Λένε πως οι «σωστοί» άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας την «κατάλληλη» στιγμή. Δεν ήμουν ποτέ ένθερμη οπαδός της άποψης αυτής.
H τύχη και οι συγκυρίες πίστευα ακράδαντα πως υφαίνουν τον ιστό της ζωής μας κι εμείς απλά ακολουθούσαμε το ρεύμα της.
Έχοντας βιώσει κι εγώ μια ερωτική απογοήτευση που την είχα αποδώσει σε λάθος συναστρίες, περίμενα αμέτοχα μια αναλαμπή στην ζωή μου για να βγω από τη μαυρίλα μου.
Κι ήρθες εσύ. Εσύ που ανέτρεψες δεδομένα και απόψεις, που με έβγαλες από το λήθαργο, που με έκανες να αγαπώ βαθιά, ειλικρινά και πραγματικά.
Πέρασα βράδια πολλά που αναρωτιόμουν. Βλέπεις, δεν ήμουν μαθημένη σε απόλυτες καταστάσεις. Εκπαιδευμένη να συμβιβάζομαι σε μετριότητα συναισθημάτων και χλιαρούς έρωτες δεν πίστευα τα ερωτοχτυπημένα ζευγαράκια που κραύγαζαν την αγάπη τους. «Μοντάζ» μονολογούσα «είναι» και τα προσπερνούσα αηδιασμένη .
«Πόση υποκριτική τέχνη χρειάζεται;» σκεφτόμουν. Βλέπεις, είναι μια παράσταση η ζωή. Μέχρι την παράσταση όμως πρέπει να κάνεις πολλές πρόβες. Κι εγώ μαζί σου έκανα την πρεμιέρα στη δική μου ζωή, πρεμιέρα στα αληθινά συναισθήματα.
Η αγάπη σου μου έμαθε να δίνομαι ολοκληρωτικά. Έβαλα στην άκρη πείσματα και εγωισμούς και αφοσιώθηκα σώμα και ψυχή σε σένα. Ο εαυτός μου έβαλε προτεραιότητα την ευτυχία και των δύο. Το «εμείς» είναι άλλωστε πιο δυνατό από το «εγώ».
Μου κρατάς το χέρι και νιώθω απόλυτα ενωμένη και ασφαλής. Μαζί σου νιώθω δυνατή να αντιμετωπίσω θεούς και δαίμονες. Η μάχη μαζί σου μοιάζει με γιορτή.
Ήταν δύσκολο στην αρχή. Όταν ζεις με έρωτες που δεν σε καίνε, δεν κάνεις πίσω εύκολα, δεν βάζεις νερό στο κρασί σου και δεν σε νοιάζει κιόλας αν τους χάσεις. Κάπως έτσι είχα μάθει συμβιβαζόμενη με τις ανάπηρες και ατελείς μου σχέσεις. Εσύ με έκανες να θέλω να αλλάξω. Γιατί για να στο πω απλά, εσένα δεν θέλω να σε χάσω, αγάπη μου. Με ακούς;
Η αγάπη έχει γίνει το πιο δύσκολο πράγμα και το πιο πολύτιμο συναίσθημα. Εσύ μου την χαρίζεις απλόχερα και δίνεις έτσι νόημα στα πιο αδύναμα και ανούσια πράγματα. Είναι η δύναμή της ατελείωτη και παράφορη. Μου αποκαλύπτει κρυμμένα νοήματα και μου εμφανίζει παραδείσους που αγνοούσα.
Δε καταλαβαίνω πώς ζούσα μέσα σε αγκαλιές ψεύτικες που δεν σε κάνουν να λιώνεις, που θες να τελειώσουν γιατί πολύ απλά δεν αντέχεις. Η δικιά σου είναι το καταφύγιο μου, εκεί που θέλω να κρυφτώ μετά από μια δύσκολη μέρα και που δεν θέλω να βγω δευτερόλεπτο.
Με αγκαλιάζεις και λιώνω, με φιλάς και θέλω παραπάνω, μου κάνεις έρωτα τρυφερό κι όχι σεξ. Είσαι ο άντρας μου και το νιώθω απόλυτα. Δε θέλω ούτε καν να κοιτάω άλλους άντρες. Τα μάτια μου μου φτάνει να αντικρίζουν μόνο εσένα.
Είσαι ο δικός μου θεός. Τα λόγια σου αληθινά, η κάθε υπόσχεσή σου πράξη, η καμπύλη στο χαμόγελό σου φέρνει το δικό μου. Είσαι ο λόγος που θέλω να επιστρέψω στο σπίτι μας. Ποια; Εγώ. Που οι τάσεις φυγής μου, παλιά, μου χτυπούσαν καθημερινά την πόρτα και το έβαζα στα πόδια με την πρώτη ευκαιρία.
Εσύ με κάνεις να παίζω με τη φωτιά χωρίς να καίγομαι. Γιατί αυτό είναι η αγάπη· μια φωτιά που σε γεμίζει ζέστη και θαλπωρή κι όχι στάχτες και αποκαΐδια. Ωραία κι η καταστροφή αλλά σαν τη δημιουργία τίποτα.
Η κάθε μέρα μαζί σου έχει μόνο φωτεινά χρώματα. Τίποτα δε θυμίζει τις μουντές μέρες του παρελθόντος. Η αγάπη σου έχει ξεθωριάσει όλες τις μνήμες και οι πληγές μου πια έχουν επουλωθεί.
Είσαι ο δικός μου άνθρωπος, ο υπεύθυνος για την ευτυχία μου και ο μεγαλύτερός μου δάσκαλος. Με έμαθες να αγαπώ, και αυτό ήταν το καλύτερο μάθημα ζωής.
Αν δεν είχα εσένα θα ξοδευόμουν σε δανεικά κρεβάτια και σε έρωτες ανόητους. Σε ευχαριστώ που μου προσφέρεις το «είναι» σου και που φωτίζεις τη ζωή μου.
Σε αγαπώ. Με ακούς;
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
