηρήσουν σιγή ως ένδειξη συμπαράστασης. Αγγελάκια με τρίχες θα τις έλεγα. Όχι κατοικίδια, όχι ζωάκια, αλλά οικογένεια. Κι όταν φεύγουν πενθείς σαν να έφυγε κάποιος δικός σου.

Σήμερα στο τραπέζι βάλαμε να φάμε και μας κοιτούσε παραπονιάρικα. Προστέθηκε και το δικό της πιάτο κι έτρωγε δίπλα μας. Και η οικογένεια μας ήταν πλήρης. Αισθάνθηκα χαρά, αγάπη κι ευτυχία. Το ίδιο κι εκείνη. Κι αν αυτά τα συναισθήματα, που σου δίνει ένα ζώο -γιατί όλα τα ζωάκια είναι αξιαγάπητα και αξίζουν το σεβασμό μας- δεν είναι το καλύτερο φάρμακο σε όλα, τότε τι στο καλό μπορεί να είναι;

Ως άνθρωποι, λοιπόν, ας παραδειγματιστούμε από τα ζώα, κερδισμένοι θα βγούμε.