Μαζί σου κι ας είναι και σε παγκάκι

Υπάρχουν μέρες, που μας αρέσει να καθόμαστε σπίτι. Να χουχουλιάζουμε στο κρεβάτι μαζί αγκαλιά, να βλέπουμε σειρές, να μαγειρεύουμε και να μην αποχωριζόμαστε τον καναπέ ούτε δευτερόλεπτο. Υπάρχουν άλλες μέρες πάλι, που κανονίζουμε κάποια βόλτα καιρό πριν, κανουμε σχέδια και προετοιμαζόμαστε κατάλληλα. Και τα δύο είναι πολύ όμορφα, γιατί περικλείουν μέσα εσένα.

Είναι όμως και κατι άλλες μέρες. Διαφορετικές. Εκείνες που ενώ δεν έχουμε κανονίσει κάτι με παίρνεις από το χέρι και πάμε βόλτα. Έτσι ξαφνικά κι απρόβλεπτα. Σηκωνόμαστε, φοράμε τα αθλητικά  μας και ξεκινάμε για το άγνωστο. Χωρίς  λόγο  μπαίνουμε στο αμάξι κι όπου μας βγάλει ο δρόμος.

Αυτά τα ξαφνικά είναι τα πιο όμορφα. Δεν χρειάζεται προετοιμασία, δε χρειάζεται πλάνο, δεν χρειάζονται τίποτα. Μόνο καλή διάθεση και εσένα δίπλα μου. Ξεκινάς να εξερευνήσεις κάτι, χωρίς να ξέρεις τι είναι αυτό. Μπορεί να βγούμε απλά στην εθνική οδό και να ακούμε μουσική, μπορεί να πάμε σε μια ερημική παραλία ή να κάνουμε απλά μια στάση σε ένα ωραίο τοπίο. Δεν το ξέρω και μου αρέσει. Και αυτό το σασπένς είναι διεγερτικό.

Μπορεί να είναι μια τεμπέλικη Κυριακή, μπορεί να είναι ένα βράδυ, που δε θέλουμε να αράξουμε καναπέ ή μια νύχτα αυπνίας. Μπορεί, ακόμα, να είναι κι ένα μικρό σκασιαρχείο από τις δουλειές μας. Σημασία δεν έχει όμως ο χρόνος. Ύπαρχει άλλωστε συγκεκριμένος χρόνος για ευτυχία; Ποιος μπορεί να βάλει σε πρόγραμμα τα όμορφα συναισθήματα;

Δεν υπάρχει βέβαια ούτε σκοπός. Όπου βγει, Υπάρχει ομορφότερο πράγμα από το να έχεις  δίπλα σου έναν άνθρωπο, που δεν τον νοιάζει τίποτα άλλο παρά μόνο εσύ; Κι ας πάμε ακόμα και σε ένα παγκάκι μόνοι με φραπέ από το σπίτι. Δε χρειάζονται πολλά για να περνάμε ποιοτικά καλά. Μας φτάνει που είμαστε μαζί, οι δυό μας. Τα μέρη κι οι βόλτες γίνονται όμορφα, όταν είμαστε μαζί κι αυτό είναι που αποδεικνύει περίτρανα τον έρωτά μας.

Έρωτας είναι αυτό. Που με ξεσηκώνεις, παίρνεις το φούτερ μου για να μην κρυώσω , που τραγουδάμε στο δρόμο, κάνουμε χαζομάρες για να γελάμε, τραβάμε αστείες φωτογραφίες. Είναι αυτό που μας δένει παραπάνω, μας δίνει κοινές εμπειρίες και μας κάνει πάλι παιδιά. Και μαζί σου όλα αυτά τα ζω στο έπακρο.

Ο έρωτας άλλωστε θέλει την έκπληξή του. Έτσι δηλώνεται. Σε ανύποπτες στιγμές, σε ξαφνικά πράγματα, σε απλές και καθημερινές κινήσεις. Το απρόοπτο αποδεικνύει, πως είσαι μέσα στο μυαλό του άλλου και προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να είσαι καλά. Σκέφτεται πώς να σε ευχαριστήσει, πώς θα νιώσεις όμορφα, πώς να είναι σήμερα για σένα, μια μέρα, διαφορετική.

Οι βόλτες μας είναι ο έρωτάς μας. Και θα συνεχίσουν να είναι.  Είναι δυο άνθρωποι πιασμένοι χέρι-χέρι με ένα παγωτό στο χέρι, με λερωμένη φόρμα κι ανέμελο μαλλί.  Είναι παιδική διάθεση με αγνά και δυνατά συναισθήματα ανεπηρέαστα από κάθε τι.

Μας φαντάζομαι σε μερικά χρόνια το ίδιο ερωτευμένους, να σηκωνόμαστε Κυριακή πρωί και να ξεχυνόμαστε στους δρόμους, να κοιταζόμαστε στα μάτια, να κρατάμε το ίδιο δυνατά δεμένα τα χέρια μας και μακάρι να έχουμε και παρέα. Την παρέα που θα έχουμε δημιουργήσει εσύ κι εγώ.