Ερωτεύτηκες τον λάθος άνθρωπο.
Εκείνον που μπορεί να μη φοράει βέρα ακόμα αλλά φοράει διαφορετικό χαλκά. Τον χαλκά του αρραβώνα. Που τον τραβάει η καλή του με περίσσεια μαεστρία, ενώ η οικογένειά του ακολουθεί τον ρυθμό της σημαιοφόρου.
Κι εκείνος τη δέχεται στωικά μεταθέτοντας την επανάστασή του για αργότερα. Ένα αργότερα που εσύ που τον ερωτεύτηκες, δεν το είδες ποτέ.
Άτιμο πράγμα ο χαλκάς. Άπαξ και στον φορέσουν δύσκολα τον αποχωρίζεσαι. Για αυτό λέγεται χαλκάς άλλωστε. Αν τον ξεφορτωνόσουν εύκολα θα λεγόταν σκουλαρίκι πέρλα από τον Καίσαρη.
Μην ακούω βλακείες. Φταίνε τα άστρα, φταίνε τα μάτια του, φταίει το κακό timing.
Η αποποίηση ευθυνών είναι μέγα σφάλμα. Μη στρουθοκαμηλίζεις. Ντροπή μια κυρία σαν εσένα να λερώνει το μαύρο της κολάν με χώμα. Τι decadence!
Στο θέμα μας πάλι. Αφού το αργότερα δεν ήρθε ποτέ, ήρθε έστω κι ετεροχρονισμένα η δικιά σου ώρα να ξυπνήσεις.
Ναι, τον αγαπάς. Τον θες στην ζωή σου. Θες να σου λέει καλημέρα και καληνύχτα.
Να ανταλλάσσετε αγχωμένα μηνύματα Σάββατο βράδυ και Κυριακή πρωί. Να κάνετε έρωτα χωρίς να σκέφτεστε «πρέπει» και «μη». Να συναντιέστε με τις ώρες και να μην εγκλωβίζεστε σε δέκα λεπτά απόλαυσης. Ακόμη κι αν αυτά τα δέκα λεπτά, σου γεμίζουν ολόκληρη τη μέρα.
Ναι, είναι μαγικό αυτό το δέσιμο.
Όταν μιλάει η φωνή του ρεαλισμού σου, σας φαντάζεσαι μετά από χρόνια, σταθεροί στο ίδιο καφέ, στο ίδιο τραπέζι, να συναντιέστε ξανά στα κλεφτά και να συζητάτε για τις οικογένειές σας. Τις άλλες οικογένειές σας.
Κουράστηκες, αλλά δεν μπόρεσες να τον διώξεις. Θέλησες να πας παρακάτω και είπες να κάνεις μια σοβαρή σχέση. Και το ξέρει. Και σου εύχεται ό,τι καλύτερο.
Και την έκανες τη σχέση, με ένα παιδί άξιο και ολόδικό σου. Δεν άλλαξαν όμως και πολύ οι συνήθειές σας.
Ευτυχώς. Δεν θα το άντεχες. Υπήρξε ίσως, μόνο, μια μικρή περίοδος αμηχανίας αλλά σύντομα ξαναμπήκατε στα γνώριμα μονοπάτια σας.
Το μόνο που άλλαξε είσαι εσύ. Αμφιταλαντεύεσαι διαρκώς ανάμεσα στα ένστικτα και τους ηθικούς ενδιασμούς σου.
Μα είναι σωστό; ‘Εχεις έναν άντρα πολύ όμορφο με όσα θα ήθελε μια γυναίκα. Ευφυία, σεβασμό και πάνω απ’ ‘ολα αμέριστη αφοσίωση. Γιατί του το κάνεις αυτό;
Διασκεδάζεις μαζί του, τα σαββατοκύριακά σας τα περνάτε σε παραλίες και ταβερνάκια και όχι κλεισμένοι στα μουλωχτά σε μια σκοτεινή κρεβατοκάμαρα, θέλει να σε γνωρίσει στους δικούς του. Σου χαμογελάει και λάμπει.
Διλήμματα. Και πάντα αφού μπαίνεις σε δίλημμα είσαι ο εξ’ ορισμού χαμένος του παιχνιδιού.
Σου αρέσουν όμως τα διλήμματα. Ασκούν μια ερεθιστική δύναμη πάνω σου. Είναι ένας γρίφος που δεν θες να τον λύσεις γιατί τον γουστάρεις. Και αφήνεις την Σφίγγα κάθε φορά να σε κατασπαράζει που λες την λάθος απάντηση.
Μεγάλη μπουκιά φάε, έλεγαν οι παλιοί, μεγάλο λόγο μη λες.
Γιατί τώρα πια έχεις γίνει κι εσύ μια μοιχαλίδα. Κι αρχίζεις να τον καταλαβαίνεις τον έρωτά σου.
Εξηγείς όλες τις αψυχολόγητες συμπεριφορές του. Και τον αγαπάς ακόμα παραπάνω. Διότι η ταύτιση φέρνει συμπάθεια προς τον ήρωα. Και εσύ δεν τον συμπαθείς απλά. Τον αγαπάς.
Δε θα πάψεις ποτέ να τον αγαπάς. Ο,τι κι αν κάνεις, με όποιον κι αν είσαι.
Είναι πάντα εκεί για σένα. Είναι ο πρώτος που θα πάρεις τηλέφωνο όταν χρειαστείς κάτι.
Αυτός που θα χαρεί εξίσου με την χαρά σου και θα στεναχωρηθεί το ίδιο στον πόνο σου.
Δεν ήταν γραφτό σας να είστε για πάντα μαζί. Οι μεγάλοι έρωτες εξάλλου, λένε, δεν καταλήγουν ποτέ στην εκκλησία.
Η ζωή δε μας δίνει τους ανθρώπους που θέλουμε. Μας δίνει αυτούς που χρειαζόμαστε. Εκείνους που θα σε αγαπήσουν, θα σε πληγώσουν, θα σε βοηθήσουν και που θα σε κάνουν τον άνθρωπο που η μοίρα σε όρισε να γίνεις.
Και σένα σε όρισε εκείνος.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
