Οι σχέσεις είναι εξ ορισμού κτητικές και εγωιστικές. Σε κάνουν να τα θες όλα ή τίποτα. Δε συμβιβάζεσαι με ημίμετρα, δε χορταίνεις με μικρές τζούρες, δε γεμίζεις μέσα σου με συμβιβασμούς. Είναι ο έρωτας που σε κάνει άπληστο και αδηφάγο.
Κάπως έτσι έρχεται η στιγμή, που ζητάς στον άλλον να κάνει την υπέρβαση. Να περάσει τα προσωπικά του όρια και τείχη, να κάνει κάτι, που ίσως δε θα τον εκφράζει. Από το να παρατήσει τη δουλειά του, να σε ακολουθήσει στο εξωτερικό, να χωρίσει την άλλη για σένα, αλλά και πιο απλά όπως το να σε γνωρίσει στους φίλους του, στους γονείς του, να μείνετε σε άλλη περιοχή μακριά από τους φίλους του, να αλλάξει χρώμα στα μαλλιά και στυλ ντυσίματος.
Να ξεκαθαρίσουμε, πως όταν εσύ ζητάς το κάτι παραπάνω από τον άλλον, έχεις κάποιου είδους, ας το πούμε πρόβλημα. Δηλαδή, δεν αγαπάς τον άλλον για αυτό που είναι, αλλά για αυτό που μπορεί να γίνει δίπλα σου. Τον θες στα δικά σου μέτρα και σταθμά. Να ταιριάζει στην ιδεατή εικόνα που έχεις στο μυαλό σου. Λάθος.
Ακόμα πιο λάθος είναι όταν εσύ που ζητάς από τον άλλον την υπέρβαση, δεν είσαι διατεθειμένος να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι. Εγωιστικό να το βαφτίσουμε, παρτάκια να σε πούμε, τι απ’ όλα σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα;
Κι ο άλλος έχει απαιτήσεις. Κι ο άλλος θέλει να κάνεις το παραπάνω για ‘κείνον. Να νιώσει πως είναι ο σημαντικότερος άνθρωπος που πέρασε από τη ζωή σου. Να δει ότι σημαίνει κάτι πιο μεγάλο απ’ ό,τι οι προηγούμενοι σύντροφοί σου. Δεν μπορείς εσύ να ζητάς τον ουρανό με τ’ άστρα και εσύ να του προσφέρεις ψίχουλα. Δεν είναι περιστέρι.
Διότι κι ο άλλος τα έχει με συγκεκριμένο τρόπο στο μυαλό του. Κι ο άλλος μπορεί να θέλει να αλλάξεις πράγματα, αλλά επειδή ξέρει πως ο καθένας πρέπει να αλλάζει μόνο επειδή το θέλει ο ίδιος, αναδιπλώνεται. Έχει την αυτοσυγκράτηση και την υπομονή να τα καταλάβεις μόνος σου, δίνοντάς σου ίσως μικρά δείγματα.
Τι νομίζεις, πως είναι ο άλλος ν’ άγεται και να φέρεται από τις ορέξεις σου; Παιχνιδάκι σου; Κάπου το παρεξηγείς. Κανένας δεν είναι η μαριονέτα σου κι εσύ δεν είσαι ο θιασάρχης να την κουνάς κατά πώς θες. Και το κυριότερο. Κανένας δε θέλει κάποιον που τον δεν τον εκτιμά για αυτό που είναι με τα καλά και τα στραβά του. Θέλει να είσαι ερωτευμένος για όλα αυτά. Πάντα έρχεται κάποια στιγμή που θα μπουχτίσει και θα σε παρατήσει σύξυλο, όση υπομονή και να έχει. Διότι κι ο άλλος θα νιώσει το κορόιδο της υπόθεσης. Και τότε θα τρέχεις και δε θα φτάνεις.
Αν λοιπόν θες από το σύντροφό σου να κάνει το παραπάνω βήμα, να είσαι έτοιμος να κάνεις κι εσύ θυσίες. Για να κρατήσεις τον άλλον πρέπει να δώσεις μεν μάχη, αλλά η μάχη του έρωτα να γνωρίζεις, πως έχει και απώλειες. Ναι, στον έρωτα δεν πρέπει να πέφτεις αμαχητί, αλλά οφείλεις για την τιμή των όπλων ν’ αφήνεις και τον άλλον να νιώσει κάποια στιγμή νικητής της καρδιάς και του μυαλού σου.
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αροτσίδου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
