Οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε. Κλισέ και χιλιοειπωμένο, αλλά έτσι είναι. Η φιλική σχέση δε διαφέρει καθόλου από τις υπόλοιπες. Ζωντανός οργανισμός είναι κι αυτή· αποζητά κατάλληλη τροφή για να συντηρηθεί.
Πόσες φορές δεν έχουμε χαθεί με άτομα που ορκιζόμασταν αιώνια φιλία και αφοσίωση; Η απάντηση είναι αρκετές. Λες κι η γη άνοιξε και σας κατάπιε και οι δρόμοι σας δε διασταυρώθηκαν ποτέ ξανά.
Είναι δείγμα ανωριμότητας να χάνεσαι με τους φίλους σου χωρίς λόγο. Θυμίζει παιδική συμπεριφορά, που ένα παιχνίδι δε σε γεμίζει πια και το παρατάς στην άκρη. Οι φίλοι, όμως, δεν είναι παιχνίδια, αλλά άνθρωποι με συναισθήματα.
Γι’ αυτό, η βαθιά και ειλικρινής φιλία απαιτεί κόπο και προσπάθεια. Τίποτα δε χαρίζεται. Η εμπιστοσύνη και η αγάπη καλλιεργούνται μέρα τη μέρα. Ναι, όλοι δουλεύουμε υπερβολικά, αλλά δυο λεπτά να τηλεφωνήσουμε στον άλλον τα έχουμε, ή να τον ακούσουμε όταν μας έχει ανάγκη. Είναι μια μικρή πράξη με μεγάλη σημασία.
Πολλές φορές επαναπαυόμαστε. Εντάξει λέμε, φίλος είναι, θα καταλάβει. Θα καταλάβει σίγουρα μια-δυο, αλλά μετά δεν θα ασχοληθεί ξανά. Οι μονομερείς καταστάσεις συνήθως έχουν προδιαγεγραμμένο τέλος. Ένα τέλος αναπόφευκτο, που απλά το βάζεις για να μη χρεωθείς τον τίτλο του ηλίθιου στη σχέση σας.
Διότι αν ο άλλος σε έχει σιγουράκι, δεν πρόκειται να προσπαθήσει. Θα σε ακυρώσει συχνά, θα αραιώσει η επικοινωνία σας και γενικότερα θα αισθανθείς ένα τείχος στη σχέση σας, που θα αναρωτιέσαι αν αξίζει να το γκρεμίσεις.
Έτσι νιώθεις. Αναρωτιέσαι αν τελικά πρέπει να ασχοληθείς παραπάνω ή να γυρίσεις την πλάτη και να αποχωρήσεις με το κεφάλι ψηλά. Εσύ θα φύγεις τόσο εύκολα; Θα κάνεις αυτό που κοροϊδεύεις; Θα παραιτηθείς αμαχητί; Και μάλιστα με τόσο εγωισμό;
Εδώ δεν χωράνε εγωισμοί και κόμπλεξ. Για φίλους μιλάμε και όχι για αγνώστους, που προσπαθούν να δειχθούν ο ένας στον άλλον.
Αν πραγματικά θες τους φίλους σου, θα προσπαθήσεις και θα διεκδικήσεις πράγματα. Καμία σχέση δεν χτίστηκε από τη μία μέρα στην άλλη. Πόσο μάλλον η φιλία, που στηρίζεται στη λογική κι όχι στο συναίσθημα, όπως ο έρωτας.
Δεν εννοώ να καταντήσεις ενοχλητικός με δέκα τηλεφωνήματα τη μέρα. Κανείς δεν το θέλει αυτό.
Η παρουσία σου όμως, φυσική και πνευματική, είναι πολύ βασική. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να νιώθουμε πως δίπλα μας έχουμε έναν άνθρωπο δικό μας. Εκείνον, που θα του εκμυστηρευτούμε τα πάντα, που θα χαρεί εξίσου με τη χαρά μας και θα στεναχωρηθεί με τον καημό μας. Και με τη σειρά μας, θέλουμε να είμαστε το ίδιο κ εμείς για τους φίλους μας.
Οι φίλοι σε κάνουν να νιώθεις σημαντικός. Προσδιορίζεσαι κι εσύ μέσα από τη σχέση αυτή και η αγάπη που δίνεις και παίρνεις είναι ζωογόνος δύναμη και αυτό που σε επαναφέρει συχνά-πυκνά στη πραγματικότητα. Πόσες φορές δε μονολογήσατε «καλά που έχω και τους φίλους μου»;
Βέβαια, θα πείτε πως σωστοί φίλοι είναι εκείνοι που θα σε μυριστούν από το ύφος σου και θα σε ρωτήσουν τι πάει στραβά. Διότι μαζί τους επικοινωνείς σε άλλο επίπεδο, χωρίς ιδιαίτερες αναλύσεις και επεξηγήσεις.
Ωστόσο, ο καθένας έχει τα δικά του στο κεφάλι του, οπότε το να ζητήσεις προσοχή ή στήριξη δεν είναι ούτε επαιτεία από την πλευρά αυτού που του ζητάει αλλά ούτε κι αδιαφορία από τον φίλο που δεν μπορεί να την παρέχει. Κι αυτό μες στο παιχνίδι είναι.
Η φιλία όμως είναι ιερή. Μοιάζει με την αδελφική σχέση. Κι αν της λείπει ο δεσμός αίματος, δεν της λείπει η συναισθηματική σπουδαιότητα.
Για αυτό μην παραμελείτε τους φίλους σας. Είναι εκεί πάντα για σας. Ακόμα κι αν καμιά φορά δε σας το δείχνουν, να είστε σίγουροι πως θα έρθει η στιγμή που θα σας το αποδείξουν.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
